Ενημέρωση

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πέτρας και Χερρονήσου κ. Γερασίμου στον Πατριαρχικό Ναό

Ὁμιλία εἰς τόν Πάνσεπτον Πατριαρχικόν Ἱερόν Ναόν
Ἁγίου Γεωργίου Φαναρίου
(Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος, 14 Μαΐου 2017)

Σήμερον ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, Πέμπτην Κυριακήν ἀπό τοῦ Πάσχα, ἑορτάζει τήν συνάντησιν τοῦ Χριστοῦ μέ τήν Σαμαρείτιδα, «παρά τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ» (Ἰωάν.4.11). Συγχρόνως δέ, πανηγυρίζει τήν Σύναξιν Πάντων τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Ἀρχιεπισκόπων καί Πατριαρχῶν, τῶν κλεϊσάντων τόν Πάνσεπτον Οἰκουμενικόν Θρόνον, τῶν ὁποίων τήν μνήμην ἐξαιρέτως τιμοῦν διά τοῦ κατ΄ έτος προσκυνήματός των οἱ φιλόχριστοι καί φιλογενεῖς Ἄρχοντες τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Ἐξ ἀρχῆς, ὁμολογῶ, ὅτι ἐγώ «μικρός ἐν τοῖς ἀδελφοῖς μου καί εἷς ἐκ τῶν νεωτέρων ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Πατρός μου», διακατέχομαι ὑπό μεγίστης συστολῆς καί ταπεινώσεως διά τήν ἐξαγωγήν καί παρουσίασιν τῶν ὑψηλῶν διδαγμάτων, τῶν ἀπορρεόντων ἐκ τῶν ἑορτῶν τῆς περιλάμπρου ταύτης πανηγύρεως καί ἑορταστικῆς λειτουργικῆς Συνάξεως.
Παρά ταύτα, ὑπακούων, εἰς τήν προτροπήν τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Θεοφυλάχτου Δεσπότου καί Αὐθέντου ἡμῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κυρίου μοι Κυρίου Βαρθολομαίου καί ἐλπίζων εἰς τόν θεῖον φωτισμόν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, θά ἀποτολμήσω νά ψελλίσω ἐνώπιον Ὑμῶν λόγον ἄκομψον μέν, ἐκ καρδίας δέ ἀγαθῆς προερχόμενον.
Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Σεβασμία τῶν Ἱεραρχῶν χορεία,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας,
Ἀγαπητοί ἀδελφοί,
Ἡ σήμερον ἀναγνωσθεῖσα εὐαγγελική περικοπή φανεροῖ ἐνώπιον ἡμῶν τόν διάλογον ὁ ὁποῖος διεξήχθη μεταξύ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί μιᾶς γυναικός ἡ ὁποία, οὐχί μόνον δέν εἶχε τό αὐτό πνευματικόν ἀνάστημα μέ τόν Συνομιλητήν της, ἀλλ΄ οὔτε κάν τά τυπικά, θά ἐλέγομεν προσόντα, νά σταθῇ πλησίον Του. Ἐκεῖνος Ἰουδαῖος. Ἐκείνη ἀλλοεθνής καί αἱρετική Σαμαρεῖτις. Ἀλλ΄ ἐδῶ ἀκριβῶς ἔγκειται τό μεγαλεῖον καί ἡ διαφορά τοῦ διαλόγου αὐτοῦ.
Ὁ διάλογος ἀπό τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων ὑπῆρξε μέσον κεφαλαιώδους σημασίας διά τήν ἐπικοινωνίαν καί σχέσιν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ἰδίως εἰς τήν ἀρχαίαν Ἑλλάδα, ὅπου ἡ σοφία τοῦ θεωρητικοῦ καί πρακτικοῦ λόγου εὐδοκίμησεν. Ὁ μέγας τῶν φιλοσόφων Πλάτων, χρησιμοποιεῖ τόν διάλογον ὡς μέθοδον διδασκαλίας. Βασίζεται εἰς τήν ἐρώτησιν καί τήν ἀπόκρισιν. Ὁ δέ στόχος τῆς συνομιλίας ἐντοπίζεται εἰς τήν προσπάθειαν ἀσκήσεως πειθοῦς εἰς τόν συνομιλητήν μέσῳ τοῦ λόγου καί τῶν λογικῶν ἐπιχειρημάτων.
Εἰς τούς ἀρχαίους ὁ διάλογος ἀπαιτεῖ δύναμιν, εὐστροφίαν λόγου καί σκέψεως διά τήν ἐπιβολήν τῶν ἀπόψεων τοῦ ἑνός ἐπί τοῦ ἄλλου. Ὁ διάλογος ὅμως, ὅπως ἐνεκαινιάσθη ὑπό τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατά τήν ἐν σαρκί μετά τῶν ἀνθρώπων ἀναστροφήν Του καί κατ΄ ἐπέκτασιν εἰς ἅπαντας τούς βιοῦντας τήν ἐν Χριστῷ ζωήν, διεξάγεται εἰς τό ἐπίπεδον τῆς διαπροσωπικῆς σχέσεως καί συνομιλίας μεταξύ ἐλευθέρων καί ἰσοτίμων συνομιλητῶν, προικισθέντων ἄνωθεν διά τοῦ θεοσδότου δώρου τοῦ αὐτεξουσίου ὡς συστατικοῦ στοιχείου τῆς «κατ΄ εἰκόνα καί καθ΄ ὁμοίωσιν» Θεοῦ πλασθείσης ἀνθρωπίνης προσωπικότητος.
Αὐτήν τήν ἀμοιβαιότητα τῆς ἰσοτιμίας τῶν συνομιλητῶν ἐγκαινιάζει ὁ διάλογος τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἀλλοεθνῆ Σαμαρείτιδα. Τώρα «τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα» (Β΄ Κοριν. 5.17). Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος ἦλθε νά ἑνώσῃ τά διεστῶτα καί συνωμίλησε διαλεκτικῶς μέ τήν κτιστήν καί πεπερασμένην κοσμικήν πραγματικότητα ὡς Θεός καί μέ τήν ἀνθρωπίνην φύσιν συγκαταβαίνων Σωτήρ τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων «ἐν ὁμοιόματι ἀνθρώπου γενόμενος» (Φιλ.2,7), δημιουργεῖ ὅλας τάς προϋποθέσεις διά τήν συνομιλίαν καί συναναστροφήν μέ κάθε ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος καλεῖται εἰς τύπον Χριστοῦ νά διαλεχθῇ μέ τόν ἑαυτόν του καί μέ τόν συνάνθρωπόν του.
Ὁ Θεός διαλεγόμενος μέ τόν ἄνθρωπον δέν ἐπιβάλλει, δέν ἀπαξιοῖ, ἀλλά προτρέπει καί ἀπευθύνει προσκλήσεις. «Εἰ τίς θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» (Ματθ.16.24), θά εἰπῇ καί ὁ ἄνθρωπος διαλεγόμενος μέ τόν βαθύτατον κόσμον τῆς ὑπάρξεώς του ἀνακαλύπτει τόν ἀντίλαλον τῆς φωνῆς τοῦ Θεοῦ καί ἀκολουθεῖ τήν κλίσιν του.
Ὁ Θεός διαλέγεται μέ τόν ἄνθρωπον, μετά τοῦ ὁποίου εὑρίσκεται «ἐνώπιος ἐνωπίῳ», οὐχί διά νά ἐλέγξῃ καί «νά κρίνῃ» (Ἰωάν. 3.17), ἀλλά διά νά τόν ἀποκαταστήσῃ εἰς τήν πατρώαν δόξαν καί «νά σώσῃ αὐτόν» (Ἰωάν. 12.47). Καί ἐκεῖ εἰς τήν ἐντιμότητα αὐτήν τοῦ διαλόγου συντελεῖται τό θαῦμα. Ὁ ἄνθρωπος συναισθάνεται βαθύτερον τό χάσμα τό ὁποῖον χωρίζει αὐτόν ἀπό τήν θείαν ἐπίσκεψιν. Θρηνεῖ, ὀλοφύρεται καί στενάζει. Ἀλλ΄ ἡ ἀπόγνωσις αὕτη μεταποιεῖται εἰς εὐπρέπειαν καί ἐξομολόγησιν. Τοιουτοτρόπως, οἱ ἀντιθέσεις σμικρύνονται. Ἡ «ζοφώδης καί ἀσέληνος νύξ» φωτίζεται ἀπό Θεῖον Φῶς, τό ὁποῖον ἐκδιώκει τόν «οἶστρον τῆς ἀκολασίας» καί περιαυγάζει ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν. Τό χάσμα, ἐν τέλει, γεφυροῦται διά τῆς μετοχῆς τοῦ χοϊκοῦ ἀνθρώπου εἰς τήν Θείαν Χάριν καί διά τῆς ἐν Χριστῷ θεώσεως, μέ ἀποτέλεσμα τόν Ἁγιοπνευματικόν δοξασμόν καί τόν ὑπέρλογον πλουτισμόν τοῦ τελευταίου διά τοῦ καταυγμασμοῦ τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως εἰς τά νάματα τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, κατά τό ἀψευδές ὑπόδειγμα τῶν ἀνά τούς αἰῶνας ἀναδειχθέντων μέχρι καί σήμερον Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτό τό πνεῦμα διακατέχει ἀείποτε τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί τούς ἀνά τούς αἰῶνας πηδαλιουχήσαντας καί πηδαλιουχοῦντας τήν νοητήν ὁλκάδα τοῦ Γένους ἡμῶν εὐκλεεῖς Πατέρας, τούς ἐσμυρνισμένους Ἡγουμένους καί σοφούς Πατριάρχας, τούς ἀποκτήσαντας κατά βιωματικόν τρόπον πνεῦμα διαλόγου εἰς τύπον Χριστοῦ, ἐνθέρμου καταλλαγῆς καί ἀγάπης ἀνυποκρίτου.
Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ρυθμίζουσα τόν βίον αὐτῆς κατά τήν ἱστορικήν της ἐν τῷ κόσμῳ πορείαν, βάσει τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Χάριτος ἔζησε πάντοτε ἐν διαλόγῳ. Διά τούτο ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐπιτελεῖ ἐνζήλους προσπαθείας προπαρασκευῆς καί πραγματώσεως Πανορθοδόξων Διασκέψεων καί συμμετοχῆς εἰς οἰκουμενικούς Διαλόγους μέ ἀδελφάς χριστιανικάς Ὁμολογίας, ἀνταποκρινομένη ὄχι μόνον εἰς τόν ἐνδόμυχον πόθον πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», ἀλλά κυρίως εἰς τήν ἐν τῷ κήπῳ τῆς Γεθσημανῆς, μικρόν πρό τοῦ Θείου Πάθους, γενομένην Κυριακήν προσευχήν «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν».
Τέλος, ἐπετεύχθη, κατόπιν πολυχρονίων καί ἐπιπόνων Προσυνοδικῶν Διασκέψεων καί χάριν εἰς τήν ἀνυποχώρητον καί θεόσδοτον ἐπιμονήν τοῦ Πρώτου τῆς ὑπ΄ οὐρανόν Ὀρθοδοξίας παρά τά ἀνιστόρητα καί ἀδικαιολόγητα κατά τήν δωδεκάτην κυριολεκτικῶς ὥραν ἀναφυέντα ἔσωθεν, δυστυχῶς, προσκόμματα, τό μεῖζον καί ἱστορικόν γεγονός τῆς συγκλήσεως ἐν τῇ Ἀποστολοβαδίστῳ καί Ἁγιοτόκῳ Μεγαλονήσῳ Κρήτῃ, τετιμημένῃ κληρουχίᾳ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τόν πε-ρασμένον Ἰούνιον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. «Κύριος σκοπός τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου ἦτο ἡ ἐνίσχυσις καί ἡ φανέρωσις τῆς ἑνότητος ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί ἡ ἀντιμετώπισις διαφόρων συγχρόνων ποιμαντικῶν ζητημάτων, ἀκολουθοῦσα πιστῶς τό παράδειγμα τῶν Ἀποστόλων και τῶν θεοφόρων Πατέρων, μελετώντες καί πάλιν τό Ε-ὐαγγέλιον τῆς ἐλευθερίας «ἧ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε» (Γαλ.5:1).
Θεμέλιον τῶν θεολογικῶν ἀναζητήσεων ὑπῆρξε ἡ βε-βαιότης ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ζῆ διά τόν ἑαυτόν της. Μεταδίδει τήν μαρτυρίαν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς χάριτος και τῆς ἀληθείας καί προσφέρει εἰς ὅλην τήν οἰκουμένην τά δῶρα τοῦ Θεοῦ: τήν ἀγάπη, τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην, τήν καταλλαγήν, τήν δύναμιν τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως καί τήν προσδοκίαν τῆς αἰωνιότητος», ὡς ἀναφέρει εἰς τό μήνυμά της ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, τῆς ὁποίας «βασική προτεραιότης ὑπῆρξε ἡ διακήρυξις τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στηριζομένη εἰς τήν Θείαν Εὐχαριστίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων».
Εὐνόητον εἶναι ὅτι, διά νά ἐπιφέρῃ νέους καρπούς ἡ ὑφισταμένη ἑνότης, ἐπιβάλλεται νά ἐνισχύεται συνεχῶς καὶ ἀνυστάκτως ὑπὸ τοῦ διαλόγου τῆς καλῆς πίστεως καὶ ἀφοβίας πρός τούς ἐγγύς καί τούς μακράν, τόσον δηλαδή εἰς ἐνδοορθόδοξον ὅσον καί εἰς εὐρύτερον ἐπίπεδον, καί πάντοτε ἐντός τοῦ πανορθοδόξως ἀποδεκτοῦ πλαισίου δράσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συμφώνως πρός τό ὁποῖον «Ὑπό τό πνεῦμα αὐτό τῆς κατανοήσεως τοῦ χρέους μαρτυρίας καί προσφορᾶς, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀνέκαθεν προσέδιδε μεγάλην σημασίαν εἰς τόν διάλογον … Διά μέσου τοῦ διαλόγου αὐτοῦ, ὁ λοιπός κόσμος γνωρίζει πλέον καλύτερα τήν Ὀρθοδοξίαν καί τήν γνησιότητα τῆς παραδόσεως αὐτῆς. Ἐπίσης γνωρίζει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία οὐδέποτε ἀπεδέχθη τόν θεολογικόν μινιμαλισμόν ἤ τήν ἀμφισβήτησιν τῆς δογματικῆς παραδόσεως καί τοῦ εὐαγγελικοῦ ἤθους της. Οἱ διάλογοι ἐλειτούργησαν ὡς εὐκαιρία διά τήν Ὀρθοδοξίαν, διά νά ἀναδείξῃ τό σέβας πρός τήν διδασκαλίαν τῶν Πατέρων καί διά νά δώσῃ τήν ἀξιόπιστον μαρτυρίαν τῆς γνησίας παραδόσεως τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διεξαγόμενοι διάλογοι οὐδέποτε ἐσήμαιναν, οὔτε σημαίνουν καί δέν πρόκειται νά σημάνουν ποτέ οἱονδήποτε συμβιβασμόν εἰς ζητήματα πίστεως. Οἱ διάλογοι αὐτοί εἶναι μαρτυρία περί τῆς Ὀρθοδοξίας, ἑδραζομένη ἐπί τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος «Ἔρχου καί ἴδε» (Ἰωάν. α΄, 46), ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν» (Α΄ Ἰωάν. δ΄, 8).
Ἀλλά, κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν, δέν δυνάμε-θα νά ἀντιπαρέλθωμεν τόν νοερόν διάκοσμον ἐκ τοῦ νέφους τῶν μυστικῶν μορφῶν, πού ὑπερίπτανται ὧδε, ἀοιδίμων Πατριαρχῶν καί Ἀρχιεπισκόπων Κωνσταντινου-πόλεως, πού ἐλάμπρυναν τόνδε τόν Ἅγιον καί Μαρτυρικόν Οἰκουμενικόν Θρόνον και ἀποτελοῦν τόν ἀδιάψευστον, ὡς ἐν εἰκόνι ἐξελισσομένη πορείαν, ὁδοδείκτην δηλονότι εἰς τήν ἀνά τούς αἰῶνας διαχρονικήν πορείαν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας.
Πατριάρχαι ἐμπνευσμένοι ἀπό τόν διακαῆ πόθον τῆς Ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου «ἵνα ἕν ὦσιν» (Ἰωάν.10.23), Ἱεράρχαι θεόφρονες και Ἀρχιεπίσκοποι οἰστρηλατούμενοι ἀπό τήν «καιομένην καί μή καταφλεγομένην» καρδίαν των, με πίστιν σταθηρὰν εἰς τήν προοπτικήν «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» ἠνάλωσαν ἑαυτούς εἰς τά εὐγενῆ ὁράματα καί κελεύσματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ὄχι μόνον περί τοῦ ποθητοῦ διαλόγου μετά πασῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀλλά καί μεθ΄ ὁλοκλήρου τοῦ Χριστιανικοῦ κόσμου.
Πέραν δέ τούτων, ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ἡ ἀφορῶσα εἰς τόν διάλογον τοῦ Κυρίου μέ τήν ἀλλοεθνῆ καί διαφοροτρόπως λατρεύουσαν τόν Θεόν Σαμαρείτιδα, μᾶς δεικνύει τήν ὁδόν τοῦ διαλόγου πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν, ὅπου και ἄν ὑπάρχει ἄνθρωπος καλῆς θελήσεως ἀγνοῶν εἰσέτι τόν ἀληθινόν Θεόν καὶ ὑψῶν τάς χεῖρας «τῷ ἀγνώστῳ Θεῷ» (Πράξ.17.23), ὅπως οἱ δεισιδαιμονεστέροι τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων Ἀθηναῖοι.
Κατά συνέπειαν, ἡ Ἐκκλησία μιμουμένη τό παράδειγ-μα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, προχωρεῖ εὔτολμος καί πρός τόν Διαθρησκειακόν Διάλογον, εἰς μίαν μάλιστα ἐποχήν ὅπου ἡ ἀναγκαιότης καί τό ἐπιβεβλημένον τῆς συνομιλίας καί συναναστροφῆς μετ΄ ἐκπροσώπων τῶν λοιπῶν θρησκευτικῶν πιστευμάτων καθίσταται ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, λόγῳ τῆς ἀδιοράτου διαβρώσεως τοῦ συνεκτικοῦ ἰστοῦ τῆς μεταμοντέρνας παγκοσμιοποιουμένης κοινωνίας μας ἐκ τοῦ θρησκευτικοῦ φονταμενταλισμοῦ καί ζηλωτισμοῦ, τῆς ἀνεξελέγκτου ἐπελάσεως τῆς συστημικῆς τρομοκρατίας, τῆς σκοπίμου ἀναζωπυρώσεως τῶν πολεμικῶν συρράξεων καί τῆς ἀναποφεύκτου, ὡς μή ὤφελε, ἐκριζώσεως τῶν Χριστιανικῶν πληθυσμῶν ἐκ τῶν πατρογονικῶν των ἑστιῶν εἰς τήν Μέσην κυρίως Ἀνατολήν. Τά ἀποτελέσματα τῶν συνεπειῶν αὐτῶν εἶναι ἐμφανῆ με τήν ραγδαίαν αὔξησιν τῶν μεταναστευτικῶν ροῶν καί τήν πληθυσμιακήν καί πολιτιστικήν ἀλλοίωσιν τῆς ἐκκοσμικευμένης Εὐρωπαϊκῆς, κατά βάσιν, Ἠπείρου, τῆς ἀπό καιρόν ὑφισταμένης τάς ὀδυνηράς συνεπείας ἐκ τῆς οἰκειοθελοῦς, εἰς ἐπίπεδον ἀξιῶν καί ἰδανικῶν, ἀπομακρύνσεώς της ἐκ τῶν πολιτιστικῶν ριζῶν καί τῶν χριστιανικῶν της καταβολῶν.
Ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, διά τοῦ πεπνυμένου καί πεφωτισμένου Πατρός καί Πατριάρ-χου ἡμῶν πρωτοποροῦσα καί ἐν προκειμένῳ καί ἀφουγκραζομένη κατά τρόπον διορατικόν καί προφητικόν τά μηνύματα τῶν καιρῶν, σταθερῶς ἄγεται πρός τόν Δια-θρησκειακόν Διάλογον, ὥστε νά γίνεται ὁσημέραι ὁρατὴ ἡ θαυμαστή ἐπικοινωνία τῶν «ἐν Χριστῷ πιστευόντων» (Ἰωάν. 17.20) μέ τούς συνανθρώπους τοῦ σύμπαντος κόσμου «τοῦ γνῶναι τόν Χριστόν» πάντα τά ἔθνη «καί τήν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ» (Φιλιπ. 3.10).
Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Περαίνων τόν λόγον καί γονυκλινῶς πρό τῆς ἀφάτου εὐσπλαχνίας καί ἀπείρου ἀγάπης τοῦ δωρεοδότου Κυρίου μας, ταπεινῶς παρακαλῶ, Ὑμεῖς ὁ δικαίως χαρακτηρισθείς ὡς Πατριάρχης τοῦ Διαλόγου καί τῆς Καταλλαγῆς, ὅπως δεηθῆτε τῷ Κυρίῳ ἵνα εὐλογήσῃ πᾶσαν προσπάθειαν εὐγενοῦς διαλόγου τῆς Μητρός ἡμῶν Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, διαφυλάττων ἄθικτον τὸ πνεῦμα Αὐτῆς, ὡς τοῦτο διεμορφώθη καί διεφυλάχθη διά μέσου τῶν αἰώνων ὑπό τῶν σήμερον ἑορταζομένων ἐν ἱερᾷ Συνά-ξει Ἁγίων Πατέρων, Ἀρχιεπισκόπων καί Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως. Ἀμήν!

Back to top button