Ὁμιλία στά ἐγκαίνια τοῦ Ἱ.Ν. Ἁγ. Νικάνορος Καστοριᾶς

  Ἀνάμεσα στήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ καί τήν Πεντηκοστή βρισκόμαστε σήμερα καί τιμοῦμε τούς Ἁγίους Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁ ἀναληφθείς Κύριός μας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Ἀναλαμβανόμενος στούς οὐρανούς δέ μᾶς ἐγκατέλειψε, ἀλλά μᾶς ἀγκάλιασε πλατύτερα καί θά εἶναι μαζί μας ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς μας καί μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.
  Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐπιβεβαίωσε τή μέχρι θεώσεως, κατά χάριν, δυνατότητα τῶν ἰδιοτήτων κάθε ἁγίου ἀνθρωπίνου σώματος. Ἡ θεωθεῖσα ἀνθρώπινη φύση τοῦ Κυρίου, ἔγινε συγκάθεδρος τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι καί ἀποτελεῖ τό ἐχέγγυο τῆς σωτηρίας μας. Αὐτῆς κοινωνοῦμε καί ἐξ αὐτῆς ἁγιαζόμαστε.
  Τί σημαίνουν αὐτά γιά ἑμᾶς; Ὁ κάθε χριστιανός ἔχει σκοπό στή ζωή του, ὄχι νά εἶναι μόνο τηρητής ἠθικῶν ἐντολῶν ἤ ἁπλά ἐνάρετος, ἀλλά πρέπει νά φέρεται ἐπί τήν ἀτέλεστον τελειότητα, νά ἀγωνίζεται νά ὑπερβαίνει τά χοϊκά, τά ρέοντα, τά φθαρτά καί νά ὑποστεῖ τήν εὐπρεπεστάτην ἀλλοίωσιν τῆς Θείας Χάριτος, νά ἐπενδυθεῖ τό Χριστό, νά ἐκκεντρισθεῖ εἰς Χριστόν καί νά καρποφορήσει διά τοῦ Χριστοῦ τήν καινήν ζωήν. Καί αὐτή ἡ ζωή δέν εἶναι ἔργο κυρίως δικό μας, ἀλλά δωρεά, καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού χαρίζει τήν υἱοθεσία.
  Ὅποιος ζεῖ ἐν Χριστῷ, ἔχει ταυτόχρονα, ἀνάλογα μέ τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς του καί τήν ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ μέσα του. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ πατέρας τῆς καινῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστός, πού μᾶς ἀποκάλυψε τή Θεία Πατρότητα ὡς Ἀδελφός Πρωτότοκος, μᾶς προσλαμβάνει ἀγαπητικά στό Πανάχραντο Σῶμα Του καί μᾶς προσάγει στόν Οὐράνιο Πατέρα.
  Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἑνότητά μας ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν, εἶναι δωρεά τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί αὐτή ὁδηγεῖ στή θεογνωσία.
  Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων σήμερα. Ὁ Θεός μας εἶναι αὐτός «ἐξ οὗ πᾶσα πατριά ἐν οὐρανοῖς καί ἐπί γῆς ὀνομάζεται». Κάθε ἐπίγεια πατρότητα, ὅταν ἐντάσσεται στήν προοπτική τῆς οὐράνιας πατρότητας, καταξιώνεται. Γι’ αὐτό καί ἡ ὑψηλότερη μορφή ἐπίγειας πατρότητας εἶναι ἡ πνευματική πατρότητα, πού θεωρεῖται ὑπέρβαση τῆς σαρκός, ἀντίτυπο καί σύμβολο τῆς Θείας Πατρότητος.
  Ὁ Θεός μας ἀγαπητοί μου, ὀνομάζεται «ὁ Θεός τῶν πατέρων ἡμῶν». «Θεέ τῶν Πατέρων καί Κύριε τοῦ ἐλέους» προσευχόμαστε καί αὐτό σημαίνει ὅτι ἔχουμε Πατέρα πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ὑπάρξεώς μας καί τῆς δημιουργίας. Ἔχουμε Πατέρα, γι’ αὐτό εἴμαστε ἀδελφοί καί δέ μποροῦμε νά ζοῦμε αὐτόνομα καί ἀνεξάρτητοι.
  Ἔχουμε Πατέρες, ἀντίτυπα τῆς οὐράνιας πατρότητος. Διά τῶν Πατέρων ἔλαμψε ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως στόν κόσμο. Δι’ αὐτῶν ὁδηγηθήκαμε στήν ἀληθινή πίστη. Ἡ Πίστη μας εἶναι ἡ Πίστη τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων. «Τῶν Ἀποστόλων τό κήρυγμα καί τῶν Πατέρων τά Δόγματα». Αὐτοί μᾶς ἔδωσαν τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, αὐτοί ὑπερμάχησαν λόγοις, ἱδρῶσιν, αἵμασι, συγγραφαῖς, Συνόδοις καί μᾶς παραδόθηκε ἀπερίτμητη, ἀκαινοτόμητη ἡ Ἁγία μας Ὀρθοδοξία.
  Ὠς ὀρθόδοξοι, δέ στοχαζόμαστε φιλοσοφικά σέ ζητήματα πίστεως, δέν αὐτοσχεδιάζουμε, δέν ὑπάρχουν οὐσιώδη καί ἐπουσιώδη στήν Πίστη μας. Δέ μποροῦμε νά ἀλλοιώσουμε οὔτε ἕνα γράμμα ἀπό τήν ἅπαξ παραδοθεῖσα Πίστη μας. Εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά γίνονται ἐκπτώσεις σέ ζητήματα Πίστεως ἀπό φιλοφροσύνη καί ἀγαπολογία πρός τούς αἱρετικούς. Εἶναι ἀπαράδεκτο νά ντρεπόμαστε νά ὁμολογοῦμε τήν Πίστη μας πού εἶναι ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχουμε στή ζωή μας. «Ἐπόμεθα τοῖς Πατράσι», πού σημαίνει ὅ,τι πιστεύουν αὐτοί, πιστεύουμε. Μελετοῦμε τά κείμενά τους, ἀκολουθοῦμε τούς λόγους τους, ἐμπνεόμαστε ἀπό τούς ἀγῶνες τους. Αὐτοί εἶναι οἱ ἀπλανεῖς ὁδηγοί μας, τά μαρτύρια τοῦ Θεοῦ πού μέ τίς θεοσημεῖες τους ἐστερέωσαν τήν εἰς Χριστόν πίστιν.
 
  Ἀγαπητοί μου,
  Ὁ Ἅγιος Νικάνωρ πού τιμᾶται σήμερα ἀπό τήν τοπική Ἐκκλησία τῆς Καστοριᾶς, μπορεῖ νά ἔζησε χίλια καί πλέον χρόνια μετά τούς Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἔχει ὅμως ὅλα τά ἰδιώματα τοῦ βίου καί τῆς πολιτείας τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὀνομάζεται ἀπό τόν ἱερό ὑμνογράφο «φωστήρας παγκόσμιος καί ἀστέρας πολύφωτος, καθαρόν ἐνδιαίτημα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τῆς νίκης ἐπώνυμος».
  Αὐτός ὁ Ἅγιος πού τιμοῦμε σήμερα ἐδῶ, στόν περίκλυτο αὐτό Ναό, ὑπῆρξε πνευματικός πατέρας τοῦ λαοῦ σέ δίσεκτα χρόνια γιά τό Γένος μας. Ἡ ὑγιαίνουσα διδασκαλία του, ἡ μοναχική του βιωτή, τό ἀσκητικό του φρόνημα, ἡ πατρική του ἀγάπη, ἰδιαίτερα στά παιδιά, ἀπετέλεσαν θεμέλιο πίστεως καί εὐσεβείας στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Μακεδονίας. Τό πρότυπο Κοινόβιο πού ὀργάνωσε μέ τήν ἐν Χριστῷ ἀδελφότητά του, ἀγκάλιασε ὅλους τους ἀνθρώπους δικούς μας καί ξένους, ὁλόκληρη τήν κτίση.
  Ὁ Ἅγιος Νικάνωρ ἀναδείχθηκε ὁ μεγαλύτερος εὐεργέτης τοῦ τόπου αὐτοῦ, πού μύριζε Βυζάντιο τά χρόνια ἐκεῖνα, πού τό Γένος μας εἶχε κυριολεκτικά ἐξαντληθεῖ ἀπό τίς Σταυροφορίες τῶν Φράγκων καί τίς ἐπιθέσεις τῶν Ὀθωμανῶν, τήν Ἅλωση τῆς Πόλης, τή μεγάλη δοκιμασία τῆς Ρωμιοσύνης. Τόσο μεγάλη ἦταν ἡ προσφορά του, πού πέρασε τό ὄνομά του ἀπό γενιά σέ γενιά καί ἀπό στόμα σέ στόμα καί ἔφθασε μέχρι τίς ἡμέρες μας. Ἀγαπήθηκε καί τιμήθηκε πολύ καί κτίζονται Ναοί καί θά κτίζονται εἰς αἰώνας αἰώνων στή μνήμη του. Δίκαια ὀνομάζεται «Μακεδονίας κλέος».
  Τί μᾶς μηνύει ὁ Ἅγιος Νικάνωρ σήμερα; Νά ἀγαποῦμε τό Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν στή ζωή μας. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Παράδεισός μας καί ἡ χαρά μας. Χωρίς τό Χριστό ἡ ζωή μας εἶναι κόλαση. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς εἰρήνης, τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἀγιασμοῦ. Αὐτό κατέδειξε τό ὑπέροχο Συνέδριο γιά τούς Ἁγίους τῆς Καστοριᾶς. Ἕνα Συνέδριο πού ἀνέδειξε τή μεγάλη πνευματική παράδοση τῆς Βυζαντινῆς καί Μεταβυζαντινῆς Καστοριᾶς, ἁγιοτόκου καί ἁγιοφίλου. «Ἀγαπήσετε λοιπόν τό Χριστό καί μηδέν προτιμήσητε τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ».
  Νά ἀγαποῦμε τούς πνευματικούς πατέρες. Ὁ βίος καί ἡ πολιτεία τοῦ Ἁγίου Νικάνορος σαλπίζουν, ὅτι δέν μποροῦμε νά ζήσουμε ἐν Χριστῷ χωρίς πνευματικούς πατέρες. Γι’ αὐτό καί εἶναι λυσσαλέο τό ἔργο τοῦ διαβόλου νά πολεμᾶ τούς πνευματικούς πατέρες. Σήμερα ἐμπαίζεται καί δέν τιμᾶται ὁ πνευματικός πατέρας. Σήμερα δέν τιμοῦνται ἀκόμη καί οἱ πατέρες πού μᾶς γέννησαν. Γι’ αὐτό αὐξάνονται τά γηροκομεῖα. Γίναμε ἄστοργοι. Χωρίς πνευματικό πατέρα δέν ὑπάρχει πνευματική ζωή καί ἁγιότητα. Ὅλοι ἐμεῖς, πού εἴμαστε σήμερα ἐδῶ, ὀφείλουμε τό ἐκκλησιαστικῶς καί θεοπρεπῶς ζῆν στούς πνευματικούς μας πατέρες. Ὁ Ἅγιος Νικάνωρ ἦταν πνευματικός πατέρας χιλιάδων ἀνθρώπων, τούς ἀναγέννησε ἐν Χριστῷ καί τούς χάρισε τήν ἐν Χριστῷ υἱοθεσία.
  Ὁ Ἅγιος Νικάνωρ, μᾶς ἔμαθε ὅτι τό πνευματικό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιατί εἶναι κίνδυνος, καί στούς καιρούς μας ἔγινε συνήθεια, νά χωρίζουμε τούς ἀνθρώπους σέ δικούς μας καί ξένους, «εἰς υἱούς εὐλογίας καί εἰς υἱούς κατάρας». Δέν εἶναι παιδιά τῆς Ἐκκλησίας μόνο ὅσοι εἶναι βαπτισμένοι, ὅσους δέν ἀπέκοψε ἀπό τό Σῶμα της, ἀλλά ὅλοι. Ἀκόμη καί ὅσοι παρεπιδημοῦν στόν τόπο μας, μετανάστες, ἀλλόθρησκοι καί ἑτερόδοξοι, ὅλοι εἶναι κάτω ἀπό τήν προσευχή της καί τήν εὐθύνη τῆς διακονίας μας, τῆς στοργῆς, τῆς ἀγάπης τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μητέρα ὅλων. Ἡ Ἐκκλησία προσεύχεται ὅλοι να ἐκκεντρισθοῦν εἰς τήν καλλιέλαιον της.
  Ὁ Ἅγιος Νικάνωρ χωρίς προκαταλήψεις καί ἀγκυλώσεις ὑπῆρξε πατέρας στούς ἀφυλάκτως βιούντας καί στούς ἔχοντας χρείαν ἰατροῦ. Ἔργο δύσκολο, ἐμπεδόμοχθο, ἀλλά ἀπαραίτητο, ἀναγκαῖο. Ἰδιαίτερα στούς καιρούς μας, πού ζοῦμε σέ πολυφυλετικές καί πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Ἡ Ἐκκλησία καθιστᾶ ἰσχυρό τόν κοινωνικό ἱστό. Ἄς τό προσέξουν αὐτό ἰδιαίτερα μερικοί, πού πολεμοῦν τό ἔργο της.
  Καί πέραν τούτων ὁ Ἅγιος Νικάνωρ μέ τήν ἄσκηση καί τούς πνευματικούς του ἀγῶνες, τό νηπτικό ἡσυχαστικό, φιλοκαλικό πνεῦμα του, μᾶς ἐξέφρασε τή διδασκαλία τῶν Πατέρων. Ότι ἡ Ἐκκλησία δοκιμάζεται ὄχι μόνο ἀπό τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα πού θά ὑπάρχουν πάντα, ἀλλά καί «ἐξ ἡμῶν αὐτῶν», ὅπως μᾶς λέγει ὁ σημερινός Ἀπόστολος. Ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους πολλές φορές θά ξεσηκώνεται πόλεμος. Καί ποιά ἡ αἰτία; Ὁ ἰδιοτελής ὑπολογισμός, τό συμφέρον, ὁ ἐγωισμός, ἡ ἔλλειψη ταπείνωσης, ἐσωτερικῆς πειθαρχίας καί πνεύματος ὑπακοῆς. Πόσες φορές δέ σχίστηκε ὁ ἄραφος χιτώνας τοῦ Χριστοῦ ἀπό πολλούς ναυαγήσαντες περί τήν Πίστιν; Ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀπό τίς μεγαλύτερες ἁμαρτίες. Καί θλιβόμαστε καί πονοῦμε περισσότερο, γιατί αὐτοί πού τά προκαλοῦν διακατέχονται ἀπό ἄκριτο ζῆλο καί ἀπό πεποίθηση ἀληθείας καί δικαιοσύνης. Πόσοι ὅμως μέ τό δίκιο τους πήγαν στήν κόλαση;
  Ὅποιος ἀγαπᾶ τό Χριστό καί τήν Ἐκκλησία ἕνα καί μόνο πρᾶγμα σκέφτεται. Τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Νά χαθῶ, νά σβήσω ἐγώ, νά δοξασθεῖ ὁ Χριστός. Ποιός εἶμαι ἐγώ ποῦ θά βάλω τόν ἑαυτό μου ὑπεράνω τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς εἰρήνης της;
  Ἄν τηρούσαμε τήν ἀπαράμιλλη διδασκαλία, τό ἡσυχαστικό ἦθος καί τό ἐκκλησιολογικό φρόνημα τοῦ Ἁγίου Νικάνορα δέν θά εἴχαμε τά ἐπικίνδυνα νεωτερικά συμπτώματα καί τά φαινόμενα τῶν ὀπαδῶν πού τρέχουν ξωπίσω μερικῶν ἀφιονισμένοι, οὔτε τά φαινόμενα τοῦ ζηλωτισμοῦ καί τοῦ θρησκευτικοῦ ἀδογμάτιστου ἠθικισμοῦ, πού παρατηροῦνται πολλές φορές σέ τοπικές Ἐκκλησίες καί μερίζουν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ.
  Προτρέπω καί παρακαλῶ ἀδελφικά τούς Κληρικούς, τούς Μοναχούς πού συλλειτουργοῦν, συμπροσεύχονται καί συμμετέχουν στήν Εὐχαριστία αὐτή, νά μελετήσουν τή ζωή τοῦ Ἁγίου Νικάνορα καί νά ἀκολουθοῦν πιστά τίς ὑποθῆκες του, πού ἀναδίδουν ἄρωμα ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καί ἤθους.
 
  Σεβασμιώτατοι,
  ἐντιμώτατοι ἄρχοντες,
  εὐσεβεῖς χριστιανοί,
  Βρίσκομαι ἀνάμεσά σας ἀπεσταλμένος ἀπό τήν Μητέρα σας Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀπό τήν Πόλη τῶν πόλεων καί τήν εὐσεβή πηγή τοῦ Γένους μας. Ἦρθα, σεπτή ἐντολή τοῦ Πατριάρχου, νά μεταφέρω σέ ὅλους σας τήν πατρική του ἀγάπη, τίς πατριαρχικές του εὐλογίες, πού γνωρίζετε πολύ καλά, ἀπό τίς ἐπισκέψεις πού ἔχει πραγματοποιήσει στήν Μακεδονία, ὅτι εἶστε στήν προσευχή του, ἀλλά προπάντων στήν καρδιά του.
  Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο σεμνύνεται γιά τήν Ἱερά Μητρόπολη Καστορίας, ὅπως καί γιά ὅλες τίς ἐπαρχίες του στή Βόρεια Ἑλλάδα. Χάρις στή σοφή πρόνοια τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τοῦτος ὁ πολύπαθος τόπος κρατήθηκε πνευματικά καί ἐθνικά ἐλεύθερος μέ τούς Ἐθνοϊερομάρτυρες Ἱεράρχες του, πού ἐνέπνεαν τούς προκρίτους καί τούς λογάδες τοῦ Γένους σέ ἀγῶνες καί γενναῖες ἀντιστάσεις.
  Σήμερα οἱ καιροί ἄλλαξαν, τά πράγματα εἶναι διαφορετικά. Οἱ κίνδυνοι ὅμως δέν ἐξέλειπαν. Εἶναι ἔντονες οἱ ἀκοές τῆς ἀμφισβήτησης τῆς ἱστορικῆς μας ταυτότητας καί πορείας, ἀκόμη καί τῆς ἴδιας τῆς παρουσίας μας σέ τοῦτο τό χῶρο, τήν ἑλληνικότατη Μακεδονία, Θράκη καί Ἤπειρο. Ἄς μή λιγοστεύουν λοιπόν οἱ πνευματικές καί ἠθικές μας ἀντιστάσεις, ἄς μή μᾶς εὐτελίζει τό χαμαίζηλο φρόνημα τοῦ κόσμου. Ἡ ἐκκοσμίκευση μᾶς ἀλλοτριώνει. Ἄς εἴμαστε γρηγοροῦντες, σύμψυχοι καί ὁμόφρονες ἰδιαίτερα ὅλοι ἐμεῖς, πού ταχθήκαμε νά ἡγούμαστε πνευματικά, καθένας ἀπό τήν ἔπαλξή του, ἄς παραμείνουμε πνευματικοί πατέρες, νά μήν σκανδαλίζουμε τό λαό μας. Ὁ λαός μας εἶναι εὐγενής, φιλόθεος καί ἔχεται στερρῶς τῶν πατρικῶν του παραδόσεων. Αὐτό ἰδιαιτέρως ζητοῦν τά παιδιά μας, καλό παράδειγμα, συνέπεια καί ἀνιδιοτέλεια. Τά παιδιά μας καί τά μάτια μας, τά ἀγαπημένα παιδιά τοῦ Ἁγίου Νικάνορα. Αὐτά ἀποτελοῦν τό μεγαλύτερο κεφάλαιο τῆς Ἐκκλησίας.
  Συγχαίρουμε τόν Σεβ. Καστορίας καί προσφιλέστατο ἐν Χριστῷ ἀδελφό, πού ὀργάνωσε τό ἁγιολογικό Συνέδριο καί αὐτές τίς ἐκδηλώσεις πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου. Τόν εὐχαριστοῦμε γιά τήν εὐλογία πού μᾶς ἔδωσε νά προσκυνήσουμε τήν Παναγία τήν Τριχεροῦσα καί τά χαριτόβρυτα λείψανα τοῦ Ἁγίου Νικάνορα. Τόν εὐχαριστοῦμε γιά τό σπουδαῖο ἔργο αὐτό πού παραδίδει στήν Ἐκκλησία. Ὁμολογουμένως ἔχετε Δέσποτα πολλούς καί καλούς συνεργάτες.
  Σεβασμιώτατε Ἅγιε Καστορίας ἔχετε τήν ἀγάπη τοῦ Πατριάρχου μας. Ἔχετε τήν εὐλογία τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, εἶστε ἐκλεκτός Ἱεράρχης της. Σᾶς ἐκφράζω τόν δίκαιο ἔπαινο καί τήν εὐαρέσκεια της γιά τήν ἀφοσίωσή Σας στόν Οἰκουμενικό Θρόνο, γιά τήν ἀπαράμιλλη ἐργατικότητα, τό ἦθος καί τό ἐκκλησιαστικό φρόνημά σας.
  Ἡ Μητέρα Ἐκκλησία Σεβασμιώτατοι, γνωρίζει πολύ καλά ὅτι ἐδῶ, στήν ἐσχατιά τῆς Ἑλληνικῆς γῆς, ὑπάρχουν, ὅπως Σεῖς, ἀκρίτες Ἱεράρχες, πού δέν σεμνύνονται μόνο ἀπό τόν τόπο, ἀλλά προπάντων σεμνύνουν τόν τόπο, πού μέ τό ὀρθόδοξο φρόνημα, τήν ἐγνωσμένη ἀνιδιοτέλεια καί ἀφοσίωσή τους, ἐπιτελοῦν ἔργο μεγάλο καί εἶναι πρόμαχοι τοῦ φρονήματος τῆς ρωμιοσύνης. Ὅλοι σᾶς εὐχαριστοῦμε, γι’ αὐτό πού εἶστε καί γι’αὐτό πού ἐπιτελεῖτε.
  Ἀδελφοί μου, εὐσεβεῖς κάτοικοι τῆς Καστοριᾶς,
  Νά ἐνθυμεῖσθε πάντοτε τόν Πατριάρχη σας στήν προσευχή σας. Νά ἀγαπᾶτε τόν Ποιμενάρχη σας. Νά ἑορτάζετε καί νά τιμᾶτε τόν θαυματουργό Ἅγιό σας. Νά χαίρεσθε τόν ὡραῖο Ναό σας. Εἶναι κόσμημα τοῦ τόπου σας. Εὐλογοῦμε τούς Ἱερεῖς, τούς Ἱεροψάλτες, τούς Ἐπιτρόπους, ὅλους τους συνεργάτες του. Τούς ἀνήκει ὁ δίκαιος ἔπαινος καί ἡ εὐχαριστία τῆς Μητρός Ἐκκλησίας. Μνημονεύουμε τους κτήτορες, τούς εὐεργέτες, τούς δωρητές τοῦ περίλαμπρου ἱεροῦ αὐτοῦ Ναοῦ καί ἀναφωνοῦμε ὑπέρ αὐτῶν «αἰωνία ἡ μνήμη».