Ἐγκύκλιος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Νεκταρίου για το νέο έτος 2014

 

Πρός τό Εὐσεβές Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας

 

Ἀγαπητοί μου,

Ἀνέτειλε, ἀπό τά μεσάνυκτα, τό νέο σωτήριο Ἔτος 2014. Μέ ἀγωνία, μέ συγκρατημένη αἰσιοδοξία, τό ὑποδεχθήκαμε. Πολλά ἔχουν συμβεῖ τόν τελευταῖο καιρό στήν ἀγαπημένη μας Πατρίδα, πού μᾶς ἔχουν ὅλους τρομο-κρατήσει καί ἔχουν στραγγίξει τά ἀποθέματα τῆς αἰσιοδοξίας μας. Τί εἴδους πρωτοχρονιάτικες εὐχές, συμβατές μέ τήν καθημερινή πραγματικότητα, μποροῦμε νά ἀπευθύνουμε σήμερα στούς ἀνθρώπους,  ξεφεύγοντας ἀπό τίς χιλιοειπωμένες εὐχές τοῦ – ρητορικά – ξύλινου λόγου;

Ὅπως διαπιστώνουμε, οἱ καιροί ἀλλάζουν καί τά χρόνια τῶν ἰσχνῶν ἀγελάδων ἦλθαν καί θά ἔρχονται. Ἡ ἀπατηλή εὐημερία τῶν τελευταίων ἐτῶν, μᾶς ἄφησε συντρίμμια, πού τά πληρώνουμε σήμερα πολύ ἀκριβά. Οἱ βολικές συνήθειες καί συναλλαγές τοῦ χθές, ἐκ τῶν πραγμάτων συρρικνώνονται ἤ ἔχουν ἀκυρωθεῖ, καθώς ἔχουμε κληθεῖ, ἄκοντες, σέ ὀδυνηρές συμπτύξεις, πού ἀλλάζουν συνεχῶς τό ἄνετο σκηνικό τῆς καθημερινότητας. 

Δέν εἶναι πλέον μυστικό ὅτι πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι πού, μέ ἀξιοπρέπεια ἤ μή, ὑποφέρουν. Τούς συναντοῦμε ὅλο καί πιό συχνά. Τά φαινόμενα ἐπαιτείας κραυγάζουν. Καί καλοῦνται ἐπιτακτικά οἱ ἔχοντες βαστάζειν τάς ὑλικάς ἀνάγκας τῶν ἀδυνάτων, αὐτοί πού περισσεύουν σέ ἀγάπη, νά συνδράμουν.

Αὐτό πού μᾶς ἀπέδειξε τούτη ἡ κρίση εἶναι ὅτι ἡ ἑλληνική κοινωνία ἀποδεδειγμένα νοσεῖ, ἐξ ἀπόψεως κυρίως πολιτικοῦ καί κοινωνικοῦ ἤθους. Ἡ οὐσιαστική πτώχευση τῆς Χώρας μας εἶναι ἔγκλημα ἐσχάτης προδοσίας, γιά τό ὁποῖο εὐθύνονται πολλοί. Ἡ ἀτιμωρησία ἐξασφαλίζει τή διατήρηση τῶν ὑφιστάμενων συντεχνιακῶν συμφερόντων, ὑπό τόν μανδύα δεξιοτεχνικῶν λαϊκισμῶν καί δημαγωγιῶν.

Αὐτή τήν ὥρα ὁ κοινωνικός ἱστός τῆς Πατρίδας μας ἔχει διαρραγεῖ, σέ σημεῖο ἐπικίνδυνο καί προοιωνίζονται κοινωνικές ἐκρήξεις, μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες. Ἄς προσέξουμε, ὅμως, γιατί ἀντιδράσεις μέ καταστροφικές καί βαρβαρικές ἐνέργειες, ἐπιβαρύνουν περισσότερο τήν κατάστασή μας καί καθιστοῦν πτωχότερο τό δημόσιο εἰσόδημα τοῦ Ἕλληνα. 

Πέραν ἀπό τά δεδομένα πλαίσια τῆς νοσηρῆς αὐτῆς καταστάσεως, θεωρῶ ὅτι ὑπάρχει στήν Πατρίδα μας τό ζωηφόρο πλαίσιο τῆς καινοτόμου, παραγωγικῆς ἐργασίας, στό ὁποῖο πρέπει νά ἐπικεντρωθεῖ ἡ ἀτομική καί κοινωνική προσπάθεια, γιά τήν πρόοδο καί τήν ἀπελευθέρωση τῆς Χώρας, ἀπ’ αὐτή τήν ὑποδούλωση καί τόν εὐτελισμό.

Στίς κρίσιμες σημερινές συνθῆκες, ἡ λογική μας πρέπει νά λειτουργήσει ἐρευνητικά, ὡς πρός τούς ἐργασιακούς τομεῖς, πού πρέπει νά στραφοῦμε καί νά ἐπιδοθοῦμε στήν κάλυψη τῶν οὐσιωδέστερων ἀναγκῶν μας καί τῆς κοινωνίας μας, τομεῖς οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀσφαλῶς καί οἱ πλέον ἀνταποδοτικοί.

Ὁ Ἑλληνισμός, παραδοσιακά, ἔχει ὑψηλές ἐπιστημονικές καί τεχνικές ἐπιδόσεις. Θεωροῦμε παρανοϊκό νά μήν γαλουχοῦνται καί νά μήν προωθοῦνται οἱ νέοι μας πρός τίς κατευθύνσεις αὐτές. Ἡ εὐλογημένη γῆ μας, προσφέρει τήν καλύτερη εὐκαιρία γιά ἐναλλακτικές μορφές ἐργασίας καί παραγωγῆς. 

Ἄς βάλουμε τό νέο Ἔτος στόχο ἕνα μακροπρόθεσμο σχέδιο δημιουργικό-τητας, πλαισιωμένης ἀπό τήν πνευματικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί τή συγκεκριμένη ὑλική καί ὑπαρξιακή ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο. Εἶναι κρίμα νά ἀφήσουμε ἀνυπεράσπιστη τήν ἀγάπη τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Ἰησοῦ, τή μόνη γνήσια καί τέλεια ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο, πού ἦλθε στόν κόσμο, γιά νά μᾶς χαρίσει περίσσεια ζωῆς, ἀντοχές, νά ὑπερβαίνουμε τίς ποικίλες κρίσεις.

Ἀγαπητοί μου,

Κάθε κτύπος πού ἀκούγεται στό ρολόι τοῦ κόσμου καί κάθε ὥρα πού φεύ-γει, μᾶς γεμίζουν μέ τή βεβαιότητα ὅτι εἴμαστε σέ διαρκῆ, ἀέναη πορεία. Ὅλοι καί ὅλα «ἐπεκτεινόμεθα τοῖς ἔμπροσθεν». Καί δέν εἶναι μόνο ἡ πάροδος τοῦ χρόνου πού μᾶς προφθάνει διαρκῶς καί πού μᾶς κάνει νά αἰσθανόμαστε τήν κίνηση πρός τά ἐμπρός. Ἔχουμε συγχρόνως καί μία ἐσωτερική ἀκατανίκητη διάθεση νά προχωρήσουμε, νά ξεπεράσουμε αὐτό πού σήμερα ὑφιστάμεθα καί βιώνουμε.

Οἱ δυνατότητές μας εἶναι πολύ ἀνώτερες ἀπό τά κατορθώματά μας. Δέν χωροῦμε στό ἐδῶ καί στό τώρα. Σπεύδουμε πρός τό ἐρχόμενο. Ποθοῦμε τό αἰώνιο, τό ἄπειρο, τό παντοτινό. Μόνο ἐκεῖ ἀναπνέει καί ζεῖ ἀληθινά ὁ ἄνθρωπος. Ὅλος ὁ κόσμος ζεῖ μέ μία ἐλπίδα, μέ μία βαθειά προσμονή. Εἶναι στραμμένος στό μέλλον καί νοσταλγεῖ, μέ μύριους πόθους. 

Ὡς Χριστιανοί δέν πορευόμαστε πρός τό ἄγνωστο. Ὡς θεόπλαστοι καί θεοειδεῖς ἐπιζητοῦμε τήν ἔνδυση τῆς ὕπαρξής μας μέ τόν θεοΰφαντο χιτώνα τῆς θεώσεως. Ἀπό τόν Θεό πλαστήκαμε καί πρός Αὐτόν πορευόμαστε. Αὐτό εἶναι τό ἔσχατο μέλλον μας. Ἐκεῖ εἶναι ἡ Πατρίδα μας. Ἐδῶ εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι, ὁδίτες, ὄχι πολίτες αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Αὐτή ἡ ἁγία προσμονή πρέπει νά δονεῖ τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας καί νά ζοῦμε μέ τό βλέμμα στραμμένο στό μέλλον, στίς ἔσχατες ἐλπίδες, στήν ἔνδοξη παρουσία τοῦ Χριστοῦ. «Ὁ γάρ καιρός ἐγγύς». Αὐτό τό λόγο ἔλεγαν συχνά μεταξύ τους οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, πού φανέρωνε τήν ἀτμόσφαιρα τῆς γλυκιᾶς ἀναμονῆς, τῆς ἐγρήγορσης στήν ὁποία ζοῦσε ἡ Ἐκκλησία.

Συνιστοῦμε, λοιπόν, σέ ὅλους, ἰδιαίτερα στούς νέους, νά εἶναι αἰσιόδοξοι, νά τολμοῦν, νά μήν φοβοῦνται. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Παντοκράτωρ. Αὐτός κρατεῖ στά χέρια Του τή σφαίρα τοῦ κόσμου, Αὐτός ἔχει τόν πρῶτο καί τόν τελευταῖο λόγο στήν ἱστορία. Αὐτός διασκεδάζει βουλάς Ἐθνῶν καί διαλύει συστροφές πονηρευομένων. Εἶμαι βέβαιος ὅτι θά ἀνατείλουν καλύτερες ἡμέρες γιά τήν Πατρίδα μας. Ὁ Μέγας Βασίλειος νά εἶναι πρέσβυς ἀκοίμητος πρός τόν Χρο-νουργό Θεό.