Επικήδειος ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πέτρας και Χερρονήσου κ. Νεκταρίου, στην κηδεία του π. Σταύρου Μαστοράκη

 ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ ΚΑΙ ΧΕΡΡΟΝΗΣΟΥ

ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ

 

Ὁ θάνατος τοῦ ἀγαπητοῦ μου συνεργάτου πρωτοπρεσβυτέρου Σταύρου Μαστοράκη μέ λύπησε βαθύτατα.

Κανένας μας δέν περίμενε αὐτή τήν πορεία τῆς ἐξέλιξης, παρά τά προβλήματα τῆς ὑγείας, πού ἀντιμετώπιζε τελευταία.

Ἵσως, ὁ μόνος πού περίμενε αὐτήν τήν ἐξέλιξη ἦταν ὁ ἴδιος ὁ παπά Σταῦρος πού διαισθάνθηκε τήν πρός Κύριον ἐκδημία του. Γι΄ αὐτό καί πρίν ἀναχωρήσει γιά τήν Ἀθῆνα κοινώνησε τῶν ἀχράντων Μυρστηρίων. Ἀλλά καί στό νοσοκομεῖο, λίγο πρίν χτυπηθεῖ ἀπό τό δεύτερο βαρύτατο ἐγκεφαλικό, με πλήρη συνείδηση, ἀσπάσθηκε τά χέρια τῶν τριῶν πιό ἀγαπημένων προσώπων του, τῆς πρεσβυτέρας και τῶν γιών του, ζητώντας συγχώρεση ἀπό αὐτούς. Στή συνέχεια ὕψωσε τα χέρια του στον οὐρανό λέγοντας «ὁ Θεός, ὅ,τι θέλει ὁ Θεός» ἀφήνοντας τόν ἑαυτό του, λόγῳ καί ἔργῳ, στήν πρόνοια καί στή χάρη τοῦ Θεού. 

Εἴμαστε ὅλοι μας, ἀγαπητοί μου, στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί Ἐκεῖνος ἔχει τήν ἐξουσία τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου. Πιστεύω ἀπόλυτα ὅτι ὁ Θεός τόν ἀνέπαυσε, τόν πῆρε κοντά Του νά συνεχίσει μέ τόν ἱερό ζῆλο πού εἶχε, τίς λειτουργίες του στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο. Γιατί μπορεῖ νά ὑπέκυψε, ὡς ἄνθρωπος στό κοινό τοῦ βίου χρέος, τόν θάνατο, ὅμως δέν θά ἀποβάλῃ ποτέ τήν πνευματική ἀξία πού τόν κατεκόσμησε ὁ Θεός. Αὐτός πού δόξασε στή γῆ τήν ζωή του, μέ τήν ἄχραντη ἱερουργία τῆς ἱερωσύνης, Αὐτός ὁ Θεός τοῦ εὐτρεπίζει σήμερα τήν εἴσοδόν του στήν αἰωνιότητα μετά τῶν ἁγίων καί θά συναριθμήσει τό πνεύμα του μετά πάντων τῶν ἀπ΄ αἰῶνος εὐαρεστησάντων Αὐτόν.

Τι νά πῶ καί τι νά πρωτοαναφέρω, ἀδελφοί μου, γιά τόν παπά Σταῦρο.

Ὑπήρξε ὁ ἐκλεκτότερος, ὁ ἀγαπητός τῶν ἀγαπητῶν τῶν ἱερέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας.

Εὐγενής, ἀξιοπρεπής, ἔντιμος, ταπεινός, ἀπλός, φιλακόλουθος, ἱεροπρεπής, ἀπαράμιλλος λειτουργός μέ τή μελωδική φωνή του ψάλλοντας, χωρίς ἐπιτήδευση καί ἀπνευμάτιστος γλυκασμούς.

Παπά Σταῦρος μέ ἦθος καί φρόνημα Ἐκκλησίας. Ὁ Ναός ἦταν τό σπίτι του, πρωΐ-βράδυ καί ὥρες πολλές στά ἀγαπητά σκηνώματα τοῦ Κυρίου.

Πόσο μέ συγκινοῦσε νά τόν βλέπω νά ἀνάβει τά καντήλια καί ἐδῶ καί στόν Ἅγιο Ἀθανάσιο καί σέ ἄλλους Ναούς, νά ἔχει πρώτιστη καί καθημερινή ἀναφορά του τήν δόξα τοῦ Κυρίου.

Παπᾶ Σταῦρος, τό τονίζω, ὁ ἐκλεκτότερος καί ἀγαπητότερος κληρικός.

Τι κι ἄν δέν ἔκανε κηρύγματα; Ὁ λαός τόν ἐθαύμαζε, τόν τιμοῦσε, ἐμπνεόταν ἀπό τήν ἱεροπρέπειά του. Μέ τήν παρουσία καί τήν εὐλάβειά του δίδασκε, ἦταν μία σιωπῶσα παραίνεση.

Ὁ παπά Σταῦρος μέ τήν εὔγλωττη σιωπή του, μέ τό ἱλαρό πρόσωπό του, μέ τήν καλοσυνάτη συμπεριφορά του, μέ τήν ἀνεπιτήδευτη καί ἀνέγκλητη ζωή του κήρυττε συνεχῶς ἀγάπη, γι΄ αὐτό καί ἀγαπήθηκε.

Ὁ λαός γνωρίζει, ἐκτιμᾶ καί ἐπιβραβεύει  τούς τίμιους λευΐτες, αὐτούς πού αἴρουν σεμνοπρεπῶς τά Σκεύη Κυρίου.

Εὐλογημένη ἡ Νεάπολη ἡ πατριά του, οἱ γονεῖς του πού πρόσφεραν καί τά δύο τους παιδιά στήν Ἐκκλησία, τόν π. Σταῦρο καί τόν π. Νικόλαο.

Εὐλογημένη ἡ Ἐνορία του, πού ἐπί πολλά συναπτά ἔτη διακονήθηκε καί ἁγιάστηκε ἀπό τίς προσευχές καί τίς λειτουργίες του, λειτουργίες ἀνεπανάληπτες, πού θά μείνουν ζωντανές, ζωηφόρες στή μνήμη ὅλων, ὡς μία γλυκιά ἀνάμνηση τῆς Μορφῆς καί τῆς παρουσίας του στήν Ἐκκλησία.

Ἡ ἐξαίρετη οἰκογένειά του νά εἶναι ὑπερήφανη ἐν Χριστῷ γιά τόν καλό σύζυγο, πατέρα, παπποῦ, ἀδελφό καί συγγενή τους. Θά τόν θυμοῦνται πάντοτε προσευχόμενο, με τό κομποσχοίνι του, νά μήν ἀμελεῖ ποτέ τήν προσευχή του, ὅποιες κι ἄν ἦταν οἱ ἐξωτερικές συνθῆκες.

Ἱερατικές προσωπικότητες σαν τόν παπά Σταῦρο σπανίζουν καί θά σπανίζουν τά ἑπόμενα χρόνια ὅλο καί περισσότερο.

Ὡς ἐπίσκοπός του τόν εὐχαριστῶ γιά ὅλα. Γιά τήν ὑπακοή του, για τίς πολλές ὑπομονές του. Τόν εὐχαριστῶ γι΄ αὐτό πού ἦταν καί γιά τό μεγάλο ἔργο πού πρόσφερε ἄνευ προβολῆς στήν Ἐκκλησία μας, ὥς ὄντως Ἱερεύς τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου.

Τόν εὐχαριστῶ γιά τήν ἀγάπη του. Δέν μέ λύπησε ποτέ. Ἦταν συγκοινωνός τῶν παθημάτων, τῶν πειρασμῶν καί τῶν δοκιμασιῶν μου. Πόσο μέ ἀνέπαυε ἡ ἱλαρότητα τοῦ προσῶπου. Χαιρόμουν τήν ψαλμωδία του, ἔλεγα νά μήν τελειώσει ποτέ.

Λυποῦμαι πού δέν εἶμαι αὐτήν τήν ὥρα δίπλα στό σκήνωμά του, νά προσευχηθῶ γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς του.

Τό πράττω ὅμως ἀπό ἐδῶ πού μέ ἔφερε ἡ προσωρινή δοκιμασία μου. Τοῦ ἀνταποδίδω νοερά τόν τελευταῖο ἀσπασμό καί παρακαλῶ τήν Ἁγία Τριάδα, πού τόσο ἀγάπησε, μνησθείη τῆς Ἱερωσύνης του ἐν τῇ Βασιλείᾳ αὐτοῦ πάντοτε νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων.