Κοίμησις Ιερέως Εμμανουήλ Οικονομάκη – Επικήδειος Ομιλία του Πρωτοσύγκελλου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας
Ο Αιδεσιμ. Πρωτοπρεσβύτερος Εμμανουήλ Οικονομάκης, του Γεωργίου και της Ελευθερίας, γεννήθηκε στο Καστέλλι Φουρνής στις 5 Οκτωβρίου 1927. Φοίτησε στην Εκκλησιαστική Σχολή Κρήτης, στα Χανιά, κατά τα έτη 1955-1956. Νυμφεύθηκε την Ευαγγελία Οικονομάκη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Γεώργιο και την Ελένη.
Στις 10 Μαρτίου 1957 χειροτονήθηκε Διάκονος στον Ιερό Μητροπολιτικό Μεγάλης Παναγίας, από τον μακαριστό Μητροπολίτη Πέτρας κυρό Δημήτριο και Πρεσβύτερος στις 7 Απριλίου 1957 στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Νεαπόλεως, όπου και διορίστηκε Εφημέριος την 1η Ιουνίου του ιδίου έτους.
Στις 13 Ιουνίου 1999 έλαβε από τον μακαριστό Μητροπολίτη Πέτρας και Χερρονήσου κυρό Νεκτάριο το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου.
Απεβίωσε εν Κυρίω την 30ή Αυγούστου 2018. Η Εξόδιος Ακολουθία τελέσθηκε στον Ιερό Ναό όπου διηκόνησε επί 42 έτη και ετάφη στο Κοιμητήριο Καστελλίου Φουρνής.
Η Επικήδειος Ομιλία
του Πρωτοσύγκελλου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, Πανοσ. Αρχιμ. Τίτου Ταμπακάκη
31-8-2018
Προπέμπουμε σήμερα, στην αιωνιότητα, αδελφοί και πατέρες, ευλογημένοι χριστιανοί, τον λευκοπολιό γέροντα, πατέρα Εμμανουήλ Οικονομάκη.
Η τελευταία ημέρα του εκκλησιαστικού έτους, μέσα από την οποία υποφώσκει η ανατολή του νέου ενιαυτού της χρηστότητος του Κυρίου, βρίσκει τον πατέρα Εμμανουήλ στην αγκαλιά του ουρανού. Ο επί τεσσαράκοντα δύο έτη πνευματικός πατήρ της ενορίας αυτής, εξεδήμησε προς Κύριον. Παρίσταται πλέον ως λειτουργός ενώπιον του Υπερουρανίου και Νοερού Θυσιαστηρίου, παρεδρεύων μετά των απ’ αιώνων απογεγραμμένων «ἐν Βίβλῳ Ζωῆς».
Ο πατήρ Εμμανουήλ, χθες το πρωί, παρέδωκε το πνεύμα του στον Χριστό και την Ιερά Παρακαταθήκη, την οποία έλαβε κατά την ημέρα της χειροτονίας από τον Επίσκοπό του, ανόθευτη. Αυτό καταδεικνύει η ανέγκλητη ιερωσύνη του, της οποίας τον Σταυρό σήκωσε με ταπείνωση, απλότητα, λιτανεύοντας την ευπρέπειαν αυτής, ως καλός και αγαθός λευίτης.
Ας ήταν δυνατόν, αδελφοί μου, να μεταφέρω έστω και λίγο από το μυστήριο και τη χάρη της βιοτής του ενάρετου κληρικού! Η ζωή του είναι δυσπερίγραπτος, αν όχι απερίγραπτος. Δεν μπορείς να σκιαγραφήσεις την μορφή του, αναφέροντας μερικά γνωρίσματα ή αρετές του. Ούτε να καταγράψεις το ιστορικό της ζωής του, η οποία είναι τόπος Σιναϊτικής Βάτου, καιομένης και μη καταφλεγομένης, έχουσα θεοπτεία και μετουσία ουρανίων θαλάμων.
Εντούτοις, τολμώ να αναφέρω ότι είναι αμέτρητες οι αναμνήσεις που έχουμε από τον παπα-Μανώλη, μικροί και μεγάλοι, που προδίδουν τα μυστικά του βιώματα. Από την παρουσία του ως σεμνότατο ιερουργό, ως ευλογούντα και αγιάζοντα τις χαρές και τις λύπες των ενοριτών του. Η αγάπη του ήταν δεδομένη προς όλους. Την παρείχε αφειδώς και αδιακρίτως. Η ευγένεια και η λεπτότητα του χαρακτήρος του σκλάβωνε εκείνον που τον συναναστρεφόταν.
Ο Άγιος Γεώργιος απετέλεσε θεία παρεμβολή στη ζωή του. Ήταν ο συνοδίτης και συνοδοιπόρος του, ο συγκυρηναίος εν ταις θλίψεσι και τοις πειρασμοίς. Και είναι πολλές αυτές οι θλίψεις και αμέτρητοι οι πειρασμοί στη ζωή του ιερέως, γιατί καθ’ ημέραν πολεμείται από το διάβολο, αφού είναι ο αίρων τα σκεύη Κυρίου, το δοχείον της θείας Χάριτος, το ορατό σημείο της επιδημίας του Θεού στη γη.
Ο πατήρ Εμμανουήλ κείτεται άπνους ενώπιον ημών, ενδεδυμένος την της ιερατείας χάριν, φέρων εις χείρας το Ευαγγέλιο της θείας δικαιοσύνης, το οποίο διαλαλεί ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι πραγματικότητα, δεν είναι μύθος ή δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας.
Αυτό το γεγονός της Ενσάρκου Οικονομίας, της ελεύσεως του Χριστού στον κόσμο, της Διδασκαλίας του, του Σταυρικού Θανάτου, της Ταφής και της Αναστάσεως, βίωνε ο πατήρ Εμμανουήλ σε κάθε Θεία Λειτουργία που τελούσε. Αυτή η Θεία Λειτουργία είναι που μεταμορφώνει τον κληρικό, τον αγιάζει, τον χαριτώνει, αφού κάθε φορά που διαβάζει τα λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου, «ότι διά τήν ἄφατον και ἀμέτρητον αὐτοῦ φιλανθρωπίαν, ἀτρέπτως και ἀναλλοιώτως γέγονεν ἄνθρωπος και ἀρχιερεύς ἡμῶν ἐχρημάτισεν και τῆς λειτουργικῆς και ἀναιμάκτου θυσίας την ἱερουργίαν παρέδωκεν ἡμῖν, ὡς Δεσπότης τῶν ἁπάντων», ιλιγγιά ο νους του, τρέμει, αισθάνεται την αναξιότητά του ως λειτουργός των μυστηρίων του Θεού, όντας πήλινο σκεύος εκλογής Κυρίου.
Αδελφοί μου,
Ο βίος του κληρικού διακηρύττει ότι η ζωή δεν σβήνει με τον θάνατο. Ότι η ζωή είναι καρπός της αγάπης του Θεού και μεταστοιχειώνεται. Ότι όσοι πιστεύουν στην Ανάσταση, δεν ζουν για το φυτώριο της πρόσκαιρης αυτής ζωής. Με τον θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού καταργείται ο θάνατος, ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου και γίνεται πλέον κοίμηση, αφού «πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ, είπε ο Χριστός, οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα».
Μέσα στην Εκκλησία, στην περιοχή της Πίστεως, ο θάνατος λαμβάνει νέο περιεχόμενο και νέους προσανατολισμούς. Χωρίς να χάσει τη φυσική του τραγικότητα ως φαινόμενο άδοξο και θλιβερό, από το βάθος της χριστιανικής Πίστεως αναδύεται μετασχηματισμένος σε κάτι ολότελα καινούργιο, αναδομημένος στο μυστήριο της Θείας περί τον άνθρωπον Οικονομίας και εξυπηρετικός της ηθικής τελειώσεως και σωτηρίας του ανθρώπου.
Ο θάνατος για τους χριστιανούς έχει μεν επεισοδιακό χαρακτήρα, μα δεν είναι κάτι μόνιμο και σταθερό, αλλά προσωρινό, μια φάση της ζωής και μια αλλαγή σκηνικού στην πορεία της υπάρξεως. Για τον χριστιανό δεν υπάρχουν πεθαμένοι, αλλά κεκοιμημένοι, και όπως κάποιος κοιμάται τη νύκτα και ξυπνά το πρωί στη δροσιά της καινούργιας ημέρας, της ντυμένης στη χαρά και το φως, έτσι και οι νεκροί που κοιμούνται στους τάφους τη βαθιά νύκτα του φυσίζωου ύπνου, θα ξυπνήσουν το πρωί της αναστάσεώς τους, ντυμένοι στο φως της καινούργιας αδιάδοχης ημέρας του Θεού.
Μ’ αυτές τις σκέψεις αποχαιρετούμε τον παπα-Μανώλη. Ευχαριστούμε και δοξολογούμε τον Θεό που τον χάρισε στην Εκκλησία. Που μας χάρισε τη μορφή αυτή με την αυθεντικότητα της απλότητος και την γνησιότητα του συνεπούς βίου, που επαλήθευσε το μυστήριο της Πίστεως, που επιβεβαίωσε την παρουσία Του Θεού στον κόσμο.
Καταθέτουμε μπροστά στο ιερό σκήνωμά του την ευγνωμοσύνη μας για ό,τι προσέφερε στην Εκκλησία του Χριστού μας.
Μεταφέρουμε όλως καθηκόντως τις συλλυπητήριες ευχές του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, ο οποίος ευρίσκεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για να μετάσχει στη Σύναξη των Ιεραρχών του Θρόνου, επί τη μεγάλη εορτή της Ινδίκτου.
Συλλυπούμαστε την καλή του πρεσβυτέρα και τα αγαπητά του παιδιά.
Όλοι εμείς θα τον μνημονεύομε και θα προσευχόμαστε ο Θεός να τον αναδείξει μόνιμο και ένθερμο πρεσβευτή για όλους όσους αγάπησε και συνδέθηκε στην επί γης πορεία του. Αμήν!
