Ενημέρωση

Εορτή Αγίου Αντωνίου (Εσπερινός)

Την Παρασκευή 16 Ιανουαρίου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πέτρας και Χερρονήσου κ. Νεκτάριος χοροστάτησε στον Πανηγυρικό Εσπερινό, στον ομώνυμο Ιερό Ναό της πόλεως Αγίου Νικολάου. Στον Εσπερινό έψαλλαν στον Δεξιό χορό η χορωδία της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Μητροπόλεως, υπό τη διεύθυνση του κ. Αντωνίου Πλαΐτη, και στον αριστερό χορό οι Ιεροψάλτες του Ναού με την υποστήριξη συναδέλφων τους από τις Επαρχίες Μεραμβέλλου και Χερρονήσου.

Προ της απολύσεως τελέστηκε η χειροθεσία εις αναγνώστην του Αλεξάνδρου Αποστολάκη, συνεργάτου της Ενορίας, και η απονομή διπλωμάτων, πτυχίων και αποφοιτηρίων της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής για το έτος 2014.

Ακολουθεί η ομιλία που εκφώνησε κατά τη διάρκεια του Εσπερινού ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμ. Νικόδημος Κατρίνης, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας και Χερρονήσου.

"Δεν ξέρεις, φίλε μου, πόση μεγάλη κραυγή κρύβει η σιωπή", λέει ένας σύγχρονος, μοντέρνος τραγουδοποιός. Πριν λίγους μήνες, όταν βρισκόμουν στο Άγιο Όρος, στο λόγο υποδοχής του στην Ι.Μ. Αγίου Παύλου, ο Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης, ανέφερε: Γιατί πολλοί σήμερα μιλούν και γράφουν για τον Χριστό, αλλά ποιοι από εμάς ζούμε για τον Χριστό, ζούμε με τον Χριστό;
 
Σεβασμιώτατε, σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί μου αδελφοί,
 
Την πιο ηχηρά, σιωπώσα μορφή αγιότητας τιμάει η Εκκλησία στο πρόσωπο του Καθηγητή της ερήμου, του μεγάλου, Αγίου Αντωνίου. Σύμφωνα με λόγους που αποδίδονται στον Άγιο Ανώνιο, ο ίδιος τονίζει: «Δεν είναι λογικοί όσοι έμαθαν απλώς τα λόγια και τα βιβλία των αρχαίων σοφών, αλλά όσοι έχουν τη λογική ψυχή και μπορούν να διακρίνουν ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό και αποφεύγουν τα πονηρά και βλαβερά στην ψυχή, τα δε αγαθά και ψυχωφελή, τα αποκτούν πρόθυμα με τη μελέτη και τα εφαρμόζουν με πολλή ευχαριστία προς τον Θεό.»
Ο Μέγας Αντώνιος έζησε μέσα στον πλούτο, αλλά προέκρινε την ασκητική βιοτή, ένιωσε την ορφάνια, αλλά ο ίδιος έγινε πατέρας πολλών ψυχών. Ήταν ξένος της κοσμικής μόρφωσης αλλά έγινε οικείος της θείας μαθητείας στο Ευαγγέλιο του Χριστού. Το Ευαγγέλιο του Χριστού ήταν αιτία της γυμνώσεώς του κατά κόσμον και της ενδύσεως του ασκητικού τριβωνίου. Έλεγε σεμνός ιερέας και άριστος θεολόγος: «Πολλοί θαυμάζουμε και τιμούμε τους Αγίους, αλλά, όλοι σχεδόν, μελετάμε τη ζωή των αγίων μας και θέλουμε να τους μοιάσουμε μετά που η εικόνα τους θα αναρτηθεί στα προσκυνητάρια των Εκκλησιών μας. Πόσοι όμως από εμάς θελήσαμε να ακολουθήσουμε την ασκητική, πολύπαθη βιωτή τους, όταν τους βάραινε το όνειδος των ανθρώπων, η μοναξιά, η νηστεία, η κακουχία, η παρεξήγηση, η απόρριψη;»
Όλοι θυμόμαστε το «Χριστός ανέστη, χαρά μου!» του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Πόσοι όμως σκουπίσαμε το αίμα από τα χτυπήματα των ληστών; Πόσοι τον συντροφέψαμε στα 20 χρόνια και πλέον του εγκλεισμού του; Πόσοι του δώσαμε παρηγοριά στις συκοφαντίες των ανθρώπων και μάλιστα των συμμοναστών του; Πόσοι από εμάς αγαπήσαμε τη μόνωση, την οδύνη της αρρώστιας του Οσίου Νικηφόρου του λεπρού; Πόσοι μιμούμαστε την ομολογία των αγίων νεομαρτύρων της πίστεώς μας;
Ο Άγιος Αντώνιος έγινε μεγάλος μόνο γιατί πίστευε στον Χριστό. Σμίκρυνε τον εαυτό του, τα θέλω του, τα χαρίσματά του, τις ανάγκες του για να χωρέσει όσο πιο πολλή χάρη Θεού μπορούσε. Σιώπησε στα αιτήματα της σάρκας και του κόσμου, μαθήτευσε στο θέλημα του Θεού και η ίδια του η ζωή έγινε κανόνας του λόγου που πολλές φορές μας λέτε Σεβασμιώτατε: «Στα μοναστήρια, συνήθως δεν γίνονται κηρύγματα, περιττεύουν τα λόγια, γιατί πρέπει να μιλάει η ζωή, η παρουσία των μοναχών.» Χωρίς βέβαια ποτέ να ξεχνάμε ότι τα μοναστήρια μας είναι τόποι άγιοι και κοινωνίες ανθρώπινες. Να ακούγεται δηλαδή η κραυγή της σιωπής της καρδιάς που χτυπάει στους παλμούς της αγάπης του Χριστού.
Τετοια καρδιά είχε, έχει ο Άγιος Αντώνιος. Αυτό είναι το μάθημα της Πανεπιστημιακής καθέδρας της Ερήμου: η αγάπη για τον Χριστό!
Όσο και αν ξεμακραίνει ο άνθρωπος από την ιστορική του αφετηρία, τη ζωή του, καταξιώνει η πίστη στον Θεό. Στο πέρασμα των χρόνων η πίστη στον Θεό είναι το στήριγμα της θεοδημιούργητης ψυχής του ανθρώπου.
Όμως, και αν τα πάντα καταδεικνύουν την αξία και τη βοήθεια της πίστης στον κάθε βηματισμό μας, αυτή, όλες τις εποχές, μα κυρίως στη δική μας έχει καταντήσει παλιό χειρόγραφο στο ερμάρι σκοτεινών, παγωμένων καρδιών που βασανίζονται από κάθε λογής κρίσεις. Μόνος ένας λόγος του ιερού Ευαγγελίου του Χριστού ήταν αρκετός για να επιφέρει τη μεγάλη ανατροπή στη ζωή του Αγίου Αντωνίου: «Αν θέλεις να γίνεις τέλειος και να κληρονομήσεις τη Βασιλεία των Ουρανών, πήγαινε, πούλησε όσας έχεις, δώστα στους φτωχούς και μετά έλα μαζί μου.»
Και αν και ζούμε σε μια εποχή που η φτώχεια έχει χτυπήσει ίσως και τη δική μας πόρτα, πάντα θα έχουμε κάτι να πουλήσουμε, κάτι να εμπορευθούμε για να αποκτήσουμε τον Χριστό. 
Τις πολλές αμαρτίες μας, τα λίγα, έστω, λάθη μας, τη μεγάλη αμέλειά μας στην πνευματική πορεία μας, τα «δικαιώματά» μας απέναντι στην ελευθερία του προσώπου του αδελφού μας, τα φιλεπίστροφα πάθη, τις φανταστικές ίσως αρετές μας.
Ο Άγιος Αντώνιος έφυγε ασήμαντος και μικρός από τα θεωρεία της κοσμικής ζωής. Πολλοί θα τον θεώρησαν αποτυχημένο στην εποχή του και μεταφυτεύθηκε στην άνυδρη γη της ερήμου, όπου τρεφόμενος από την αγάπη του στον Χριστό εξήνθησε, άνθη και καρπούς εύχυμους πνευματικά ώστε οι «ευτυχείς» του κόσμου να προσκολληθούν κοντά του.
Ο Άγιος Βαρσανούφιος λέει: «Ο φίλεργος και φιλέρημος μοναχός και σε πέτρα να σταθεί φτιάχνει περιβόλι.» Και μην θεωρηθεί λιγοστό αυτό το έργο. Δεν είναι εύκολη η έρημος, όχι η τοπική, αλλά η τροπική, ο τρόπος να ζεις για τον Χριστό. «Είδα», λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «πολλά ευσκιόφυλλα και υψίκορμα δένδρα μέσα στις πόλεις με ρίζες βαθιές που όμως τρέφονταν από τα βρώμικα νερά των υπονόμων, αλλά όταν μεταφυτεύθηκαν σε μέρη με καθαρούς υδάτινους ορίζοντες και σε καλά χώματα, μαράθηκαν! Και μάλιστα σύντομα, ώστε ούτε τα αγριοπούλια να μην καταδέχονται να κουρνιάσουν στα ξερόκλαδά τους.»
Αυτός που αγάπησε τον Χριστό, ούτε μισεί, ούτε φοβάται τον κόσμο. Τον εξαγιάζει με την άσκηση στη ζωή του… Συμπορεύεται μαζί του, μόνο όμως για την σωτηρία του εν Χριστώ. Έτσι ο Μέγας Αντώνιος επέστρεψε για λίγο στον κόσμο, για να κηρύξει την ορθόδοξη αλήθεια έναντι των αρειανών στην Αλεξάνδρεια.
Ο Άγιος Αθανάσιος, μαθητής του Οσίου Αντωνίου, αναφέρει για τον γέροντά του: «Σαν ιατρό απέστειλεν ο Θεός τον Άγιον Αντώνιον εις Αίγυπτον. Ποιος ήρχετο προς αυτόν λυπούμενος και δεν υπέστρεφε χαίρων; ποιος ήρχετο θρηνών διά θάνατον προσφιλών του προσώπων και αμέσως δεν απέβαλε το πένθος; Ποιος ήρχετο οργιζόμενος και εις φιλίαν ου μετεβάλλετο; Ποιος ήρχετο εις το όρος της ασκήσεώς του και θεωρήσας τον ασκητήν Αντώνιον δεν ηρνείτο αμέσως τις ηδονές και ηγάπα την σωφροσύνην;»
Αυτή η κίνηση της συνάντησης με τους αγίους μας, κάθε στιγμή, αλλά ιδιαίτερα, την ημέρα της μνήμης τους, είναι πραγματική τιμή στη γιορτή τους. Να προσπαθούμε να αφουγκραστούμε το μήνυμα της πνευματικής εγρήγορσης, της ακλόνητης πίστης, της βεβαιότητας της αγάπης του Θεού προς κάθε πλάσμα Του. Ο γέρων Σωφρόνιος του Essex τονίζει: «Η πίστη είναι δύσκολη για κάθε άνθρωπο που συνήθισε να ζει με τη λογική του.
Αφού όμως εξετάσουμε με προσοχή τον εαυτό μας και την πορεία της ζωής μας θα δούμε ότι μπορούμε και πρέπει να φθάσουμε την αγιότητα, αφού γίνουμε συνεργοί του Θεού για τη σωτηρία μας. Γι΄ αυτό τον αγώνα της κατά Θεόν τελειότητος, στην παναγάπη του Θεού και του ανθρώπου θα πρέπει να περάσουμε πολλές και βαριές θλίψεις. Η χάρη έρχεται, μόνο στην ψυχή που πόνεσε μέχρι τέλους.»
Μία τέτοια ψυχή είναι ο Άγιος Αντώνιος. Αυτή είναι η διδασκαλία, όχι μόνο των λόγων, αλλά κυρίως της ζωή του. Εκείνος έπραξε και οι άλλοι μίλησαν γι’ αυτόν.
Η αγιότητα δεν είναι μακριά, είναι μια πνευματική σκυταλοδρομία. Κάποιος άλλος μας απλώνει την καρδιά του να παραλάβουμε την αγάπη του Θεού για να κερδίσουμε την αγιότητα.
 
Σεβασμιώτατε, αγαπητοί μου αδελφοί!
 
Αυτές τις μέρες ο Ουρανός μίλησε με τη λαλιά της Μητέρας Εκκλησίας, του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Κατατάχθηκε επίσημα στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο μας, ο γνωστός Όσιος Πατήρ Παΐσιος. Αρετή που είδαμε και ψηλαφήσαμε στις μέρες μας, πρόσωπο που συνατήσαμε, χέρι που ασπαστήκαμε και μας ευλόγησε, καρδιά που μας αγάπησε, πίστη που βεβαιώνει την αλήθεια του Θεού!
Ο Όσιος Αντώνιος άφησε άξιο διάδοχο! Η αγιότητα είναι ουράνιο δώρο, επίγειο φαινόμενο που όμως ποτέ δεν τελειώνει. Σήμερα ο καθηγητής Άγιος Αντώνιος μας κατηχεί να ανοίξουμε τις καρδιές μας στο κάλεσμα του Θεού και με την καρδιά μας να πούμε,
 
Ναι, ἔρχου Κύριε, σκήνωσον ἐν ἡμῖν! Γένοιτο!
Back to top button