Ἄς ἐπιλέξουμε ὁ Χριστός νά ἔχει τόν πρῶτο καί τόν ἔσχατο λόγο στή ζωή μας

Του Αρχιμανδρίτου Τίτου Ταμπακάκη
Ιεροκήρυκος Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

  Ανερχόμαστε ως Έθνος το δικό μας Γολγοθά, μόνοι, ανυπεράσπιστοι, έχοντας αμφιβολίες για το μέλλον που θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας.  Τα ραπίσματα και οι κολαφισμοί που υπέστημεν τον τελευταίο καιρό από τους κεφαλαιοκράτες και τους ισχυρούς της γης λόγω της οικονομικής κρίσης που ταλαιπωρεί την πατρίδα μας,  άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στο σώμα της σύγχρονης Ελλάδας.
Τα μοντέλα της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης που διαπρυσίως διεκήρυτταν την ισότητα και την ισονομία των λαών, δυστυχώς, δεν στηρίχθηκαν στις πνευματικές αξίες, αλλά στον τιμάριθμο και τις πελατειακές σχέσεις.
Μετέτρεψαν τον άνθρωπο σε μηχανή παραγωγής, αγνοώντας την ψυχή του, με αποτέλεσμα την κοινωνική ισοπέδωση και τον εξευτελισμό του, την μετατροπή του σε ηφαίστειο, που είναι έτοιμο να εκραγεί παρασύροντας η λάβα στο πέρασμά της, ας το ελπίσουμε, τα όσα εικονικά και πρόχειρα χτίσθηκαν μέχρι σήμερα. Αυτά που αύξησαν τις προδοσίες, τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τα αναπάντητα γιατί, που σκλάβωσαν αντί να λυτρώσουν, που γονάτισαν αντί να αναστήσουν τις πολύπαθες κοινωνίες μας.
Πρωτοστατήσαμε όλοι μας στη δημιουργία αυτού του θιάσου, που είχε ως δραματικό σενάριο « τον άρτον και τα θεάματα της σύγχρονης κοινωνίας» και τώρα που ήλθε η ώρα να πέσει η αυλαία, καλούμαστε να  κλείσουμε την παράσταση με ένα happy end, για να αποχωρήσουμε όλοι από τα θεωρεία χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Γιατί «δεν στεριώνεται ζωή στο νήμα της ισόρροπης ιδιοτέλειας».
Δύσκολο, ακατόρθωτο, ουτοπικό; Σε καμία περίπτωση. Πρέπει όλοι να είμαστε αισιόδοξοι. «Δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς ότι ακόμα και η έρημος υδροχαρεί κάποτε και ανθοφορεί απρόβλεπτα κρίνα».
Το ερώτημα είναι από πού θα αντλήσουμε αυτή την αισιοδοξία. Υπάρχει κάποιο φρέαρ (πηγάδι) απ’ όπου μπορεί κανείς να τραβήξει  έστω και με δυνατή προσπάθεια το ζωογόνο νερό του, που θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε να ζούμε και να ελπίζουμε μέσα στην καυτή έρημο της σύγχρονης αποδυνάμωσης των πάντων; Ή θα πέσει ως μάνα εξ’ ουρανού, για να θρέψει τις πεινασμένες πνευματικά ανθρώπινες συστάδες;
Όχι. Ας μην τρέφουμε τέτοια όνειρα, ας μην δημιουργούμε φρούδες προσδοκίες. Η αισιοδοξία θα επέλθει από την ενδυνάμωση. Η ενδυνάμωσή μας από την ενότητα και τον συμψυχισμό, που ως Έθνος άλλωστε ξέρουμε να επιδεικνύουμε κατά τις δύσκολες ώρες.
Δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να ιδιωτεύουμε, να ζούμε εγωπαθητικά, αυτόνομα ή ακόμη μοιρολατρικά, μίζερα. Ας μην ξεχνούμε ότι ένα από τα ολισθήματα που μας οδήγησαν στην σημερινή ανεξέλεγκτη εικονική πραγματικότητα είναι η απόκτηση της εύκολης λείας, ο δανειακός πλουτισμός, προκειμένου να αποκτήσουμε ψεύτικο prestige, να μετατραπούμε σε bons viveurs, καλύπτοντας με αυτό τον τρόπο τα υπαρξιακά μας αδιέξοδα.
 Συνομιλώντας με πολλούς συνανθρώπους μου οι οποίοι βιώνουν σε απόλυτο βαθμό τα δεινά της οικονομικής κρίσης, μου ετίθετο ένα ερώτημα.  Που είναι ο Θεός αυτή την ώρα που ο κόσμος έχει έλθει σε αδιέξοδο; Που είναι ο Θεός να σώσει τον κόσμο από τα βάσανα και τα προβλήματα; Να στηρίξει του νέους,  να τους ανοίξει τις πόρτες διάπλατα στον επαγγελματικό τομέα; Μήπως ο Θεός χαίρεται με τα δεινά των ανθρώπων; Είναι αυστηρός τιμωρός ο Θεός, λένε, και απομακρύνονται με απογοήτευση.
Φυσικά και δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο Χριστός είναι εδώ, παρόν μέσα στην ιστορία του κόσμου τούτου και κρούει καθημερινά την θύρα των καρδιών μας. Ή μάλλον έκρουσε επανειλημμένως την θύρα, αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση εκ μέρους μας, γιατί Τον χαρακτηρίσαμε ανεπιθύμητο επισκέπτη, γιατί πρώτοι Τον αφαιρέσαμε από τη ζωή μας, πρώτοι Τον αποκαθηλώσαμε, Τον απομονώσαμε, Τον εγκαταλείψαμε, Τον προδώσαμε. Του θέσαμε όρια, φραγμούς εντός των οποίων οικοδομήσαμε δικούς μας ληνούς, για να παράγουμε τον μεθυστικό οίνο της λήθης και της φαυλότητας.
Με αυτό τον τρόπο Του αποστερήσαμε την χαρά να μας έχει φίλους.  Του φερθήκαμε εγωιστικά, δεν Τον «παρελάβαμε εις τα ίδια».
Δημιουργήσαμε δικούς μας θεούς, ψεύτικους, πού αντικατέστησαν τον αληθινό Θεό. Δημιουργήσαμε είδωλα από χρυσό και «πλατινένιες επιτυχίες». Πρότυπα χωρίς περιεχόμενο τα οποία προβάλλουμε και στα παιδιά μας, ως επιτυχημένα και καταξιωμένα και τα προτρέπουμε να τα μιμηθούν, γιατί έτσι πρέπει να γίνουν, τους λέμε, για να επιβιώσουν στην σύγχρονη εποχή.
Αγνοούμε όμως ότι η λάμψη των «αστέρων» είναι πρόσκαιρη, παροδική και μεταβλητή. Μάλλον ψυχοφθόρα γιατί είναι πολύ δυσβάστακτο το φορτίο της προσποίησης, να προσπαθείς να γίνεις κάτι το οποίο δεν μπορείς ή δεν πρέπει να γίνεις.
Είναι πολλές οι περιπτώσεις του καιρού μας που άνθρωποι ποδοπάτησαν ηθικές και κοινωνικές αξίες εν γνώσει τους για να «πουλήσουν»,  να κερδίσουν την αναγνώριση του κόσμου τούτου, πουλώντας ότι πολυτιμότερο έχει δώσει ο Θεός στον άνθρωπο, την ψυχή τους, την αξιοπρέπειά τους.
Μεγάλη Εβδομάδα! Τι ευλογημένες ημέρες για την Εκκλησία μας! Πόση πνευματική αγαλλίαση λαμβάνει ο άνθρωπος, όταν εισέρχεται στους Ιερούς Ναούς για να ζήσει μέσα από τα Ιερά Ευαγγέλια, την Υμνολογία και το Τελετουργικό τις δραματικές τελευταίες ημέρες που ο Χριστός έζησε πάνω στη γη. Στα πάθη του Χριστού βλέπουμε τα παθήματα του Γένους μας.
 Ο Χριστός που έρχεται ταπεινός και καταφρονεμένος, πορεύεται εκουσίως προς το Πάθος μόνος, μονώτατος, για να ανακαινίσει ολόκληρη την κτίση υψούμενος επί του Σταυρού.
Ο Χριστός πάνω στο Σταυρό άπλωσε τα Πανάχραντα χέρια Του, για να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο να μαζέψει τα διεσκορπισμένα, που εμείς οι ίδιοι διεσκορπίσαμε.
Ο Χριστός ο Νυμφίος της Εκκλησίας, η ατελεύτητη δύναμη του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος εμφανίζεται για μια ακόμη φορά δια των πράξεών Του, να τοποθετεί τα πράγματα στη θέση τους. Να μας αποκαλύψει ότι τίποτα καλό δεν κατορθώνεται χωρίς αυταπάρνηση, συνεχή και έμπονο αγώνα σε αυτή τη ζωή. Να μας φανερώσει την αληθινή ζωή, που είναι γεμάτη από  φως, χωρίς  συμβιβασμούς και αμετροέπειες.
Μας καλεί όλους να αναθεωρήσουμε την στάση μας για τη ζωή, να επαναπροσδιορίσουμε την πορεία που έχουμε χαράξει ως ανθρώπινο γένος. Άλλωστε είναι δυνατόν ποτέ το δημιούργημα να ζήσει μακριά από τον Δημιουργό; Είναι δυνατόν το παιδί να απομακρυνθεί από τον Πατέρα;
Μας καλεί, λοιπόν, ο Χριστός για μια ακόμη φορά κοντά Του. Αγωνιά για τα παιδιά του που έχασαν το δρόμο τους, που γλίστρησαν στις απότομες πέτρες και μάτωσαν.
Μας καλεί να αποβάλλουμε τον παλαιό μας εαυτό, να ζήσουμε με ταπείνωση με μέτρο, με συνέπεια.
Μας καλεί να αποτινάξουμε τον ζυγό της πνευματικής ορφάνιας, να βιώσουμε την πνευματική πληρότητα της παντοδυναμίας Του μέσα από την εκούσια πτωχεία Του.
Μας καλεί να βαδίσουμε πάνω στις εντολές Του για να ηρεμήσουμε, να αποβάλλουμε το άγχος, την αγωνία μας να κατακτήσουμε τα πάντα.
Μας προτρέπει να απλοποιήσουμε τη ζωή μας. Γιατί είναι αλήθεια ότι μάθαμε να ζούμε υπέρμετρα.
Μας προτρέπει να εξέλθουμε της παρεμβολής μας, να ενωθούμε μαζί Του και μέσω Αυτού με τους συνανθρώπους μας.
Μας προτρέπει να μάθουμε επιτέλους να εκτιμούμε και να αγαπούμε εμβαθύνοντας στην ουσία των πραγμάτων. Να καταλάβουμε ότι οι κρίσεις  των συγχρόνων καιρών είναι απόρροια της πνευματικής κρίσης, της απομακρύνσεώς μας από το Θεό και το θέλημά Του. 
Τούτος ο κόσμος κτίσθηκε σε ψεύτικα θεμέλια, που δεν άντεξαν. Η σύγχρονη Βαβέλ καταρρέει. Ας μην αλληθωρίζουμε μπροστά στα παράδοξα κοινωνικά φαινόμενα. Ας μην κάνουμε ότι δεν μας αφορούν, ότι δεν είμαστε συμμέτοχοι στην δημιουργία τους. Ας μην γινόμαστε διαβάτες που σφυρίζουν αδιάφορα στα προβλήματα και τις δυσκολίες. Όταν αλλάξουμε εμείς, θα αλλάξει και ο κόσμος μας.
Πάντες προσδοκούν την οικονομική ανάσταση ή άλλες συμφεροντολογικές αναστάσεις. Εμείς ας προσδοκούμε την εκ νεκρών Ανάσταση του Κυρίου μας, που είναι ανάσταση των ψυχών και των σωμάτων.
 Ας μείνουμε εν τη προσευχή για να ενδυθούμε δύναμιν εξ ύψους.  Ας επιλέξουμε ο Χριστός  να έχει τον πρώτο και τον έσχατο λόγο στη ζωή μας.  Όλες οι απορίες  και οι λύσεις στα προβλήματά μας βρίσκονται στον ζωογόνο λόγο Του, στη Θεία Του Συγκατάβαση.

Καλή Ανάσταση!