“Ὁ Μητροπολίτης Πέτρας Δημήτριος: 27 χρόνια ἀπό τήν κοίμησή του”, τοῦ Πρωτοσυγκέλλου Ἀρχιμανδρίτου Τίτου Ταμπακάκη

Συμπληρώνονται σήμερα 27 χρόνια από την εκδημία προς Κύριον του αοιδίμου μητροπολίτου Πέτρας κυρού Δημητρίου. Πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως η χαρισματική του Μορφή παραμένει ανεξίτηλη.
Ο Κλήρος και ο λαός της Μητροπολιτικής μας περιφέρειας τον θυμάται. Αναπολεί τις ζωηφόρες αναμνήσεις, που έχει από την τριανταπεντάχρονη καλλίκαρπη διακονία του.
Ο Μητροπολίτης Δημήτριος ήταν οξυνούστατος άνθρωπος. Πρόσωπο με σπινθηροβόλους οφθαλμούς. Κατέπληττε τους πάντες με τον ευπροσήγορο, κοφτό λόγο του, τις στιγμιαίες εκρήξεις του, που κατέληγαν ευτυχώς πάντοτε σε χαμόγελο και διάθεση αυτοκριτικής. Το χαμόγελό του ήταν γλυκύτατο. Ήταν ευαίσθητος, ευγνώμων, άρχοντας και φιλότιμος. Ιεροπρεπής, επιβλητικός. Η παρουσία του ηλέκτριζε. Είχε κύρος. Ήταν Δεσπότης.
Η Μητρόπολη μας τον γνώρισε νέο, νεώτατο, μόλις 35 ετών, Επίσκοπό της. Ήλθε με σφρίγος, δυναμισμό στη Νεάπολη και από το Σεπτέμβριο του έτους 1956, που ενθρονίστηκε, ποτέ δεν μετακινήθηκε από το χρέος. Αναδείχθηκε «ο καλός ποιμήν» του Ευαγγελίου.
Ο Μητροπολίτης Δημήτριος είχε διοικητική ικανότητα και σταθερότητα γνώμης. Είχε ζήλο για την ανέγερση περικαλλών Ιερών Ναών και την ανέγερση Ιερών Ναών τιμωμένων στους Κρήτες Αγίους. Επιμελήθηκε καλών και ωφέλιμων έργων. Είχε σταθερά συνείδηση ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν είναι ιδρυματική.
Ως Συνοδικός συμπάρεδρος ήταν θαρραλέος. Η φωνή του μιλούσε τη γλώσσα της αλήθειας. Ήταν ωσεί φωνή υδάτων πολλών. Σε οριακές καμπές της Εκκλησίας μας οι θέσεις του ήταν καθοριστικές. Ήταν άκαμπτος διεκδικητής των προνομίων της Εκκλησίας Κρήτης και των δικαίων του λαού της.
Ο Μητροπολίτης Δημήτριος υπήρξε λάτρης της παραδόσεως. Είχε περάσει από μια μεγάλη Σχολή διοικήσεως, το Φανάρι. Έζησε τα καλά χρόνια της εκείσε Ομογένειας και μαθήτευσε στο λόφο της ερατεινής Χάλκης, παρά τους πόδας υπερτίμων Ιεραρχών και σοφών Διδασκάλων, που δίδασκαν μαθήματα εκκλησιαστικής διπλωματίας. Την πείρα του την ολοκλήρωσε δέκα χρόνια ως Πρωτοσύγκελλος της τότε Ιεράς Μητροπόλεως Κρήτης, κοντά σε δύο μεγάλες εκκλησιαστικές προσωπικότητες: τον Μητροπολίτη Κρήτης Βασίλειο και τον νεώτατο τότε Μητροπολίτη και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Ευγένιο. Γέροντάς του ήταν ο Επίσκοπος Λάμπης και Σφακίων Ευμένιος, σοφός Ιεράρχης.
Ο Μητροπολίτης Δημήτριος είχε αναμνήσεις πολλές και ανεξίτηλες από «τας αυλάς της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας». Εκεί άλλωστε έλαβε το Μοναχικό Σχήμα και ονομάστηκε από Γεώργιος σε Δημήτριος, για να τιμήσει τον πατέρα του, που πέθανε όταν ο Δημήτριος φοιτούσε στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Για ένα διάστημα υπήρξε Εφημέριος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως. Σπούδασε με υποτροφία της Ιεράς Μονής Παναγίας Αγκαράθου, στην οποία και ενεγράφη ως αδελφός επιστρέφων στην Κρήτη από την Κωνσταντινούπολη.
Ο Μητροπολίτης Δημήτριος ήταν ο Επίσκοπος της λειτουργικής τάξεως. Τα άμφια του ήταν απλά. Λειτουργούσε και χοροστατούσε σεμνά. Η γλυκεία φωνή του, η άρθρωσή του, με ένα χαρακτηριστικό ιδίωμα, τον βοηθούσαν στην απόδοση των Ευχών και των Ύμνων. Είχε καλά ακούσματα από μεγάλους ψάλτες στην Κωνσταντινούπολη και στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά, τους οποίους θαύμαζε.
Εκείνο που θέλω περισσότερο να επισημάνω και να καταγράψω σ’ αυτό το κείμενό μου είναι το χριστιανικό τέλος του. Τον τελευταίο καιρό η καρδιά του είχε εξασθενίσει πολύ από το σάκχαρο, που τον συντρόφευε από τη νεότητά του. Έλεγε μάλιστα πως η στιγμή που έκανε την ινσουλίνη, πρωί – βράδυ, ήταν γι’ αυτόν η πιο ευχάριστη. Το σώμα του ήταν κάτισχνο και το φαγητό του είχε περιοριστεί στο ελάχιστο.
Από τις αρχές Ιουλίου αισθανόταν έντονα καρδιακά ενοχλήματα, οξύ πόνο στο στήθος, που δεν τον άφηνε ούτε να ξαπλώσει και είπε στους συνεργάτες του «σε οκτώ ημέρες θα πεθάνω».
Μ’ αυτή την αγωνία περνούσαν οι ημέρες και οι νύκτες. Και οι νύκτες ήταν πιο δύσκολες, γιατί ήταν εντελώς μόνος. Οι ημέρες ήταν λίγο πιο παρήγορες, όσες ώρες βέβαια μπορούσε να δεχθεί ή να ακούσει κάποιον. Με την πάροδο του χρόνου οι καρδιακές κρίσεις έγιναν πιο συχνές και πιο μεγάλες. Δεν έλεγε όμως τίποτε για το πρόβλημά του. Δεν επιζητούσε τον οίκτο. Είχε μάθει από μικρός, που έμεινε ορφανός, να πονεί. Με τη διαίσθηση της στοργής καταλάβαιναν οι άνθρωποί του το σοβαρό πρόβλημα του και παρά τη θέλησή του τον πήραν για το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο.
Για τελευταία φορά, σαν το διαισθανόταν, γύρισε και κοίταξε τη Μεγάλη Παναγία, έκανε το σταυρό του και επικαλέσθηκε τη βοήθειά της, αγκάλιασε με το βλέμμα του τον χώρο που στόλισε, αγάπησε και τον φιλοξένησε τόσα χρόνια και έφυγε. Όμως η πορεία του προς το Νοσοκομείο του Ηρακλείου δεν ήταν εύκολη.
Καθ’ οδόν πονούσε περισσότερο και αναζητήθηκε ιατρική βοήθεια στην Αμερικανική Βάση στις Γούβες. Εκεί σήμανε συναγερμός! Όλοι επί ποδός να τον βοηθήσουν με ό,τι καλύτερο διέθεταν. Μαζί με τους γιατρούς ήλθε και ο ιερεύς της Αμερικανικής. Και ο ευγνώμων και ευφυής Μητροπολίτης Δημήτριος τους κοίταξε όλους με βλέμμα αγάπης και συλλογιζόμενος τον, μέχρι τότε σε έξαρση ευρισκόμενο, αντιαμερικανισμό και τις αρνητικές σχέσεις που είχε πάντα με την Αμερικανική Βάση, αλλά και τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει η ζωή, ομολόγησε «τέλος πάντων, ποτέ δεν πρέπει να γκρεμίζει κανείς τις γέφυρες επικοινωνίας».
Η πορεία προς το Ηράκλειο συνεχίστηκε. Οι γιατροί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο έκανα ότι μπορούσαν, όμως όλα έδειχναν ότι το τέλος πλησιάζει. Η καρδιά του είχε πληγωθεί ανεπανόρθωτα. Ο Σεπτός ασθενής, περιβαλλόμενος από τα αγαπημένα του πρόσωπα, έδινε, συνδεδεμένος με τα μηχανήματα, την τελευταία μάχη της ζωής του, έσβηνε σιγά – σιγά, ατενίζων τον ουρανόν.
Το τέλος ήλθε ήρεμα, χωρίς αγωνία. Εκοιμήθη. Ήταν Τετάρτη 11 Ιουλίου του έτους 1990, ώρα 2.00 μ.μ. Ο Μητροπολίτης Πέτρας Δημήτριος εξεμέτρησε το ζήν ετών 69.
Ο θάνατός του ξάφνιασε τους πάντες και ένα «πώς» και «γιατί» ανέβαινε στα χείλη των Κρητικών. Το σκήνωμά του μεταφέρθηκε αυθημερόν στη Νεάπολη και ετέθη προς προσκύνηση στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Μεγάλης Παναγίας. Η κηδεία του ήταν δημοτελής. Το σώμα του, ενδεδυμένο την ευπρέπεια της Αρχιερωσύνης, ετάφη στο κοιμητήριο Νεαπόλεως, σε χώρο που ο ίδιος είχε επιμεληθεί για τους προκατόχους του και γι’αυτόν.
Αυτός ήταν ο Μητροπολίτης Δημήτριος. Ακραιφνώς ορθόδοξος ιεράρχης, άνδρας γενναιόφρων. Δεν σβήνουν εύκολα από τη μνήμη των ανθρώπων τέτοιες Μορφές, αλλά γίνονται ορόσημα στο χρέος.
Σήμερα, με την συμπλήρωση 27 χρόνων – αλήθεια πότε πέρασαν – με αισθήματα ευγνωμοσύνης προσευχόμαστε για την ανάπαυση της ψυχής του μετά των Αγίων. Κάθε χρόνο, αυτή την ημέρα, ευγνωμόνως, τελείται Αρχιερατικό Μνημόσυνο στη μνήμη του και Αρχιερατικό Τρισάγιο στον τάφο του. Ας είναι η μνήμη του αιωνία!