Λόγος Ἐνθρονιστήριος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πέτρας καί Χερρονήσου κ. Γερασίμου

Λόγος Ἐνθρονιστήριος

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πέτρας καί Χερρονήσου κ. Γερασίμου

Μεγάλη Παναγία Νεαπόλεως

23 Ἰανουαρίου 2016

 

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Ἀνδριανουπόλεως κ. Ἀμφιλόχιε, Ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ.Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ. Εὐγένιε, Ἐκπρόσωπε τῆς Α.Θ. Μακαριότητος τοῦ Πάπα καί Πατριάρχου Ἀλε­ξαν­δρείας καί πάσης Ἀφρικῆς κ.κ. Θεοδώρου,

Σεβασμιώταστε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κ. Εἰρηναῖε, Πρόεδρε τῆς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης,

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης,

Σεβασμιώτατοι,

Εὐλαβέστατοι Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι,

Ἐξοχώτατε κ. Περιφερειάρχα, Ἐντιμότατοι ἄρχοντες καί Ἐκπρό­σω­ποι ὅλων τῶν Ἀρχῶν καί τῶν Φορέων

Ὀσιώτατοι μοναχοί καί μοναχές,

Λαέ τοῦ Θεοῦ εὐλογημένε – ἀδελφοί καί τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά!

Ὁ Πανάγιος Τριαδικός Θεός, κατά τό πολύ ἔλεός Του, ἐπέβλεψε ἐπ’ ἐμέ τόν ἐλάχιστο δοῦλο Του καί μέ ἀνέδειξε, διά τῆς τιμίας κανονικῆς ψήφου τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων τῆς Ἱερᾶς Ἐπαρχιακῆς Συνόδου τῆς Κρήτης καί διά τῆς ἐν συνεχείᾳ χειροτονίας μου ὑπ’ αὐτῶν καί ἄλλων ἀδελφῶν Ἀρχιερέων, Ἐπίσκοπό τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί Μητροπολίτη τῆς θεοσώστου Μητροπόλεως Πέτρας καί Χερρονήσου.

Ἰδού λοιπόν σήμερον ἐμφανίζομαι ἐνώπιόν σας, ἐφωδιασμένος μέ τίς εὐχές καί εὐλογίες τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἠμῶν Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου καί τήν κατά νόμον ἀναγνώρισιν τῆς ἐντίμου Ἑλληνικῆς Πολιτείας καί ἀναβιβάζομαι εἰς τίς ἱερές βαθμίδες Θρόνου Ἀρχιερατικοῦ, τόν ὁποῖο ἁγίασαν Ἅγιοι Ἱερομάρτυρες Ἐπίσκοποι ὅπως ὁ Πέτρας Ἰωακείμ ὁ Κλώντζας καί Χερρονήσου Ἰωακείμ ὁ ἐκ Μοχού καί ἐκλέϊσαν πλεῖστοι θεοσεβεῖς καί πνευματοφόροι Ἱεράρχαι ὅπως οἱ μετά ταῦτα Μητροπολίται Κρήτης Τιμόθεος Καστρινογιάννης ὁ ἀπό Χερρονήσου καί Τίτος Ζωγραφίδης ὁ ἀπό Πέτρας, οἱ Μελέτιος Χλαπουτάκης, Διονύσιος Μαραγκουδάκης, Δημήτριος Μπουρλάκης καί Νεκτάριος Παπαδάκης Πέτρας, Διονύσιος Χερρονήσου ὁ Καστρινογιάννης, ὁ ἀπό Ρεθύμνης, καί πάλιν ἀπό Χερρονήσου Ρεθύμνης, καθώς καί τέσσερεις Γεράσιμοι, δυό Πέτρας καί δυό Χερρονήσου καί πλεῖστοι ἄλλοι ἀξιόθεοι ἄνδρες. Πανευλαβῶς ὑποκλίνομαι καί ἐξαιτοῦμαι ὅλων τῶν ἀοιδίμων καί ἀξιονομάστων προκατόχων μου τίς ἅγιες εὐχές. Νά μέ στηρίξουν νά συνεχίσω τή διαποίμανση τοῦ ποιμνίου τῶν καί πλέον καί ποιμνίου μου κατά τρόπο θεάρεστο, οἰκοδομητικό καί σωτήριο.

Σημειοῦμαι λοιπόν καί καταγράφομαι ὡς ὁ Μητροπολίτης Πέτρας καί Χερρονήσου Γεράσιμος ὁ Γ ?, σωστότερα, λόγω τῆς ἑνώσεως τῶν δυό Ἐπισκοπῶν, ὁ Ε .

Αὐτό εἶναι ἕνα βαρύτατο φορτίο στούς ἀσθενεῖς ὤμους μου. Μία πολύτιμη κληρονομία. Μία ἀσυλλήπτων διαστάσεων εὐθύνη. Εὐθύνη ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Εὐθύνη ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους. Ἐνώπιόν του Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου καί τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης. Ἐνώπιόν του Ἔθνους καί τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος. Ἐνώπιόν του πληρώματος τῆς ἁγίας ταύτης Μητροπόλεως. Ἀλλά καί ἐνώπιον τῶν μακαριστῶν προκατόχων μου, ἐνώπιον ὅλων τῶν προαπελθόντων εὐσεβῶν τέκνων της, ἐνώπιόν της Ἱστορίας της, ἐνώπιον τῶν μαρτύρων τῆς Μιλάτου, ἐνώπιον τῶν Ἁγίων της! Παρακαλῶ καί ἱκετεύω τό ἐγκαλλώπισμα τῆς Φουρνῆς, τή Νεομάρτυρα Ἁγία Μαρία, τό ἄνθος τῆς παρθενικῆς καθαρότητος, καί τό σέμνωμα τῆς Κριτσᾶς, τό Νεομάρτυρα Νικηφόρο, τό μέγα ὑπόδειγμα τῆς μετανοίας καί ὁμολογίας τοῦ Χριστοῦ, μαζί μέ τούς δυό Ἁγίους προκατόχους μου Ἰωακείμ, νά μέ παραστέκουν καθημερινῶς ἀπό δεξιά καί ἀπό ἀριστερά, νά μέ φυλάσσουν ἀπό τίς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου, νά μέ στηρίζουν ἀδιάκοπα, νά μέ βοηθοῦν πάντοτε, νύχτα καί ἡμέρα, νά μή λυπήσω τόν Χριστό, νά μήν πικράνω τήν Παναγία Μητέρα μας, νά μήν ἀπογοητεύσω τό ποίμνιό μου, νά ἀποδειχθῶ σέ ὅλα, στό μέτρο τῶν δυνάμεων καί τῶν ὅποιων χαρισμάτων μοῦ ἔχει ἐμπιστευθεῖ ὁ Θεός, ἀντάξιος τῶν προσδοκιῶν τῆς Ἐκκλησίας!

Κατά τήν ἁγία ὥρα τῆς ἐπισκοπικῆς χειροτονίας μου ἱκέτευσα τό Πανάγιον Πνεῦμα νά πλατύνει τήν καρδιά μου γιά νά χωρέσει ὅλα τά τέκνα μου, τόν εὐαγῆ ἱερό Κλῆρο, τούς Μοναχούς, τίς Μοναχές καί ἁπαξάπαντα τόν ἀξιονόμαστο Λαό τῆς Θεοσώστου Μητροπόλεως Πέτρας καί Χερρονήσου. Εἶμαι βέβαιος ὅτι ὁ Δωρεοδότης δέν θά μοῦ στερήσει αὐτό τό χάρισμα. Κι αὐτό, γιατί ἀπ’ ἐκείνης τῆς ὥρας σᾶς ἀγάπησα, ἀδελφοί μου καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, ὡς τά πιό κοντινά μου καί οἰκεῖα πρόσωπα! Σεῖς εἶσθε ἤδη καί μητέρα μου, καί πατέρας μου, καί ἀδελφοί μου, καί ἀδελφές μου, καί παιδιά μου! Σεῖς εἶσθε πλέον ἡ οἰκογένειά μου! Σεῖς βρίσκεσθε ἐν Χριστῷ μέσα στήν καρδιά μου! Σεῖς εἶσθε τό ἐγκόλπιό μου, ἡ δόξα μου, ἡ χαρά μου, τό ἀγαλλίαμά μου. Ἀλλά ταυτόχρονα καί ὁ πόνος μου, ἡ ἔγνοια μου, ἡ ἀγωνία μου, τό ἀντικείμενο τῆς προσευχῆς μου! Δεχθείτε, λοιπόν, ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου, τόν πρῶτο μου ἐπισκοπικό χαιρετισμό: Εἰρήνη ὑμῖν! Εἰρήνη πᾶσι! Εἰρήνη τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν! Ὁ Χριστός ἐν τῷ μέσῳ ἠμῶν, ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος!

Κατ’ ἀρχήν δέν προτίθεμαι εἰς τόν ταπεινό τοῦτο ἐπιβατήριο λόγο μου νά κάμω προγραμματικές δηλώσεις. Δέν χρειάζεται. Καί σεῖς ξεύρετε καλῶς καί ἐγώ, μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, γνωρίζω, ποιός εἶναι ὁ ρόλος τοῦ Ἐπισκόπου καί ποιές οἱ ὑποχρεώσεις του ἔναντι τοῦ ποιμνίου του καί γενικώτερον ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας. Μερικές βασικές μόνο ἀλήθειες κρίνω ὅτι πρέπει ἐξ ἀρχῆς νά σημειώσω:

Ἤλθα, ἀδελφοί μου, ὡς Ἐπίσκοπος ὅλων! Μακράν ἀπό ἐμένα προσωποληψίες, μερικές ἡ ἐπιλεκτικές φιλίες, φατρίες, ὁμαδοποιήσεις καί διαχωρισμοί. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁρισμός καί ὄνομα ἑνότητος! Ὅσοι «ἀνατολικῶς καί ὀρθοδόξως» ὁμολογοῦν Ἰησοῦν Χριστόν Ἐσταυρωμένον καί Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, ὅσοι φέρουν στό μέτωπο τήν σφραγίδα τοῦ Πνεύματος, ὅσοι θεωροῦν τήν ἁγία μας Ἐκκλησία Μητέρα τους καί προσπαθοῦν νά ζήσουν ἁπλά καί ταπεινά τήν ζωή τοῦ Εὐαγγελίου, εἶναι ὅλοι δικοί μου! Οἰκεῖοι μου! Εἶναι ὅλοι σπλάχνα μου! Εἶναι ὅλοι κύτταρα τῆς καρδιᾶς μου! Χωρίς καμμιά διάκριση κοινωνική, μορφωτική, περιουσιακή, ἰδεολογική, κομματική ἡ ἄλλη. Ὅταν κοιτάζω τόν Ἐσταυρωμένο βλέπω μίαν ἀνοικτή ἀγκαλιά πού θέλει νά κλείσει μέσα της τούς πάντες, ἀπό τήν ἀνατολή μέχρι τή δύση, ἀπό τό ἕνα ἄκρο τοῦ κόσμου μέχρι τό ἄλλο! Ἡ Ἐκκλησία μέ ἀποστέλλει γιά νά σᾶς φανερώσω, ὡς Ἐπίσκοπός σας, αὐτή τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τήν ἀνοικτή ἀγκαλιά τοῦ Ἐσταυρωμένου! Ἡ Μητρόπολή μας εἶναι λοιπόν σπίτι ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἐπαρχίας μας καί ἐγώ ταπεινός πατέρας τους καί ἀδελφός τους!

Ἀκόμη πρέπει νά καταστήσω σαφές ὅτι δέν ἔμαθα νά ξεχωρίζω τούς ἀνθρώπους σέ καλούς καί κακούς. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμεθα εἰκόνες τοῦ Θεοῦ! Ἄλλες λιγώτερο καί ἄλλες περισσότερο ταλαιπωρημένες καί τραυματισμένες ἀπό τήν κοινή μας ἀσθένεια τήν ἁμαρτία. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι μία λέσχη καθαρῶν καί ἀναμάρτητων, ὅπως νομίζουν μερικοί, οὔτε ἕνα δικαστήριο ἀνθρώπινης δικαιοσύνης, ὅπως θά τήν ἤθελαν κάποιοι ἄλλοι. Εἶναι ἡ κοινή φιλόστοργη Μητέρα ὅλων! Εἶναι κολυμβήθρα καθάρσεως καί υἱοθεσίας. Εἶναι ταμεῖον θείας συγγνώμης. Εἶναι ἰατρεῖο καί νοσοκομεῖο ψυχῶν, τό ὁποῖο ὅλοι τό ἔχουμε ἀνάγκη!

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μέγας ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας. Τό Πανάγιο Αἷμα Του εἶναι τό φάρμακό μας. Ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις, ἡ λογική λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, τά ἱερά Μυστήρια καί ἡ κατά δύναμιν ἄσκησις, εἶναι ἡ θεραπευτική μας ἀγωγή. Τό Πανάγιον Πνεῦμα εἶναι ἡ ὑγεία μας! Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι ὁ πρωτεύθυνος ἰατρός τοῦ Νοσοκομείου καί οἱ Πρεσβύτεροί της Ἐκκλησίας εἶναι οἱ λοιποί ἰατροί καί νοσοκόμοι. Ἀσθενεῖς ὅλοι, τῶν ἰατρῶν καί τοῦ πρωτευθύνου συμπεριλαμβανομένων! Δέν διακρίνω λοιπόν καλούς καί κακούς ἀνάμεσά σας, ἀλλά μόνο ἀγαπημένους συνασθενεῖς μου πού ὀφείλω μέ κάθε τρόπο νά βοηθήσω νά εὕρουν τήν θεραπεία καί σωτηρία τους καί στήν προσπάθεια αὐτή νά εὑρίσκω καί ἐγώ τήν ἰδική μου!

Μέ ἀπασχολεῖ πολύ καί μέ πονεί, ἀγαπητοί μου, ἡ δοκιμασία τοῦ λαοῦ μας ἐξ αἰτίας τῆς πολυεπιπέδου κρίσεως πού ἐνέσκηψε στήν Πατρίδα μας τά τελευταῖα χρόνια. Θλίβομαι βλέποντας τίς στρατειές τῶν νεοπτώχων καί τῶν ἀνέργων, τῶν νέων μέ τά ψαλιδισμένα ὄνειρα, τῶν γερόντων μέ τίς κουτσουρεμένες συντάξεις καί τίς προδομένες ἐλπίδες, τῶν ἀσθενῶν μέ τίς ἀτέλιωτες ταλαιπωρίες στό ἐξαθλιωμένο δημόσιο σύστημα ὑγείας.

Ἀσφαλῶς καί ἐγώ καί οἱ συνεργάτες μου θά κάνουμε ὅ,τι εἶναι ἀνθρωπίνως δυνατόν γιά νά βοηθήσουμε ἠθικῶς καί ὑλικῶς τούς ἐμπερίστατους ἀδελφούς μας, ὡς ἄλλοι Καλοί Σαμαρεῖτες. Στό σημεῖο αὐτό ἐπικαλοῦμαι μέ θέρμη τήν καλή συνεργασία καί ποικίλη συμπαράσταση τῶν ἐντίμων Κρατικῶν Ἀρχῶν, τῶν ἀρχῶν τῆς Περιφερειακῆς καί Τοπικῆς Αὐτοδιοικήσεως, καθώς καί ὅλων τῶν κοινωνικῶν καί πολιτιστικῶν φορέων τοῦ τόπου.

Ἐπικαλοῦμαι ἀκόμη τήν οἰκονομική χορηγία ἐκείνων πού εἶναι οἰκονομικῶς εὔρωστοι. Κάνω ἔκκληση στά χριστιανικά καί φιλάνθρωπα αἰσθήματά τους νά ἀνοίξουν τίς καρδιές καί τά θυλάκιά τους καί νά συνδράμουν μέ προθυμία καί ἱλαρότητα, γνωρίζοντας ὅτι «δανείζει Θεῶ ὁ ἐλεῶν πτωχόν, κατά δέ τό δόμα αὐτοῦ ἀνταποδώσει αὐτῶ» (Παροιμ. 19, 17). Κανένας στήν περιοχή μας δέν πρέπει νά μείνει ἄστεγος ἡ πεινασμένος ἡ ἀνοσήλευτος, δίχως φάρμακα ἡ ὅ,τι ἄλλο ἔχει ἀνάγκη. Εἶναι ἐπιταγή τοῦ Χριστοῦ! Καί προτίθεμαι νά κάμω θυσιαστικῶς τό πᾶν, προκειμένου νά ἀνταποκριθοῦμε ὅλοι μαζί, μέ πρῶτο ἐμένα καί σ’ αὐτή τήν θεία ἐπιταγή.

Ὅμως ὀφείλω νά διευκρινίσω ἀπεριφράστως ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἕνα Ὑπουργεῖο Κοινωνικῆς Προνοίας, οὔτε δικαιοῦται ἡ ὑποχρεοῦται νά ὑποκαταστήσει τό Κράτος στίς στοιχειώδεις ὑποχρεώσεις του πρός τούς – βαρύτατα ἄλλωστε φορολογουμένους – πολίτες του! Ναί, καί τό ἔργον τῆς φιλανθρωπίας εἶναι ἱερά ὑποχρέωσή της, ἀλλά δέν εἶναι αὐτό ἡ κύρια ἀποστολή της! Ἡ Ἐκκλησία πρωτίστως δίδει Χριστόν καί αἰωνιότητα! Κηρύττει τό Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας, καταγγέλλει τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί συνάζει τά ἐσκορπισμένα τέκνα τοῦ Κυρίου στόν Οἶκο Του. Χαρίζει φωτισμόν ἀληθινῆς Θεογνωσίας καί χειραγωγεῖ, τούς ἐπιθυμοῦντας νά σωθοῦν, στόν Οὐράνιο Πατέρα, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἀνοίγει δρόμο – τήν Ὁδόν! Διδάσκει τήν Ἀλήθεια! Χαρίζει τήν Ζωή. «Ἐγώ εἰμί ἡ Ὁδός, καί ἡ Ἀλήθεια, καί ἡ Ζωή», εἶπε ὁ Χριστός γιά τόν ἑαυτό Τοῦ (Ἰωάν. 14, 6). Καί τό κάνει αὐτό μέσω τοῦ κηρύγματος τῆς μετανοίας, τῆς καθαρτικῆς ἀσκήσεως καί τῶν θεοποιῶν Μυστηρίων, μέ κεντρικώτερο ἐκεῖνο τῆς Εὐχαριστίας, δήλ. τήν Θεία Λειτουργία.

Οἱ «Βασιλειάδες», τά «Ξενοδοχεῖα τοῦ Σαμψῶν», τά ποικίλα φιλανθρωπικά ἱδρύματα ἔρχονται κατόπιν. Ἡ θεία Γραφή διδάσκει ὅτι «οὐκ ἐπ’ ἄρτω μόνω ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι τῷ ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ ζήσεται ὁ ἄνθρωπος» (Δεύτερον. 8,3). Πρωτεύει νά δώσουμε στόν λαό τόν ἴδιο τόν Χριστό: «Οὗτος ἐστιν ὁ Ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβᾶς… ὁ τρώγων τοῦτον τόν ἄρτον ζήσεται εἰς τόν αἰώνα» (Ἰωάν. 6, 58) διεβεβαίωσε μέ κατηγορηματικότητα ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Προτίθεμαι λοιπόν νά εἶμαι πρωτίστως ὁ λειτουργός της Ἐκκλησίας, ὁ θύτης τῆς Εὐχαριστίας, ὁ διδάσκαλος τοῦ Εὐαγγελίου καί κῆρυξ τῆς μετανοίας, ὁ παιδαγωγός εἰς Χριστόν, ὁ σύνδεσμος τοῦ ποιμνίου μου μέ τήν Κοινωνία τῶν Ἁγίων. Μέ ὅλη δήλ.τήν στρατευομένη καί τήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Καί κατόπιν ὁ ὑλικός σιτοδότης καί κοινωνικός -ἄν μου ἐπιτρέπεται ἡ ἔκφρασις- ἐργάτης καί λειτουργός. Θά ἰσχύει πάντοτε τό: «Καί τοῦτο ποιῆσαι, κακεῖνο μή ἀφιέναι» (πρβλ. Μάτθ. 23, 23), σέ διακριτική ὁπωσδήποτε ἰσορροπία.

Ἡ Μητρόπολίς μας εὑρίσκεται στό κέντρον τοῦ τουριστικοῦ ἐνδιαφέροντος μυριάδων ἀνθρώπων ἀπό κάθε γωνίαν τῆς γῆς. Ἅγιος Νικόλαος, Μάλλια, Χερσόνησος, Κριτσά, Ἐλούντα, Δικταῖον Ἄντρον, Σπιναλόγκα, εἶναι ὀνόματα πρό πολλοῦ περιάκουστα σέ ὅλη τη γῆ. Τά ἀρχαιολογικά μνημεῖα, οἱ φιλόξενες ἀκτές, τό ὑπέροχο κλῖμα, ἡ ὑγιεινή κρητική διατροφή, ἡ εὐγένεια καί ἡ πρόθυμη φιλοξενία τῶν Κρητῶν καί πλεῖστοι ἄλλοι παράγοντες φέρνουν κοντά μας τόσους καί τόσους ξένους, μερικοί ἀπό τούς ὁποίους κάποτε καί ἐπιλέγουν νά ἐγκατασταθοῦν μονίμως στόν τόπο μας. Καί ἀσφαλῶς πρόκειται γιά ἀνθρώπους ποικίλων νοοτροπιῶν, πολιτιστικῶν προϋποθέσεων, θρησκευτικῶν πιστευμάτων κ.ὁ.κ.

Τό γεγονός αὐτό, πέραν τῶν πολλῶν θετικῶν του στοιχείων γιά τήν οἰκονομία καί ἀνάπτυξη τῆς περιοχῆς, καί ὄχι μόνον, κρύβει ταυτοχρόνως καί ὄχι ὀλίγους κινδύνους καί ἀρνητικές πτυχές. Γιά νά μήν παρατηροῦνται φαινόμενα ἀρρωστημένου συγκρητισμοῦ, πιθηκίσεως ἠθῶν πού δέν συμβιβάζονται μέ τά δικά μας καί ἀποχρωματισμοῦ τῆς θρησκευτικῆς καί ἐθνικῆς ταυτότητός μας, ὀφείλουμε νά ἐπαγρυπνοῦμε, δίδοντας προτεραιότητα στήν καλή ἑλληνορθόδοξη κατάρτιση τῶν παιδιῶν μας, τῶν νέων, ἀλλά καί ὄλου τοῦ πληρώματος τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Παράλληλα ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά τήν προβολή τοῦ πνευματικοῦ θησαυροῦ τῆς Ρωμιοσύνης στούς ξένους μας, μέ διάκριση καί εὐγένεια.

Προτίθεμαι λοιπόν νά δείξω ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον γιά τήν καλύτερη τό δυνατόν κατάρτιση καί ἐπιμόρφωση τῶν Ἱερέων μας καί ὅλων τῶν συνεργατῶν μας, τόσον ἀπό Θεολογικῆς πλευρᾶς, ὅσον καί ἀπό πλευρᾶς γνώσεως ξένων γλωσσῶν. Εἶναι ἀδιανόητο ὅλοι ὅσοι ἐργάζονται στίς πολυπληθεῖς τουριστικές ἐπιχειρήσεις τῆς περιοχῆς νά ὁμιλοῦν δυό καί τρεῖς, καί περισσότερες κάποτε ξένες γλῶσσες, καί οἱ Ἱερεῖς μας νά χρειάζονται διερμηνέα προκειμένου νά ἐπικοινωνήσουν στοιχειωδῶς μέ κάποιον ξένον, ὁ ὁποῖος ἐνδεχομένως νά ἔχει καί σοβαρά πνευματικά ἐνδιαφέροντα ἡ προβλήματα, ἡ δίψα μαθήσεως σχετικά μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή μας. Τόν Ἱερέα θεωρῶ ταγό στήν τοπική κοινωνία ὅπου ζῆ καί διακονεῖ. Ὄχι οὐραγό!

Γιά τούς κληρικούς μας θά εἶμαι ὁ συμπρεσβύτερος καί συνδιάκονος. Ὁ πατέρας καί ἀδελφός. Ὁ φίλος καί συμπαραστάτης. Δέν μέ ἀναπαύει ὁ ψυχρός ρόλος τοῦ ἀποστασιοποιημένου προϊσταμένου. Δέν ἀρέσκομαι στό «ἐντελλόμεθα!», ἀλλά στό ἀποστολικόν «συνεργοῦντες… παρακαλοῦμεν!» (Β Κορ. 6, 1). Ἐπιθυμῶ νά συνεργαζόμαστε καί νά συμπορευόμαστε πάντοτε «μετά πάσης ταπεινοφροσύνης καί πραότητος, μετά μακροθυμίας, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων ἐν ἀγάπῃ, σπουδάζοντες τηρείν τήν ἑνότητα τοῦ πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφεσ. 4, 2-3). Νά εἴμεθα συνδεδεμένοι ὡς χορδαί μέ τήν κιθάρα, κατά τήν ὡραία εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, καί μέ τήν ἀρραγῆ ἑνότητα καί τό σύμψυχόν μας νά ψάλλωμε τόν παναρμόνιο ὕμνο τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καί νά παραδειγματίζουμε τόν λαό τοῦ Θεοῦ!

Ὅποιο χάρισμα, ὅποιο τάλαντον ἔχει ὁ κάθε Κληρικός μας, καλεῖται ἀπό τοῦδε νά τό καταθέσει καί νά τό ἐργασθεῖ φιλοτίμως στήν κοινή ἱερά μας προσπάθεια, πρός οἰκοδομήν τῆς Ἐκκλησίας καί δόξαν Θεοῦ. Δέν φθονῶ ποτέ τά χαρίσματα τῶν ἀδελφῶν μου! Τά χαίρομαι καί τά καμαρώνω! Αὐτό καί θά συνεχίσω νά πράττω. Ἡ εὐδοκίμηση, ἡ διάκριση, ἡ ἀριστεῖα τῶν Ἱερέων μου καί τῶν Διακόνων μου εἶναι καί δική μου! Ὅπως, ὁ μή γένοιτο!, καί ἡ τυχόν ἀποτυχία ἤ πτώση τους!

Κατηγορία ἀνώνυμη ἡ ἐπιπόλαιη ἤ ἀτεκμηρίωτη κατά Κληρικοῦ οὐδέποτε θά δεχθῶ ἡ θά ἀνεχθῶ! Τήν ἱεροκατηγορία τήν βδελύσσομαι! Ὅπως ἐπίσης βδελύσσομαι καί ἀποκρούω ἐκ προοιμίου τήν χρήση κάθε εἴδους πλαγίου μέσου καί τρόπου γιά τήν ἐπίτευξη προσωπικῶν ἐπιδιώξεων, ὅπως προαγωγαί, μεταθέσεις κ.τ.τ. «Οἱ καλῶς προεστῶτες πρεσβύτεροι διπλῆς τιμῆς ἀξιούσθωσαν» ἀπαιτεῖ ὁ Ἀπόστολος, «μάλιστα οἱ κοπιῶντες ἐν λόγῳ καί διδασκαλία» (Ἅ Τίμ. 5,17). Αὐτό ἀκριβῶς καί προτίθεμαι νά ἐφαρμώσω μετά πολλῆς προσοχῆς καί διακρίσεως.

Τά ὀφφίκια θά ἔχουν ἀντίκρυσμα φιλοτίμου καί ἐμπόνου ἐργασίας στόν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου καί ἀγρύπνου ἀγαπητικῆς ἐγρηγόρσεως στήν διαποίμανση τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ. Οἱ Μοναχοί καί οἱ Μοναχές νά γνωρίζουν ὅτι θά ἔχουν ἀμέριστη τήν ἀγάπη καί συμπαράστασή μου. Αἰσθάνομαι ἀπέναντί τους ἔντονη τήν πατρική καί ἡγουμενική εὐθύνη. Ἕνα μόνον τούς ζητῶ. Νά πολιτεύωνται ὁσίως καί δικαίως, κατά τίς ἐπαγγελίες τοῦ ἀγγελικοῦ σχήματος των καί νά προσεύχωνται ἐκτενῶς γιά τό λαό μας, γιά τούς Κληρικούς μας καί γιά τόν ταπεινό τους Ἐπίσκοπο. Νά εἶναι ὑπόδειγμα ἀρετῆς καί ἀναμμένη λαμπάδα καθαρᾶς προσευχῆς!

Αὐτή ἡ προσευχή εἶναι ἡ ἀναπνοή τῆς Ἐκκλησίας! Ἡ προσευχή εἶναι τό βαρύ κατά τοῦ διαβόλου ὅπλο ὅλων τῶν Χριστιανῶν καί ἔτι μᾶλλον τῶν ἱερωμένων καί μοναχῶν. Τά Μοναστήρια μας προσδοκῶ νά εἶναι ἀσίγαστες ἑστίες προσευχῆς τόσο γιά τούς Μοναχούς καί τίς Μοναχές, ὅσο καί γιά τούς φιλομόναχους προσκυνητές. Ἡ στοργή μου θά καλύπτει ἀμέριστη τούς Ἱεροψάλτες μας, τούς ὁποίους καί θεωρῶ πάντοτε, ὅπως καί τούς Ἀναγνῶστες, ὡς Κληρικούς, ἐκλεκτά μέλη τοῦ κατώτερου, λεγόμενου, Κλήρου, τούς Ἐπιτρόπους, τούς Κατηχητές καί τίς Κατηχήτριες, τούς Νεωκόρους, τό προσωπικό της Μητροπόλεως καί τῶν Ἱδρυμάτων μας, ὅλους τους ἐκλεκτούς συνεργούς μας στό ἐκκλησιαστικό καί στό φιλανθρωπικό ἔργο τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Ἡ εὐχή μου καί ἡ ἔγνοια μου θά τούς συνοδεύουν ὅλους νυχθημερόν.

Ἡ Μητρόπολίς μας, ἀδελφοί μου, ἔχει τό προνόμιον, ἐκτός ἀπό Μητρόπολις τῆς Ἡμιαυτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, νά εἶναι, ὅπως καί ὅλες οἱ Μητροπόλεις τῆς Νήσου, καί Μητρόπολις τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Εἴμεθα τέκνα τῆς σεβασμίας Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὑπό τήν σκέπη καί προστασία τοῦ ἑκάστοτε Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ἐπιθυμῶ ὁ σύνδεσμος αὐτός νά εἶναι οὐσιαστικός καί εὐδιάκριτος ὄχι μόνον ἀπό μέρους τοῦ Μητροπολίτου καί τῶν κληρικῶν, ἀλλά καί ἀπό μέρους ὄλου τοῦ λαοῦ. Ὅλοι μαζί νά ἔχωμε τήν ψυχή καί τήν καρδία μία μέ τόν Παναγιώτατο Πατριάρχη μας, πού εἶναι ὄχι μόνον ὁ Πρῶτος της Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί ὁ Ὕπατος τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας. Ὁ Θεός στό πρόσωπο τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, μᾶς ἐχάρισε ἕναν ὁραματιστή, μεγαλόπνοο καί ὄντως μέγα Πρωθιεράρχη, πού στήν εὐλογημένη 25ετια τῆς Πατριαρχίας του ἔχει ἀνεβάσει κατακόρυφα τό κύρος τοῦ Θρόνου καί τῆς Ρωμιοσύνης ἐνώπιον ὅλης της οἰκουμένης. Καταθέτω εὐλαβῶς ἐνώπιόν του, καί κατά τήν ἐπίσημον αὐτή ὥρα, τόν βαθύτατο σεβασμό, τήν ἀφοσίωση, τήν υἱϊκή ἀγάπη καί εὐπείθειά μου. Θά εἶμαι εὐτυχής νά τόν ὑποδεχθοῦμε ἐν καιρῷ εὐθέτω ἐρχόμενο ξανά στή Μητρόπολή μας, νά μᾶς εὐλογήσει καί νά μᾶς ἁγιάσει, ὅπως ἔκαμε καί ἐπί τοῦ μακαριστοῦ καί ἁγίας μνήμης σεβαστοῦ προκατόχου μου Νεκταρίου.

Προχωρῶν πρός τήν κατακλείδα εὐχαριστῶ ἀπό κέντρου ψυχῆς τήν Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότητα τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη μας γιά τήν μεγάλη τιμή νά ἀποστείλει ὡς ἐκπρόσωπό του τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἀδριανουπόλεως κ. Ἀμφιλόχιο, καθώς καί τόν ἴδιο τόν εὐγενῶς ἀνταποκριθέντα καί ἐλθόντα ἅγιο Ἀδελφό.

Ὁμοίως ἀπό καρδίας εὐχαριστῶ τόν μέχρι σήμερα Τοποτηρητή τῆς Μητροπόλεώς μας πολυσέβαστό μου Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης κ. Εἰρηναῖο, γιά τούς κόπους στούς ὁποίους προθύμως ὑπεβλήθη κατά τήν διάρκεια τῆς Τοπoτηρητείας καί γιά τήν πολλή ἀγάπη καί φιλόστοργη μέριμνα πού ἔδειξε στό ποίμνιό μου.

Εὐχαριστῶ θερμῶς τούς σεβαστούς συνεπισκόπους μου, τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης γιά τήν ἀγάπη καί τήν ἐμπιστοσύνη, πού ἐπέδειξαν πρός τήν ταπεινότητά μου καί ὅλους τους παρισταμένους καί συμπροσευχομένους Ἀδελφούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς, τῶν ὁποίων καί τίς εὐχές ἐπικαλοῦμαι.

Εὐχαριστῶ ὅλους γενικῶς τούς παρισταμένους καί ἰδιαιτέρως ὅσους διήνυσαν μακράν ὁδόν γιά νά ἔλθουν καί νά τιμήσουν τήν τοπική μας Ἐκκλησία κατά τήν ἐνθρόνιση τοῦ νέου Ποιμενάρχου της. Εὐχαριστῶ τόν Πανοσιολ. Πρωτοσύγκελλον τῆς Μητροπόλεώς μου, γιά τά αἰσθήματα ἀγάπης τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου, τά ὁποῖα μου διερμήνευσε καί ὅσους ἐκοπίασαν καί ἐργάστηκαν φιλότιμα γιά τήν προετοιμασία τῆς σημερινῆς ἡμέρας.

Χαιρετίζω θερμά τούς ἐντιμότατους ἐκπροσώπους τῶν Κρατικῶν Ἀρχῶν, τούς ἐντιμότατους ἄρχοντες τῆς Περιφερειακῆς καί τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοικήσεως, πάντας τούς τά πρῶτα φέροντες ἐκλεκτούς παρισταμένους καί ὅλο τόν πολυαγαπημένο μου πιστό Λαό τῆς Μητροπόλεώς μας, τά παιδιά καί τούς νέους – τήν πολλή ἐλπίδα μας, τούς ἄνδρες καί τίς γυναῖκες, τούς σεβαστούς μου γέροντες καί τίς γερόντισσες, τούς ἐκπαιδευτικούς καί τούς λοιπούς ἀνθρώπους τῶν γραμμάτων, τούς θεράποντες τῆς ὑγείας, τούς καλλιτέχνες, τούς λογάδες καί τούς ἀνθρώπους τοῦ καθημερινοῦ μόχθου. Ἀκόμη, ὅλους τους ἐμπερίστατους, τούς ἐν ἀσθενείᾳ, τούς ἐν φυλακῇ, τούς μέ ὁποιονδήποτε τρόπο δοκιμαζόμενους, καθώς καί τά ξενιτευμένα τέκνα τῆς Ἐπαρχίας μου πού ἀναζήτησαν ἕνα γλυκύτερο τεμάχιο ἄρτου ἡ εὐδοκιμοῦν ὡς ἐπιστήμονες καί ἐρευνηταί ἡ καί Κληρικοί σέ ἄλλες χῶρες, στά τέσσερα σημεῖα τῆς γῆς. Σ’αὐτά εὐλαβῶς συγκαταλέγω τόν σεβαστό Σητειακό Μητροπολίτη Προικονήσου κ. Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος μας ἀναπαύει πάντοτε καί τιμᾶ τήν Κρήτη μέ τούς ἀπαράμιλους λόγους καί ποιήματά του, τόν συντοπίτη μας Μητροπολίτη Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, τόν σεβαστό μας Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Λεύκης κ. Εὐμένιο, ἀρχαῖο ἀδελφό τῆς Μονῆς τῆς Κρουσταλένιας, οἱ ὁποῖοι λαμπρύνουν τήν ἀρχιερατεία τους ὅπου καί ἄν διηκόνησαν ἡ διακονοῦν καί ἐπικαλοῦμαι τίς ἅγιες εὐχές καί προσευχές του..

Ἡ ἀγάπη μου, φίλτατοι, σᾶς συνοδεύει ὅλους καί παρακαλῶ καί ἱκετεύω τόν Θεό νά σᾶς χαρίζει ὑγεία, δύναμη, ὑπομονή, προκοπή, μακροημέρευση, εὐδοκίμηση σέ κάθε ἔργο ἀγαθό, σταθερότητα στήν Πίστη καί στά ἰδανικά του εὐσεβοῦς Γένους μας.

Δέν θά σᾶς κουράσω περισσότερο! Μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο καί ἐγώ, «παρακαλῶ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί διά τῆς ἀγάπης τοῦ Πνεύματος συναγωνίσασθαί μοι ἐν ταῖς προσευχαῖς ὑπέρ ἐμοῦ πρός τόν Θεόν… Ὁ δέ Θεός τῆς εἰρήνης, μετά πάντων ὑμῶν. Ἀμήν». (Ρώμ. 15, 30 & 33).