Η συμπόρευση με τον Χριστό αίρει τα της ψυχής δαιμονιώδη, μας διδάσκει το ευαγγελικό ανάγνωσμα για την θεραπεία του δαιμονισμένου ανδρός

Την Κυριακή 25 Οκτωβρίου (ΣΤ΄ Λουκά) ο Σεβασμ. Μητροπολίτης κ. Γεράσιμος ιερούργησε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Μεγάλης Παναγίας Νεαπόλεως.

Τον Θείο Λόγο κήρυξε ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Πανοσ. Αρχιμ. Τίτος Ταμπακάκης, ο οποίος ανέλυσε την ευαγγελική περικοπή της ημέρας που αναφέρεται στην θαυματουργική θεραπεία ενός δαιμονισμένου ανδρός στην χώρα των Γαδαρηνών από τον Ιησού Χριστό. Ο δυστυχισμένος άνδρας ήταν για πολλά χρόνια κυριευμένος από τα δαιμόνια. Οι συνάνθρωποί του, για να συγκρατήσουν την ψυχική του παραφορά, τον έδεναν με αλυσίδες και τα πόδια του με σιδερένια δεσμά. Η παραποιημένη όψη του μαρτυρούσε την αγωνία και την ψυχική ακαταστασία.

Ο π. Τίτος μετέφερε στους ευσεβείς χριστιανούς το μήνυμα του Ευαγγελίου, επισημαίνοντας: «Πολλοί άνθρωποι θεωρούν τον διάβολο ανύπαρκτο πρόσωπο, γέννημα του μεσαιωνικού σκοταδισμού. Έγκλειστοι στα βιολογικά τους δεδομένα δεν προσπαθούν να αναζητήσουν τον Ζώντα Θεόν. Βουτηγμένοι στον εγωισμό δεν μπορούν να εμπιστευθούν και να αγαπήσουν κανένα, γιατί ούτε την ανιδιοτελή αγάπη έζησαν, ούτε μπόρεσαν ποτέ να ελευθερωθούν από την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.

Αυτό αποτελεί την έσχατη πλάνη του σημερινού ανθρώπου. Γι’ αυτό ανισορροπεί, γι’ αυτό οδυνάται. Και το σώμα που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος αποϊεροποιείται και η ψυχή που είναι η πνοή του Θεού καταλύεται. Γι’ αυτό τα παιδιά μας τα κλέβουν ψεύτικες αγκαλιές και τότε κλαίμε και πονούμε και τα βάζουμε με τον Θεό, στον Οποίο συνηθίζουμε να φορτώνουμε τις ευθύνες των πράξεών μας, τις αποτυχίες μας και τις αστοχίες μας.

Στην Εκκλησία όμως δεν υπάρχει στατικότητα, δεν υπάρχει προσωπικό συμφέρον. Το συμφέρον της Εκκλησίας είναι ένα και μοναδικό· η σωτηρία των ψυχών. «Εγώ ήλθα στον κόσμο», είπε ο Χριστός, «για να έχετε ζωή και περίσσεια ζωής», την αληθινή ζωή που μόνο Εκείνος χαρίζει και κανένας άλλος».

Περαίνοντας την ομιλία του ο π. Τίτος υπεγράμμισε: «Να γνωρίζουν τα παιδιά μας, οι νέοι μας, ότι η Εκκλησία μας έχει πνευματικούς πατέρες, αληθινά στηρίγματα, έτοιμα να τα βοηθήσουν στην εν Χριστώ οικοδομή της ψυχής τους. Κανείς, μα κανείς, δεν πρέπει να αισθάνεται την Εκκλησία ως μία ομάδα ενηλίκων παρωχημένης νοοτροπίας. Ο Χριστός είναι που καινοποιεί και ζωογονεί την Εκκλησία Του, της χαρίζει φρεσκάδα. Αυτή την φρεσκάδα θα βρουν οι ταλαιπωρημένοι νέοι μας μόλις πλησιάσουν τον Χριστό, μόλις Τον αφήσουν να εισοδεύσει στη ζωή τους.

Ας προσέξουμε λοιπόν αδελφοί μου μήποτε και εμείς, που νομίζουμε ότι στέκουμε, ζαλιστούμε από τον εγωισμό και την επηρμένην οφρύν και ας συνειδητοποιήσουμε ότι ο Χριστός είναι η ωραιωθείσα και η ενσαρκωμένη αγάπη, για την οποία αξίζει να θυσιάσουμε τα πάντα, όπως έκανε και Αυτός επί του Σταυρού».