Χειροτονία Επισκόπου Ιππώνος κ. Στεφάνου

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πέτρας και Χερρονήσου κ. Γεράσιμος μετέβη στο Κάιρο της Αιγύπτου όπου μετέσχε την Κυριακή του Ασώτου 3 Μαρτίου της χειροτονίας του νέου Επισκόπου Ιππώνος κ. Στεφάνου, μαζί με πλειάδα αρχιερέων εκ του παλαιφάτου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και εξ Ελλάδος.

Ο θεοφιλέστατος Εψηφισμένος Επίσκοπος ωμίλησε αγιοπατερικώς προ της χειροτονίας του, αναφερόμενος σημαντικές πτυχές της ζωής του και ευχαριστώντας πρόσωπα τα οποία διετέλεσαν σημαίνοντα ρόλο στη βιοτή του. Μεταξύ άλλων ανέφερε:

“Δανείζομαι ένα στίχο προσευχής από τον Χρυσορρήμονα Άγιο Ιωάννη και αναφωνώ: Κύριέ μου ,ίδε την ασθένεια της ψυχής μου και πέμψον την χάριν σου εις βοήθειαν μου ίνα εν εμοί δοξασθή το όνομα σου το Άγιον . Παιδιόθεν αγάπησα τον Κύριο μας και την Αγία του Εκκλησία. Και Προσπάθησα να την διακονήσω με ζήλο και αυταπάρνηση με όλες τις δυνάμεις μου .Άλλωστε ο κληρικός πρέπει να φτάνει μέχρι της προσωπικής θυσίας υπέρ του ποιμνίου του, υπέρ ου Χριστός απέθανε. Η προσφορά στην εκκλησία, όσο ,την κατ’ άνθρωπον πληρότητα να έχει, είναι πολύ ελαχίστη, σαν ένα κόκο άμμου θαλάσσης ,από την ποσότητα που μπορεί να κρατήσει μια ανθρώπινη παλάμη. Ότι ,και εάν, πρόσφερα ,το έκανα πάντα από και με αγάπη και όχι από υποχρέωση . Μεγάλωσα παρά τους πόδας Στεφάνου Αρχιερέως του ανεξικάκου ευγενούς και λογιοτάτου. Από την παιδική μου ηλικισ με νουθετούσε πνευματικά και συνεχώς με κατάρτιζε με υπομονή και αγάπη Άριστος λειτουργός ο ίδιος με δίδαξε να ίσταμαι ενώπιον του Ιερού Θυσιαστηρίου , το κέντρο της ζωής του κληρικού όπως συχνά μας τόνιζε , και να τελώ τα ιερά μυστήρια με φόβο Θεού , ιεροπρέπεια και κατάνυξη. Συχνά δε μου υποδείκνυε ότι πρέπει να οικοδομώ με χριστοκεντρικά κηρύγματα τον λαό του Θεού και όχι με πολιτικούς η κοινωνικούς σχολιασμούς.

Στην σκέψη μου φέρω την ημέρα ,που δωρίζοντας μου προσωπικά του άμφια, με συγκίνηση μου είπε “παιδί μου προσεύχομαι να έλθει η ευλογημένη ώρα να λειτουργήσεις μ αυτά. Εγώ θα σε καμαρώνω από τον ουρανό ! ” Το δάκρυ της προσευχής του ,ο άγγελος του το περισυνέλεξε και το μετέφερε στον ουρανό ενώπιον του Τρισαγίου Κυρίου της Δόξης και νυν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου ,αυτό το αίτημα της προσευχής του να εκπληρωθεί. Η  χαρά του θα είναι διπλή, διότι ο αγαπημένος του ,όπως σας αποκαλούσε ,πάντα με σεβασμό, Πατριάρχης Θεόδωρος, με περιβάλλει με την ίδια στοργή και αγάπη όπως εκείνος ,και ιερουργεί το μυστήριο της χειροτονίας μου . Πάντα θα του είμαι ευγνώμων για όσα μου προσέφερε. Κολληθείη η γλώσσα μου τω λαρύγγι μου, έαν μη του μνησθώ ” κάθ’ εκάστην ημέραν “. 

Η ΑΘΜ ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. Θεόδωρος αντιφωνώντας, σημείωσε:

“Εισερχόμενος στον τρίτο και τελευταίο βαθό της Ιερωσύνης, στο υψηλό υπούργημα της Αρχιερωσύνης, καθήκον σου θα είναι νά διδάσκῃς, να κατηχείς, να νουθετείς, να τελείς τα Ιερά Μυστήρια ως Αρχιθύτης Θεού και να οδηγείς τις διψασμένες ψυχές των ανθρωπων στην οδό, την άγουσα στην Βασιλεία των Ουρανών.

Συνεχώς να έχεις κατά νουν ότι «ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων» (Ἰω. ι΄ 11) και ότι θα είσαι εν μέσῳ των αδελφών σου «ὡς ὁ διακονῶν» (Λουκ. κβ΄ 27), ενώνοντας ποιμαντικώς και λειτουργικώς τα επίγεια με τα επουράνια, διότι ο φθαρτός άνθρωπος, ο απομονωμένος, ο άγνωστος, ο απορροφημένος από τις κοσμικές μέριμνες, ο απομακρυσμένος από το θέλημα του Θεού, έχει ανάγκη ὅσον ουδείς άλλος την παρουσία και την δύναμη του θείου φωτός.

Σε χρόνους προσκαίρως δισέκτους για το παλαίφατο Πατριαρχείο μας, εξαιτίας κακεντρεχών προσκομμάτων και εφημέρων σκοπιμοτήτων, αλλοτρίων προς την φύση της Εκκλησίας, οι προκαλούνται και αντιευαγγελικώς υπηρετούνται από «αδελφούς» μόνον κατ’ όνομα Ορθοδόξους, στάσου σταθερός στην ακραιφνή πίστη των Αγίων και στο αθάνατο φρόνημα του Γένους, αφοσιωμένος έως θανάτου στον Αποστολικού και Πατριαρχικό Θρόνο του Αγίου Μάρκου. Μη ξεχάσεις ποτέ, ότι τούτος ο Θρόνος, ο Οποίος στην δισχιλιετή και αδιάκοπη επί γης ιστορική πορεία του έδωσε Δόγματα, Κανόνες, Αγίους και Μαρτυες στην Οικουμενική Ορθοδοξία, είναι ο αρχαιότερος εν ενεργεία θεσμός στην Αφρικανική ήπειρο, αρχαιότερος και των πενήντα τεσσάρων κρατών της Αφρικής.

Τούτος ο Θρόνος δεν εδειλίασε ενώπιον ορδών αλλοθρήσκων σπαθών, δεν οπισθοχώρησε στην θέα πλήθους αποκεκομμένων χριστιανικών κεφαλών, δεν εφοβήθη ενώπιον ποταμών ζεόντων χριστιανικών αιμάτων, δεν υπέκυψε ενώπιον κοσμικών πιέσεων και απειλών παντοιοειδών.

Αντιθέτως, κραταιώθηκε επί των σφαγιασμένων σωμάτων θυσιασθέντων Πατριαρχών και κληρικών Αλεξανδρινών.

Όσο αδύνατον είναι ο ψυχρός βορράς να εξαφανίσει την καυτή ζέστη της Αφρικανικής γης, τόσον αδύνατον είναι και τούτος ο Θρόνος να κλονισθή από πάσης φύσεως επιθέσεις παγωμένων από πνευματική αναλγησία καρδιών και άγευστων αυθεντικής εκκλησιαστικής εμπειρίας συγχρόνων «Γραμματέων, Φαρισαίων και Αρχιερέων», οι οποίες προσφέρουν και σήμερα τα «τριάκοντα Χριιστοκτόνα αργύρια» προς εξεύρεση ενός νέου τραγικού «Ιούδα», αιωνίως αμετανοήτου προδότη του Χριστού και αυτοβούλως απαγχονιζομένου εις το διηνεκές!

Πρόσεχε, συνεπώς, τους λόγους του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας προς τους Μαγνησίους και δίδασκε τους πιστούς στην αφοσίωση προς την Αποστολική Εκκλησίας μας, «ὥσπερ οὖν ὁ Κύριος ἄνευ τοῦ Πατρός οὐδέν ἐποίησεν, ἡνωμένος ὤν· οὔτε δι’ ἑαυτοῦ, οὔτε διά τῶν Ἀποστόλων· οὕτω μηδέ ὑμεῖς ἄνευ τοῦ ἐπισκόπου καί τῶν πρεσβυτέρων μηδέν πράσσετε· μηδέ πειράσητε εὔλογόν τι φαίνεσθαι ἰδίᾳ ὑμῖν, ἀλλ’ ἐπί τό αὐτό. Μία προσευχή, μία δέησις, εἷς νοῦς, μία ἐλπίς ἐν ἀγάπῃ, ἐν τῇ χαρᾷ τῇ ἀμώμῳ, ὅ ἐστίν Ἰησοῦς Χριστός, οὗ ἄμεινον οὐδέν ἐστί. Πάντες ὡς εἰς ἕνα ναόν συντρέχετε Θεοῦ, ὡς ἐπί ἕν θυσιαστήριον, ἐπί ἕνα Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἀφ’ ἑνός Πατρός προελθόντα καί εἰς ἕνα ὄντα καί χωρίσαντα».”