Επικήδειος ομιλία για τον μακαριστό Αρχιμανδρίτη Ευθύμιο Κλώντζα (β)
Η Ιερά Μονή της Κουφής Πέτρας οφείλει την επαναλειτουργία της στο Γέροντα Ευθύμιο και την αδελφή του, Ηγουμένη Θεαγγέλη. Το 1987 εγκαταβιώνουν μαζί εκεί και πολύ σύντομα δημιουργείται πνευματική κυψέλη, γυναικεία αδελφότητα. Η αδελφή του πλέον γίνεται ο φύλακας άγγελός του, «ἡ διαμεμενηκυῖα μετ αὐτοῦ ἐν τοῖς πειρασμοῖς», μέχρι το τέλος.
Σε αυτό το σημείο μνημονεύω του ονόματος του πολυσεβάστου Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη, Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, με τον οποίο συνδεόταν με ακατάλυτους δεσμούς αδελφικής φιλίας. Συχνά πυκνά ο πατήρ Ευθύμιος τον καλούσε στο τηλέφωνο της Μητροπόλεως για να τον στηρίξει ο πατήρ Γεώργιος πνευματικά, να του δώσει θάρρος και δύναμη, ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια που η υγεία του ήταν εύθραυστη και ο σταυρός του μαρτυρίου του μεγάλος.
Αγαπούσε πολύ την Κουφή Πέτρα ο πατήρ Ευθύμιος, γιατί αγαπούσε πολύ τον μοναχισμό. Και όποιος αγαπά τον μοναχισμό, αγαπά και τα μοναστήρια. Χαιρόταν ο πατήρ Ευθύμιος να βλέπει την αδελφότητα να αυξάνει και να προοδεύει πνευματικά. Η Κουφή Πέτρα ήταν για τον πατέρα Ευθύμιο στοργική αγκαλιά, διότι απολάμβανε πλουσιοπάροχα την αγάπη, τον σεβασμό, την υπακοή και την εκτίμηση των αδελφών και των προσκυνητών που προσέρχονταν να πάρουν την ευχή του. Ήταν γι αυτόν, ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια της ζωής του, που οι σωματικές δυνάμεις του τον είχαν εγκαταλείψει, παρηγοριά, συντροφιά, υπήνεμο λιμάνι.
Στο μοναστήρι αυτό ο πατήρ Ευθύμιος έδωσε τα πάντα. Δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του. Ούτε χρήματα, ούτε περιουσίες. Όλα τα αφιέρωσε στη χάρη της Παναγίας για να ανεγερθούν νέα κτίσματα, αφού αυτά που υπήρχαν ήταν παλαιά και δεν αρκούσαν για να καλύψουν τις ανάγκες της συνοδείας. Είμαστε βέβαιοι ότι το κενό που αφήνει στον μοναστήρι είναι μεγάλο και δυσαναπλήρωτο.
Ο πατήρ Ευθύμιος εβίωνε μέχρι το τέλος της ζωή του ότι «οὐδείς τρυφῶν, οὐδέ κολακευόμενος τῶν στεφάνων τῆς ὑπομονῆς ἠξιώθη, ἀλλά πάντες διά μεγάλων θλίψεων πυρωθέντες τό δοκίμιον ἐπεδείξαντο» και ακόμη ότι, «οὐχ ὁ ἀπορῶν τῶν ἀναγκαίων καρτερικός, ἀλλ ὁ ἐν ἀφθονίᾳ τῆς ἀπολαύσεως ἐγκαρτερών τοῖς δεινοῖς» ( Μ. Βασιλείου, Επιστ. 139, Αλεξανδεύσι και εις τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας). Γι αυτό και πολιτεύθηκε καλώς στην αγάπη, στην υπομονή, στην χρηστότητα.
Ήταν αδιαλείπτως προσευχόμενος, πράος, ειρηνικός και ταπεινός τη καρδία, πύρινος λειτουργός του Ιερού Θυσιαστηρίου, πνευματεφόρος. Προσπαθούσε, κατά το δυνατόν, να συγκεντρώσει στον εαυτό του «Δαυίδ τήν πραότητα, Σολομῶντος τήν σύνεσιν, Μωϋσέως τήν ἀγαθότητα, Σαμουήλ τήν ἀκρίβειαν, Ἰωσήφ τήν σωφροσύνην, Δανιήλ τήν σοφίαν, Ἠλιοῦ τόν ζῆλον τῆς πίστεως, Ἰωάννου τήν παρθενικήν ἀφθορίαν».
Ο πατήρ Ευθύμιος μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του δίδασκε με το ιερατικό ήθος και την ευσέβειά του. Ο βίος του είναι διδαχή, που εξαγγέλλει αυτογνωσία και προβληματισμό στον άνθρωπο και που συνοψίζει τη ζωή μέσα από τον θάνατο και το εφήμερο μέσα από την αθανασία.
Χθες, την ώρα που παρέδιδε το πνεύμα του σήκωσε το χέρι του και ευλόγησε τρεις φορές, αποχαιρετώντας ευλογών και αγιάζων. Είχε όντως οσιακή κοίμηση.
Αλησμόνητε πάτερ Ευθύμιε,
Η εικόνα σου θα παραμείνει για πάντα χαραγμένη στην πλάκα της ψυχής όλων μας και στον κώδικα των τιμιωτέρων αναμνήσεων.
Ήσουν πραγματικός μοναχός που πορευόταν κατά συνείδηση, που είχες ιεροπρέπεια στο σχήμα και την μορφή σου. Φιλακόλουθος, παραδοσιακός, ακαινοτόμητος.
Με φυσική αγαθότητα και απλότητα, φιλέργια και εργατικότητα, φιλοτιμία και πιστότητα, εκκλησιαστική μαρτυρία και βιωματικότητα, ευλάβεια και ευσέβεια, χαμόγελο και αγάπη.
Μας δίδασκες με την παρουσία σου, την ηπιότητα των τρόπων σου, την ευγένεια της ψυχής σου, τη σύνεσή σου, την άξια βιωτή σου, την αφοσίωσή σου στην Εκκλησία και τον Επίσκοπό σου, ο οποίος σε υπερηγάπα και σε σεβόταν.
Απέρχεσαι ικανοποιημένος από αυτόν τόν κόσμο. Έσπειρας εν δάκρυσι, είχες την ευτυχία να θερίζεις εν αγαλλιάσει.
Σου αρμόζει ο λόγος του θεορρήμονος Αποστόλου των Εθνών ότι «τύπος ἐγένου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει» (Α΄Τιμ. 5, 12). Εκαρποφόρησες πλουσίως τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος και στο πρόσωπό σου αναγνωρίζουμε όλοι το πρότυπο του καλού ποιμένα, όπως τό διαζωγραφίζει ο Απόστολος Παύλος στις ποιμαντικές επιστολές του. Την παρούσα ζωή με την ένθεη προσαγωγή σου την μετέβαλες εις βάσιν προς ανάβασιν για την κατάκτηση της αιωνιότητος, όπου θα προσεδρεύεις με την ιερατική σου αξία στο Υπερουράνιο και Νοερό Θυσιαστήριο. Εκεί, πλέον ενδεδυμένος την της ιερατείας χάριν θα γεύεσαι του Άρτου της Ζωής.
Η μακαρία ψυχή σου ήδη περιίπταται στους ουρανίους θαλάμους, όπου «δικαίων οἱ δήμοι». Δέξαι τη θερμή ικεσία μας να πρεσβεύεις και υπερ ημών στον Κριτή των απάντων Κύριον Ιησούν Χριστόν.
Εμείς έχουμε χρέος να σε θυμούμαστε, γι αυτό και δεν αποτελεί για μας κοινότυπη έκφραση το «αἰωνία ἡ μνήμη», γιατί πράγματι η μνήμη σου θα παραμείνει έντονα χαραγμένη στις καρδιές μας, θα παραμένει αγήρως και ατελεύτητος.
Ευχαριστούμε όσους τιμούν την μνήμη σου και μένουμε στην ευχή ότι στα σκιρτήματα της παλλομένης καρδίας σου θα ευαγγελίζονται το Ευαγγέλιο που συνέταξε ο ευαγγελισμός της μακράς και εύκαρπης ιερατείας σου. Η ενάρετη ζωή σου αποτελεί «ἀναίρεση καί ἀφανισμό τοῦ θανάτου».
Την λύπη μας όμως ας μετριάζει η σκέψη ότι εργάσθηκες καρποφόρως και ότι απέρχεσαι από τον κόσμο αυτό ικανοποιημένος, βλέπων κύκλω τα πνευματικά σου τέκνα, τις πνευματικές σου θυγατέρες, τις μοναχές της Ιεράς Μονής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Κουφής Πέτρας φέρουσαι με τους κλάδους της αγαθοεργίας και την προς Εσένα οφειλετική και αΐδια ευγνωμοσύνη.
«Μακαρία ἡ ὁδός ἧ πορεύη σήμερον, ὅτι ἠτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως».
Ενώνουμε τις προσευχές μας υπέρ αναπαύσεως της ψυχής σου. Ιδιατέρως δεόμαστε όπως ο «ἐν Ἱερουσαλήμ ἐπουρανίῳ καί μυριάσιν ἀγγέλων ὑμνούμενος Ἅγιος Θεός» (Εβρ. Ιβ΄,22) κατατάξει την ψυχή σου εν χώρα ζώντων και εν σκηναίς δικαίων. Αμήν!
