Ενημέρωση

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας Σεβ. Μητροπολίτου κ. Νεκταρίου γιὰ τὴν 28ῃ Ὀκτωβρίου

Σή­με­ρα το Γέ­νος μας ε­ορ­τά­ζει την ε­θνι­κή του ε­ορ­τή την ε­πέ­τει­ο της 28ης Ο­κτω­βρί­ου 1940. Γι’ αυ­τήν θα σας μι­λή­σει ο­μι­λη­τής που έ­χει κα­θο­ρι­σθεί στην ώ­ρα της Δο­ξο­λο­γί­ας. Ο­φεί­λω ό­μως ε­δώ να κά­νω δυ­ο ε­πι­ση­μάν­σεις και θέ­λω να τις προ­σέ­ξε­τε.

Κα­ταρ­χάς εί­ναι α­πα­ρά­δε­κτο να γί­νε­ται δο­ξο­λο­γί­α και ο λα­ός να α­που­σιά­ζει. Που­θε­νά στον κό­σμο δεν συμ­βαί­νει αυ­τό. Δεν δι­και­ο­λο­γού­μα­στε να α­πέ­χου­με α­πό την Δο­ξο­λο­γί­α. Εί­ναι ευ­χα­ρι­στή­ριος προ­σευ­χή στο Θε­ό για τους γο­νείς μας που πο­λέ­μη­σαν στην Αλ­βα­νί­α, για τους προ­γό­νους μας, την η­ρω­ι­κή φυ­λή μας. Εί­ναι έ­να μνη­μό­συ­νο γι’ αυ­τούς.

Τού­τη τη δύ­σκο­λη ώ­ρα που περ­νά η πα­τρί­δα μας έ­χου­με α­νάγ­κη αυ­τής της προ­σευ­χής, αυ­τής της δέ­η­σης, να γί­νει ί­λε­ως ο Θε­ός για τις ε­πι­θέ­σεις που δε­χό­μα­στε, για τις συμ­φο­ρές που μας βρή­καν, για τις κα­το­χές που μας ε­πέ­βαλ­λαν, ε­ξαι­τί­ας της α­νι­κα­νό­τη­τάς μας.

Ας προ­σέ­ξου­με πο­λύ για­τί πο­τέ άλ­λο­τε η πα­τρί­δα μας δεν βρέ­θη­κε, τα τε­λευ­ταί­α με­τα­πο­λε­μι­κά χρό­νια, σ’ αυ­τή τη δύ­σκο­λη ώ­ρα. Κιν­δυ­νεύ­ου­με, δι­α­λυ­ό­μα­στε, ευ­τε­λι­ζό­μα­στε. Θα δι­χα­σθού­με. Αυ­τά εκ­με­ταλ­λεύ­ον­ται ο­ρι­σμέ­νοι, έ­σω­θεν και έ­ξω­θεν, που κα­τερ­γά­ζον­ται συμ­φο­ρές για τον τό­πο μας.

Μη λη­σμο­νού­με ό­τι αυ­τές οι κα­τα­στά­σεις υ­πο­θάλ­πουν, ε­κτρέ­φουν νο­ο­τρο­πί­ες, ι­δε­ο­λο­γή­μα­τα ε­πι­κίν­δυ­να. Α­λί­μο­νο αν ε­πι­κρα­τή­σει η α­ναρ­χί­α, ο δι­χα­σμός, ο ποι­κί­λος φα­σι­σμός. Γρή­γο­ρα τό­τε θα κλαί­με ό­λοι μας πά­νω σε σω­ρούς ε­ρει­πί­ων. Σας τα λέ­γει αυ­τά ο Ε­πί­σκο­πός Σας που πο­τέ δεν έ­βα­ψε το ρά­σο του στα χρώ­μα­τα των ι­δε­ο­λο­γι­ών των κομ­μά­των. Σε­βα­στεί­τε τη φω­νή της Εκ­κλη­σί­ας, ε­νω­τι­στεί­τε τις φω­νές της ι­στο­ρί­ας του Γέ­νους μας.

Δι­και­ού­μα­στε ό­λοι μας να εί­μα­στε α­γα­να­κτι­σμέ­νοι. Έ­χου­με χρέ­ος να δί­δου­με το πα­ρόν της αν­τί­στα­σης κα­τά των μνη­μο­νί­ων και της ποι­κί­λης δι­α­φθο­ράς που μα­στί­ζει τον τό­πο μας.

Ναί ! Αυ­τό έ­χου­με χρέ­ος να το κά­νου­με για­τί α­γα­πού­με την πα­τρί­δα μας. Για­τί η πα­τρί­δα μας δεν εί­ναι δι­ε­φθαρ­μέ­νη. Εί­ναι τι­μη­μέ­νη δο­ξα­σμέ­νη και δεν α­ξί­ζει αυ­τής της συμ­πε­ρι­φο­ράς η Ελ­λά­δα, η κοι­τί­δα του παγ­κό­σμιου πο­λι­τι­σμού.

Αυ­τοί δυ­στυ­χώς που μας κυ­βέρ­νη­σαν τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια, οι κομ­μα­τι­κοί στρα­τοί, η ποι­κί­λη δι­α­πλο­κή, τα συμ­φέ­ρον­τα και οι σκο­πι­μό­τη­τες ο­ρι­σμέ­νων, μέ­σα και έ­ξω, αλ­λά και η δι­κή μας α­λα­ζο­νεί­α και βου­λι­μί­α μας ο­δή­γη­σαν σε αυ­τή την κα­τά­στα­ση. Και έ­χου­με χρέ­ος να το λέ­με, να το φω­νά­ζου­με το δι­κό μας Ο­ΧΙ. Το Ο­ΧΙ του σή­με­ρα.

Ο­ΧΙ στους ξέ­νους κα­τα­κτη­τές. Ο­ΧΙ στο φα­σι­σμό με τις νέ­ες του μορ­φές. Ό­χι στους αρ­γυ­ρώ­νη­τους εκ­προ­σώ­πους μας. Ο­ΧΙ στην ποι­κί­λη υ­πο­δού­λω­σή μας. O­XI στη δι­α­φθο­ρά. O­XI στην ε­ξα­θλί­ω­ση.

Τού­τη η στιγ­μή, προ­ερ­χό­με­νος α­πό το ά­γιο Θυ­σι­α­στή­ριο, μου δί­δει το δι­καί­ω­μα να ελ­πί­ζω και αυ­τό δι­α­σαλ­πί­ζω. Η Ελ­λά­δα θα ζή­σει. Η Ελ­λά­δα πο­τέ δεν πε­θαί­νει. Αυ­τό φω­νά­ζει η ι­στο­ρί­α. Αυ­τό έ­λε­γαν οι Κρή­τες που πριν 100 α­κρι­βώς χρό­νια έμ­παι­ναν πρώ­τοι στην ε­λεύ­θε­ρη πλέ­ον Θεσ­σα­λο­νί­κη.

Και κα­λώ σή­με­ρα τα παι­διά μας τους νέ­ους, ό­που και αν βρί­σκον­ται, να δώ­σουν το πα­ρόν σε αυ­τήν την παν­στρα­τιά. Να μην φεύ­γουν α­πό την Ελ­λά­δα. Α­πό τα παι­διά μας πε­ρι­μέ­νου­με την ε­πα­νά­στα­ση των συ­νει­δή­σε­ων για να δι­αυ­γά­σει η και­νούρ­για η­μέ­ρα της δη­μο­κρα­τί­ας, της α­ξι­ο­κρα­τί­ας, της α­ξι­ο­πρέ­πειας και της προ­ό­δου. Μεί­νε­τε παι­διά μου στην Ελ­λά­δα. Α­γω­νι­σθεί­τε για την σω­τη­ρί­α της.

Σας πα­ρα­κα­λώ τέ­λος ό­λους, σε­βα­στεί­τε την η­μέ­ρα αυ­τή. Δεν εί­ναι ώ­ρα για προ­πη­λα­κί­σεις, εκ­χυ­δα­ϊ­σμούς και ε­πι­κίν­δυ­νους λα­ϊ­κι­σμούς. Δεν εί­ναι ώ­ρα για μοι­ρο­λο­γή­σεις, ού­τε α­κό­μη για τα­κτο­ποί­η­ση λο­γα­ρια­σμών. Δεν εί­ναι η ώ­ρα για τι­μω­ρί­α των υ­πευ­θύ­νων. Θα έλ­θει η ώ­ρα τους και ή­δη έρ­χε­ται. Μί­α σπί­θα τώ­ρα εί­ναι ι­κα­νή να α­νά­ψει τη θρυ­αλ­λί­δα της κοι­νω­νι­κής έ­κρη­ξης με α­πρό­βλε­πτες συ­νέ­πει­ες.

Σή­με­ρα εί­ναι η­μέ­ρα ε­θνι­κής μνή­μης, συ­σπεί­ρω­σης, ε­νό­τη­τας, πε­ρι­συλ­λο­γής, α­κό­μη και με­τά­νοι­ας για τα λά­θη που κά­να­με. Σή­με­ρα εί­ναι η­μέ­ρα που πρέ­πει να κοι­τά­ξου­με τη γα­λα­νό­λευ­κη ση­μαί­α μας με αι­σι­ο­δο­ξί­α και ελ­πί­δα. Να ψάλ­λου­με τον ε­θνι­κό μας ύ­μνο με παλ­μό, με ζώ­πυ­ρα λε­βεν­τιάς. Και α­κό­μη εί­ναι η­μέ­ρα ό­λοι, με μια φω­νή, έ­νας λα­ός να δώ­σου­με σε λί­γο στο η­ρώ­ο της πό­λε­ως έ­να όρ­κο.

Ό­πως οι πρό­γο­νοί μας έ­δω­σαν το αί­μα τους για να γί­νου­με ε­λεύ­θε­ροι ε­νάν­τια στο φα­σι­σμό, στους κα­τα­κτη­τές Ι­τα­λούς και Γερ­μα­νούς, ό­πως οι ά­γιοι 4 Μάρ­τυ­ρες, που ε­ορ­τά­ζου­με, θυ­σι­ά­στη­καν για του Χρι­στού την πί­στη την α­γί­α και της πα­τρί­δος την ε­λευ­θε­ρί­α, έ­τσι και ε­μείς θα πα­ρα­μεί­νου­με εις πεί­σμα των δαι­μό­νων και των α­θέ­ων, Έλ­λη­νες, ε­λεύ­θε­ροι στην ψυ­χή, α­δού­λω­τοι στο φρό­νη­μα, αν­τι­στε­κό­με­νοι μέ­χρις αί­μα­τος στις νέ­ες υ­πο­δου­λώ­σεις, α­γω­νι­ζό­με­νοι μέ­σα στην α­πο­φο­ρά αυ­τής της μι­ζέ­ριας, της α­θλι­ό­τη­τας και της α­πο­σύν­θε­σης.

Ναί! Μας κα­τάν­τη­σαν φτω­χούς τους Έλ­λη­νες και μας υ­πο­δού­λω­σαν. Ό­σοι το ε­ξύ­φα­ναν το έγ­κλη­μα αυ­τό θα τι­μω­ρη­θούν. Να γνω­ρί­ζουν ό­τι οι Έλ­λη­νες θα ζή­σου­με και θα νι­κή­σου­με στο τέ­λος. Για­τί έ­χου­με πί­στη, α­γά­πη, εί­μα­στε αλ­λη­λέγ­γυ­οι. Η Εκ­κλη­σί­α μας ό­πως το έ­πρα­ξε πολ­λές φο­ρές, έ­τσι και τώ­ρα θα τα προ­σφέ­ρει ό­λα, α­κό­μη και τα καν­τή­λια των Να­ών της θα δώ­σει για τη σω­τη­ρί­α της πα­τρί­δος και του λα­ού.

Α­δελ­φοί και πα­τέ­ρες! Συ­νέλ­λη­νες Κρή­τες!

Γρη­γο­ρεί­τε, α­γρυ­πνεί­τε. Νυν κρί­σις ε­στί. Η Α­γί­α Σκέ­πη της Πα­να­γί­ας μας να δι­α­τη­ρεί το Κρά­τος α­προ­σμά­χη­το και να μας ε­λευ­θε­ρώ­νει α­πό κά­θε κίν­δυ­νο.

(Α­πό­σπα­σμα ο­μι­λί­ας που εκ­φω­νή­θη­κε κα­τά τη Θ. Λ. της Κυ­ρια­κής 28 Ο­κτω­βρί­ου 2012 στον Ι. Ν. της Αγ. Τριά­δος της πό­λε­ως Αγ. Νι­κο­λά­ου α­πό τον Σεβ. Μη­τρο­πο­λί­τη Πέ­τρας και Χερ­ρο­νή­σου κ. Νε­κτά­ριο)

 

Back to top button