Ομιλία για τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη
Την Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε ομιλία στο πρώην Δημαρχείο των Μαλίων για τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη. Μίλησε ο π. Συμεών Τσινέλης για τη ζωή, θαυμαστές εμπειρίες και προσωπικά βιώματα που είχε με τον Όσιο Παΐσιο. Ακολουθεί η εισήγηση του π. Εμμανουήλ Κατσαρού, Ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεώς μας.
Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω, πανοσιολογιώτατε, αιδεσιμολογιώτατοι άγιοι Πατέρες, εντιμότατε κ. Δήμαρχε, ελλογιμότατοι κ. καθηγητές, πρόεδροι των τοπικών συλλόγων, κυρίες και κύριοι, το Θεό για το άπλετο έλεος της αγάπης του. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους εκείνους που συνέβαλαν αποφασιστικά, με το δικό τους μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο στην διοργάνωση αυτού του πνευματικού συμποσίου. Ενός συμποσίου του οποίου τα αποτελέσματα ευχόμεθα να είναι εμφανή τόσο στην προσωπική όσο και στην δημόσια και κοινωνική ζωή του τόπου μας.
Θέλω να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας απόψε εδώ, στην αίθουσα των πολλαπλών χρήσεων του πρώην Δημαρχείου Μαλίων, η οποία υπάγεται στην δικαιοδοσία του Δήμου Χερσονήσου.
Κ. Δήμαρχε, σας ευχαριστώ προσωπικά για την παρουσία σας απόψε εδώ, αλλά και την εν γένει προσφορά και στήριξή σας στο πολυδιάστατο και πολυσχιδές έργο της τοπικής μας Εκκλησίας. Σας εύχομαι να έχετε την ευλογία του Θεού στο έργο και στην οικογένειά σας. Ομολογώ πως απόψε αισθάνομαι περήφανος, γιατί, παρά το ότι δεν κατάγομαι από εδώ, υπηρετώ όμως εδώ για περισσότερο από μια δεκαετία, και η επί σειρά διετούς και πλέον υπηρεσίας στην ευρύτερη περιοχή, δημιούργησε σε εμένα την βεβαιότητα πως οι άνθρωποι αυτού του τόπου έχουν υψηλά το αίσθημα της πνευματικής ευθύνης. Είναι πρόσωπα τα οποία έχουν ενεργοποιηθεί σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και έχουν θέσει τα θεμέλια για μια περαιτέρω πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη.
Πραγματικά νοιώθω περήφανος για τους ανθρώπους του τόπου αυτού, γιατί η παρουσία τους σε πλειάδα εκδηλώσεων ποικίλου περιεχομένου, φανερώνει το μεγαλείο του πνεύματος και της ψυχής τους, φανερώνει το αμέριστο ενδιαφέρον τους για την πορεία αυτού του τόπου, την αγάπη και την ευαισθησία τους για την ανάδειξη και αναμόρφωση του τόπου τους, την βαθιά ριζωμένη θρησκευτική και τελετουργική αφοσίωσή τους, τον σεβασμό τους στις παλαιότερες γενιές, στην ανάδειξη και προβολή άγνωστων πλευρών και εκφάνσεων του κοινωνικού και λογοτεχνικού περιβάλλοντος, του ενδιαφέροντός τους για την προώθηση και προβολή σωστών προτύπων στις οικογένειες και τα παιδιά τους.
Παρόλο που η ευρύτερη περιοχή κατακλύζεται κάθε χρόνο από ανθρώπους όλων των ηλικιών, όλων των εθνών, παραμένει σταθερή στα ιδεώδη και στα πιστεύω της. Πραγματικά η συναναστροφή μου μαζί σας, μου δίνει δύναμη και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, γιατί το μέλλον μόνο δύο καταλυτικοί παράγοντες το διαμορφώνουν, η αγάπη του Θεού και η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό, τον συνάνθρωπο, την οικογένεια και την πατρίδα.
Η αποψινή μας συνάντηση είναι η πρώτη που πραγματοποιείται με μια ευρεία, θα λέγαμε συνεργασία όλων των φορέων του τόπου. Είναι δηλ. μια συνισταμένη ενέργεια κοινής βούλησης και κοινού ενδιαφέροντος, αφού ο τόπος μας δεν έχει ανάγκη μόνο από ομιλίες και νουθεσίες αλλά και από έμπρακτη εφαρμογή του Ευαγγελίου της αγάπης. Μια αγάπη η οποία είναι η κινητήριος δύναμη για την επιτυχία του ανθρώπου σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Μια αγάπη η οποία πηγάζει από την αστείρευτη πηγή της αγάπης του Θεού. για το λόγο αυτό το θέμα που θα αναπτύξουμε απόψε στην αγάπη σας είναι μια από τις λαμπρότερες προσωπικότητες του 21ου αι. τον όσιο Παίσιο τον αγιορείτη.
Μια μορφή φωτεινή, η οποία στην πορεία των εβδομήντα χρόνων επίγειας παρουσίας στάθηκε ως φάρος ακλόνητος στα ποικίλα προβλήματα των ανθρώπων της εποχής. Πρόσφερε πολλά γιατί αγαπούσε πολύ. Στήριξε πολλούς γιατί αγαπούσε πολύ. Μπορεί να μην γνώριζε γράμματα αλλά είχε σπουδάσει στο πνευματικό πανεπιστήμιο της αγάπης, της υπομονής και της προσφοράς. Δεν ζούσε για τον εαυτό του αλλά για το Θεό και για τους ανθρώπους, ζούσε για να παρηγορεί, να ενισχύει, να κατευθύνει, να νουθετεί, να ελέγχει, να διορθώνει , να προσεύχεται.
Στο στρατό ήταν ασυρματιστής και στον μοναχικό δόλιχο που εντάχθηκε ήταν ο κατεξοχήν ασυρματιστής του Θεού. Έστελνε μηνύματα και λάμβανε απαντήσεις. Ήταν η ζωντανή κεραία, που ήταν πάντοτε συνδεδεμένη με τον Θεό. Κεραία η οποία ποτέ δεν λύγιζε, ποτέ δεν χαλούσε, ποτέ δεν έκανε διακοπές, δεν δεχόταν παρεμβολές, δεν ταλανιζόταν από τον δυνατό αέρα, ποτέ δεν σκούριαζε από τη βροχή και το χιόνι, δεν την ένοιαζε ο καύσωνας του καλοκαιριού ούτε και το δριμύ ψύχος του χειμώνα. Παρέμενε σταθερή. Γιατί στηριζόταν επάνω στα θεμέλια μιας καρδιάς που έμαθε να αγαπά πραγματικά, χωρίς συμφέροντα και ιδιοτέλεια, χωρίς γογγυσμούς και δισταγμούς.
Η ζωή ήταν απλή, ένας απέρριτος γέροντας ο οποίος στάθηκε επιστηριγμός σε χιλιάδες νέους και εφήβους, σε χιλιάδες οικογένειες. Κανέναν δεν απέρριπτε, όλους τους δεχόταν και όλοι επαναπαύονταν σε αυτόν, γιατί διέκριναν μέσα του το μεγαλείο της αγάπης του. Όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι στο ταπεινό κελάκι του. Ακόμα και όταν δεν μπορούσε να τους δεχτεί, τους έλεγε να γράφουν σε ένα χαρτάκι το πρόβλημά τους και εκείνος θα το έκανε προσευχή.
Πόσοι άραγε νέοι δεν κατέφυγαν στον αύλειο χώρο του κελιού του, πόσες άραγε απορίες θα τους είχε λύσει, σε πόσα υπαρξιακά προβλήματα θα είχε βρει λύσεις, πόσες οικογένειες δεν θα είχαν σωθεί, πόσα παιδιά δεν θα ζούσαν ευτυχισμένα, εξαιτίας των παραινέσεων προς τους γονείς, μέσα στην οικογενειακή θαλπωρή, πόσους δεν θα είχε βοηθήσει με την προσευχή του να ξεφύγουν από την μάστιγα των ναρκωτικών, πόσους δεν θα είχε θεραπεύσει με την προσευχή της καρδιάς του, πόσους δεν είχε επαναφέρει στο σωστό δρόμο, πόσους κινδύνους δεν θα είχε αποτρέψει. Αυτός είναι ο όσιος Παίσιος, ο οποίος πρόσφατα εντάχθηκε από το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο στην χορεία των Οσίων της Εκκλησίας μας
Άνθρωπος του Θεού καθώς ήταν, μιλούσε με αγάπη και ειλικρίνεια, ζύγιζε τον πόνο και την αγωνία του καθενός και ενεργούσε ανάλογα. Ήταν άνθρωπος της πρακτικής ζωής και της άσκησης. Παρ όλα αυτά ξεχώριζε για την «χαριτωμένη» απλότητά του και την έντονη αγωνία που τον διακατείχε για τη βοήθεια των συνανθρώπων του, που αναζητούσαν ένα πνευματικό καθοδηγητή. Ο ίδιος αποτελούσε παράδειγμα ανθρώπου αφιερωμένου στον Θεό, αφαιρώντας τις προσωπικές επιδιώξεις και τα προσωπικά θελήματα. Η υπακοή, η άσκηση, η ταπείνωση, η ευσέβεια, το φιλότιμο και πάνω από όλα η αγάπη και η μακροθυμία, αποτελούσαν τρόπο ζωής για τον ίδιο, αλλά και διδαχές για όσους αποζητούσαν ένα λόγο παρηγοριάς ή κάποια επίλυση προσωπικού προβλήματος.
Είπε κάποτε ο όσιος σε έναν νέο που τον ρώτησε για την ανάγκη της προσευχής: «Πρέπει να προσευχόμαστε με πίστη για κάθε ζήτημα και να κάνουμε υπομονή, και ο Θεός θα μιλήσει. Γιατί, όταν ο άνθρωπος προσεύχεται με πίστη, υποχρεώνει τον Θεό κατά κάποιο τρόπο για την πίστη του αυτή να του εκπληρώσει το αίτημά του. Ο Θεός ξέρει να μας δώσει αυτό που ζητούμε, ώστε να μη βλαφτούμε πνευματικά. Μερικές φορές ζητούμε κάτι από τον Θεό, αλλά δεν κάνουμε υπομονή και ανησυχούμε. Αν δεν είχαμε δυνατό Θεό, τότε να ανησυχούσαμε. Αλλά αφού έχουμε Θεό Παντοδύναμο και έχει πάρα πολλή αγάπη, τόση που μας τρέφει και με το Αίμα Του δεν δικαιολογούμαστε να ανησυχούμε».
Ο Όσιος διαρκώς ανέφερε ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν και αρχοντική αγάπη. «Ότι προσφέρουμε ή κάνουμε», έλεγε «πρέπει να γίνεται φιλότιμα και όχι αναγκαστικά και συμφεροντολογικά. Να μην ακολουθούμε από φόβο αλλά να έχουμε θέληση και καλή προαίρεση, όπως και ο Χριστός όταν ήρθε σε αυτόν τον κόσμο». «Κατ εμέ», έλεγε ο γέροντας, «η αγάπη είναι τριών ειδών: η σαρκική αγάπη, η οποία είναι γεμάτη πνευματικά μικρόβια, η κοσμική αγάπη, η οποία είναι φαινομενική, τυπική, υποκριτική, δίχως βάθος, και η πνευματική αγάπη, η οποία είναι η αληθινή, η αγνή, η ακριβή αγάπη. Αυτή η αγάπη είναι αθάνατη∙ μένει εις αιώνας αιώνων. Όταν ο άνθρωπος έχει την Αγάπη, τον Χριστό, και βουβός να είναι, μπορεί να συνεννοηθεί με όλα τα δισεκατομμύρια των λαών και με την κάθε ηλικία των ανθρώπων, που έχει και αυτή την δική της γλώσσα.»
Η ταπείνωση πάλι, ήταν για τον Όσιο Παίσιο, το θεμελιώδες στοιχείο της σωτηρίας του ανθρώπου και γενικότερα το στοιχείο το οποίο επιφέρει τις καλές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ανέφερε χαρακτηριστικά: Κάποτε είχε έρθει ένας νέος οικογενειάρχης να με επισκεφθεί. Ήταν πολύ στεναχωρημένος και απογοητευμένος γιατί αντιμετώπιζε μεγάλα προβλήματα με τη γυναίκα του και ήθελε να χωρίσουν. Τι να κάνω γέροντα, δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ. Όλα την ενοχλούν. Θα την χωρίσω. Γιατί ο Θεός δεν με ακούει; Ο Θεός, παιδί μου, «αδυνατεί» να βοηθήσει όταν ο άνθρωπος δεν ταπεινώνεται και προσπαθεί τότε με κάθε τρόπο να επιφέρει την ταπείνωση, μέσω των παθών. Μέσα σε ένα ανδρόγυνο ποτέ δεν φταίει ο ένας. Φταίνε και οι δύο.
Χωρίς ταπείνωση, συνέχιζε, δεν επέρχεται η Θεία Χάρις, κλείνουμε την καρδιά μας από το Χριστό και ότι αρχικά «κερδίζουμε» γρήγορα το ξανά χάνουμε.
Ο ταπεινός άνθρωπος, είναι ο δυνατότερος του κόσμου, εξηγούσε, διότι και νικάει, αλλά και σηκώνει πολλά ξένα βάρη με ελαφριά την συνείδησή του, έχοντας όλα τα πνευματικά αρώματα: απλότητα, πραότητα, αγάπη χωρίς όρια, καλοσύνη, ανεξικακία, θυσία, υπακοή. Επειδή έχει την πνευματική φτώχεια, έχει και όλο τον πνευματικό πλούτο. Είναι επίσης και ευλαβής και σιωπηλός, γι αυτό συγγενεύει και με την Κεχαριτωμένη Θεοτόκο Μαρία, η οποία είχε μεγάλη ταπείνωση. Ενώ είχε μέσα της ολόκληρο τον Θεό σαρκωμένο, δεν μίλησε καθόλου, μέχρι που μίλησε ο Χριστός στα τριάντα Του χρόνια. Στον ασπασμό του Αγγέλου είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου∙ γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Δεν είπε: «Εγώ θα γίνω μητέρα του Υιού του Θεού». Η Παναγία, για την ταπείνωσή της, κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος. «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα», λέει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Να είναι δούλη, να είναι και Νύμφη του Θεού! Να είναι παρθένος, να είναι και μητέρα! Να είναι πλάσμα του Θεού, να είναι και Μητέρα του Πλάστου! Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια, τα παράξενα, που δεν εξηγούνται, αλλά μόνο βιώνονται!
Η Θεία πρόνοια, έλεγε, είναι ανεξιχνίαστη και ανεξερεύνητη, στοχεύει στη σωτηρία του ανθρώπου και την αιώνια ζωή. Επεσήμανε πως δεν πρέπει συνέχεια να μεριμνούμε για τα «βιοτικά» πράγματα, γιατί ο Θεός προνοεί έτσι ώστε να μας δίνει αυτό που ποθούμε, πολλές φορές πριν καν το ζητήσουμε, αρκεί το μυαλό μας να βρίσκεται σε Αυτόν και να προσευχόμαστε. Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο σε κάποιον είναι παραχώρηση από το Θεό και όχι σταλμένο από Αυτόν, έτσι ώστε να εκπαιδεύσει του ανθρώπους ένεκα της οικονομίας Του.
Μεγάλη σημασία έδινε και στον λογισμό ο Γέροντας. Πάντα ανέφερε ότι όλα ξεκινούν από τους καλούς λογισμούς, οι οποίοι αποδιώκουν τους κακούς. Να σκεπτόμαστε θετικά για τον συνάνθρωπο και όχι αρνητικά, γιατί αλλιώς εισέρχεται η πονηριά στον άνθρωπο και η ισχυρογνωμοσύνη. Μάλιστα ανέφερε να μην εμπιστευόμαστε και τους δικούς μας λογισμούς και να δίνουμε χώρο στο θέλημα του Θεού, γιατί όποιος κάνει κάτι τέτοιο βγαίνει πάντα κερδισμένος.
Ακούγοντας τον πονεμένο άνθρωπο, ο γέροντας Παΐσιος φρόντιζε να βοηθάει χιλιάδες ανθρώπους – κληρικούς, μοναχούς, λαϊκούς με την αγάπη και την αγιότητα του που γλύκαινε κάθε του λόγο. Οι εντυπώσεις και οι συγκινήσεις χιλιάδων ανθρώπων που γνώρισαν τον γέροντα είναι άπειρες και δε θα αρκούσαν λίγες σελίδες να χωρέσουν οι εξιστορήσεις τους. Παρ όλα αυτά ας μου επιτραπεί να παραθέσω μια ενδιαφέρουσα διήγηση από ένα γέροντα της δικής μας εποχής, που είχε τη μεγάλη ευλογία να γνωρίσει τον π. Παΐσιο. Διηγείται λοιπόν ο ιερομόναχος αυτός για την επίσκεψη της Παναγίας:
«Το 1977 πήγα στο κελί του Γέροντα και έμεινα αρκετές μέρες. Έτυχε να είναι και η γιορτή του Τιμίου Σταυρού. Την παραμονή ο Γέροντας μου είπε ότι θα κάνουμε αγρυπνία. Από τις 4 το απόγευμα αρχίσαμε τον εσπερινό λέγοντας την ευχή με τον κομποσχοίνι. Στις 6 με φώναξε και ήπιαμε ένα τσάι και αμέσως μετά ο καθένας στο κελί του προσευχότανε πάλι με το κομποσχοίνι. Στις 12 θα διαβάζαμε το μεσονυκτικό και την ακολουθία της Μεταλήψεως. Το βράδυ καθώς προσευχόμουν, άκουγα τον γέροντα, που κι εκείνος προσευχόταν, να πηγαίνει πάνω-κάτω και ν αναστενάζει. Κάθε δυο ώρες χτυπούσε στον τοίχο. Τα μεσάνυχτα μπήκαμε στο εκκλησάκι για να διαβάσουμε τις ακολουθίες. Στον κανόνα της Μετάληψης ο γέροντας έλεγε, με πολύ πονεμένο τρόπο το "Υπεράγια Θεοτόκε σώσον ημάς". Μόλις πήγα να πω το "Μαρία μήτηρ Θεού" όλα άλλαξαν μέσα στο εκκλησάκι. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε. Φωτίστηκαν τα πάντα κι ένιωθες σαν να μπήκε ένας λεπτός αέρας. Το καντήλι της Παναγίας άρχισε να κινείται μόνο του. Υπήρχαν πέντε καντήλια στο τέμπλο και μόνο αυτό κουνιόταν. Γύρισα προς τον γέροντα και μου έκανε νόημα να σιωπήσω. Αυτός έσκυψε κάτω κι εγώ κρατούσα το κερί. Το φως ήταν άπλετο. Σαν να είχε ξημερώσει. Σταματήσαμε την ακολουθία για μισή περίπου ώρα. Μετά άρχισα μόνος μου να διαβάζω, αφού ο γέροντας δεν μου έλεγε τίποτα. Σε λίγο το καντήλι σταμάτησε κι επανήλθε το σκοτάδι.
Το πρωί ρώτησα τον γέροντα να μου εξηγήσει τι είχε συμβεί και μου είπε: "Ξέρεις η Παναγία εδώ στο Άγιο Όρος περνάει απ όλα τα μοναστήρια και τα κελιά. Πέρασε κι από δω, είδε δυο παλαβούς και κούνησε το καντήλι της, για να μας δώσει σημείο ότι πέρασε". Αυτά μου είπε ο γέροντας γελώντας.»
Η αγάπη του π. Παΐσιου για την Παναγία μας ήταν άμετρη, ίσως γι αυτό να τον επισκεπτόταν και συχνά. Ο ίδιος όταν τον ρώτησαν κάποτε μια ομάδα φοιτητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ποια εικόνα της Παναγίας του αρέσει περισσότερο, είπε χαρακτηριστικά: «Εμένα όλες οι εικόνες της Παναγίας μου αρέσουν. Και μόνο το όνομά Της να βρω κάπου γραμμένο, το ασπάζομαι πολλές φορές με ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά μου. Είναι φοβερό, αν το σκεφθείς! Μικρό κοριτσάκι ήταν και είπε το: "Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού". Μέσα σε λίγες λέξεις τόσα νοήματα! Πολύ θα βοηθηθείς, εάν εμβαθύνεις στα λόγια αυτά. Είναι λίγα και δυνατά. Αν τα μελετάς, θα αγαπήσεις την ταπείνωση∙ κι αν ταπεινωθείς, θα δεις τον Θεό να έρχεται μέσα σου και να κάνει την καρδιά σου Φάτνη της Βηθλεέμ».
Όλα τα προβλήματα μπορούν να λυθούν αρκεί ο άνθρωπος να έχει ανοικτά τα αυτιά του στις προτροπές που δίνει η Εκκλησία. Τα πάντα λύνονται αρκεί ο άνθρωπος να κάνει το μεγάλο βήμα και να επιδιώξει στη ζωή του τη μεγάλη στροφή. Έλεγε χαρακτηριστικά: όλα τα προβλήματα, όλα τα αδιέξοδα, όλα τα μίση, όλες οι ασέβειες, όλοι οι φόνοι, οι διαξιφισμοί, προέρχονται από την απουσία του Θεού στη ζωή μας.
Εσείς, απευθυνόμενος στους ακροατές του, μπορεί να το αμφισβητείται και να με κοροϊδεύεται, όμως αυτή είναι η αλήθεια. Η Ορθοδοξία μας, συνέχιζε, είναι ένας ζωντανός οργανισμός που πασχίζει για τη σωστή υγεία των μελών. Όπως όταν ένας άνθρωπος πέσει και χτυπήσει, ενεργοποιείται ένας ολόκληρος μηχανισμός υποστήριξης του τραυματισμένου μέρους με σκοπό την ταχύτατη επούλωση, έτσι και η Ορθοδοξία πασχίζει και αδημονεί για τη σωστή ψυχοσωματική υγεία των μελών της με απώτερο σκοπό τη γνωριμία με το Θεό. Όταν όμως ένας καταβεβλημένος οργανισμός πέφτει και μωλωπίζεται συχνά, το καταβεβλημένο ανοσοποιητικό του σύστημα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα μικρόβια με αποτέλεσμα το θάνατο.
Το ίδιο συμβαίνει και στην Ορθοδοξία. Αυτό πασχίζει η Εκκλησία. Να αποκτήσουμε γεγυμνασμένα αισθητήρια. Αισθητήρια που καλλιεργούνται μέσα από μια συστηματική ενασχόληση με το Θεό, μια ενασχόληση που θα μας οδηγήσει να νοιώσουμε και να αισθανθούμε το Θεό δίπλα μας. Και όταν έχουμε το Θεό δίπλα μας, δεν φοβόμαστε τίποτα. Νοιώθουμε ελεύθεροι και αφήνουμε το Θεό να μας υπερασπιστεί και να μας προστατεύσει από τα ποικίλα πάθη και τους πειρασμούς.
Γι αυτό, αυτούς που τον ειρωνεύονταν για την μη ύπαρξη του Θεού, δεν τους απαντούσε ευθέως, απλά προσευχόταν γι΄ αυτούς να τους φωτίσει ο Θεός. Και πολλές φορές όλοι αυτοί που ισχυρίζονταν πως η Ορθοδοξία, η Εκκλησία, ο Θεός είναι θεωρητικά δημιουργήματα, είναι μια απλή ιδεολογία με σκοπό να βοηθά μόνο τους ανθρώπους υλικά και όχι πνευματικά, μετά από 2 ή 3 χρόνια επέστρεφαν μετανοιωμένοι και του έλεγαν, γέροντα είχες δίκιο. Συγχώρεσέ μας. Ήμασταν τυφλοί και δεν βλέπαμε. Μας είχε τυφλώσει ο εγωισμός μας και δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Όμως, όντας έχουμε καλό Θεό, του έλεγε κάποιος. Όταν το αυτοκίνητό μου έπεφτε στο γκρεμό και εγώ από το φόβο μου επικαλέστηκα αυθόρμητα το όνομά του, Εκείνος δεν μου αρνήθηκε τη βοήθειά του. και έσωσε και εμένα και την οικογένειά μου από σίγουρο θάνατο. Εγώ μια ζωή τον απέρριπτα, εκείνος όμως δεν με απέρριψε ποτέ. Και έκλαιγε με αναφιλητά.
Αυτό είναι, αγαπητοί μου, το μεγαλείο του Θεού. αυτό είναι το μεγαλείο της πίστεώς μας. Αυτό είναι το μεγαλείο των Αγίων μας. Αυτό το έργο επιτελούν. Προσεύχονται για όλους εμάς. Εμείς τους αμφισβητούμε, εκείνοι όμως προσεύχονται. Γιατί η δύναμή τους πηγάζει από την ανεξάντλητη μπαταρία της αγάπης του Θεού. Μια μπαταρία η οποία ποτέ δεν ξεφορτίζει αλλά πάντοτε παραμένει φορτισμένη και διαθέσιμη σε όποιον επιθυμεί από μόνος του να συνδεθεί στους δύο πόλους της για να τον ανεβάσουν και ψυχικά και σωματικά στα θεωρεία της μεγαλειότητος του θεού. Ο Όσιος Παίσιος συνήθιζε να παροτρύνει τους ανθρώπους που τον επισκέπτονταν: Ο Θεός θέλει να μας σώσει όλους. Και τον ρωτούν, πως θα γίνει αυτό; Και απαντά: Ο άνθρωπος, παιδιά μου, «σώζεται μόνο με την πρακτική εφαρμογή των εντολών του Θεού και όχι με τη θεωρητική ενασχόληση περί τα θεία».
Γι αυτό είναι μεγάλη τιμή και ευλογία η παρουσία απόψε εδώ του π. Συμεών, ενός ανθρώπου ενάρετου, ο οποίος θα μοιραστεί μαζί μας την προσωπική του εμπειρία και γνωριμία με τον όσιο Παίσιο τον αγιορείτη. Π. Συμεών, σας ευχαριστώ από καρδιάς που δεχτήκατε να είσθε απόψε κοντά μας. Εύχομαι στη ζωή και στον πνευματικό σας αγώνα να έχετε πάντοτε αρωγό και συμπαραστάτη τον Όσιο Παίσιο.
