Εγκύκλιος Πρωτοχρονιάς

 

Ἀγαπητοί μου,

Τά μεσάνυκτα διαβήκαμε τήν θύρα τοῦ νέου χρόνου. Στεκόμαστε, στίς ἀπαρχές του, μέ συγκρατημένη τήν αἰσιοδοξία. 

Γνωρίζουμε ὅτι εἶναι πολυκύμαντη, εἶναι πλατιά ἡ θάλασσα τοῦ χρόνου. Τό πέλαγός της ἔχει ἀχθηφόρα κύματα, πού μέ ἀνελέητο πάθος χτυποῦν τή σχεδία τῆς ζωῆς μας. Εἶναι ἀπρόβλεπτες οἱ ἑρπύστριές του. Καί μόνο μέ τήν ψυχή μας πάντα ξάγρυπνη καί μέ ζωσμένη τήν πανοπλία τῆς εἰρήνης, τῆς ἀγάπης, μποροῦμε νά διανύσουμε τόν κύκλο του, τό ἄδηλο μέλλον του, ἐξαγνίζοντας τή ζωή μας, μέ τή συγγνώμη, ἀπό ὅ,τι ρύπανε τό χνῶτο μας στά περασμένα.

Σήμερα, πού ἱερουργοῦμε τίς πρῶτες ὧρες τοῦ νέου σωτηρίου ἐνιαυτοῦ καί καθαγιάζουμε, μέ δοξολογία, τήν ἔναρξή του, ἀναπέμπουμε προσευχή στόν χρονουργό Θεό νά μήν ὑπάρχουν κατ’ αὐτόν κλαμένα παιδικά μάτια, νά μή χαθεῖ ἡ παιδική ἀθωότητα, νά μήν ὑπάρχουν σβηστά φῶτα στά φτωχόσπιτα. Τά χέρια τῆς δουλειᾶς νά ἐργάζονται, νά κτίζουν γέφυρες πού νά ἑνώνουν. Νά εἶναι ἀκοίμητη ἡ πατρική καί μητρική ἔγνοια στό προσκέφαλο τῆς νιότης, νά ὑπάρχουν, γιά ὅλους, ζεστά ἱμάτια ἐλπίδας, γιά νά μήν ξεπαγιάζουν στό διάβα τοῦ χρόνου.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει ὅτι «τά παρόντα ὁδός ἐστίν» καί ὁ ἄνθρωπος «ὁδίτης καί ὁδοιπόρος», σέ μία ἀδιάκοπη πορεία πρός τό αἰώνιο. Μέ ποιούς ταξιδιωτικούς κανόνες θά ταξιδεύσουμε σ’ αὐτόν τόν χρόνο; Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι ὁ νέος χρόνος εἶναι ἕνα ἀκόμη βῆμα πρός τό τέλος, πρός τό θάνατο καί αὐτό εἶναι ἡ μοναδική ἀλήθεια πού ἀφορᾶ τή σχέση του μ’ ἐμᾶς. Ὁ κόσμος πορεύεται πρός τά ἔσχατα, πού δέν εἶναι τό μηδέν, ἡ ἀνυπαρξία, ἀλλά ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὤν, ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος.

Ὁ Ἰησοῦς. Αὐτό τό ὄνομα εἶχε ὑποδείξει Ἄγγελος Κυρίου νά δοθεῖ στό Χριστό. Ἰησοῦς, πού συνοψίζει καί ἐκφράζει ὁλόκληρο τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας. Εἶναι τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα στό ὁποῖο κάμπτονται ἐπουράνιες, ἐπίγειες καί καταχθόνιες δυνάμεις. Ἰησοῦς, πού καθιστᾶ μυστηριωδῶς παρόν στή ζωή μας τό ἴδιο τό Πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος. 

Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὀφείλουμε νά εἴμαστε μάρτυρες αὐτοῦ τοῦ Ὀνόματος. «Πᾶν ὅ,τι ἄν ποιῆτε ἐν λόγῳ ἤ ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν ὀνόματι Κυρίου Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ Πατρί δι΄ αὐτοῦ» (Κολ. 3,17).

Ἡ προσευχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» φέρει μέσα στή σκέψη μας τό Θεό καί τή δύναμή Του. Αὐτή ἐμπνέει τή διαγωγή μας καί καθαίρει τά πάθη μας. Αὐτή κάνει σταθερό κατάλυμά Του τήν καρδιά μας καί λάμπει μέσα μας τό Θεῖο Φῶς τῆς Μορφῆς Του. Τούτη ἡ ἑορτή τῆς ὀγδόης ἡμέρας ἀπό τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἑορτασμός τοῦ ἁγίου Ὀνόματός Του καί τῆς εὐχῆς πού μᾶς παρέχει μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Ἀγαπητοί μου,

Στήν πύλη τοῦ νέου χρόνου, ἐκκλησιαστικῶς, ἵσταται ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Οἰκουμενικός Διδάσκαλος, ὁ προνοητής γιά ὅλους ὅσοι ἐλπίζουν στό Θεό, πού διένειμε μέ τίς πράξεις του, τούς θησαυρούς τῆς φιλάνθρωπης ἀγάπης τοῦ Κυρίου.

Ὡς Ἐπίσκοπος δέν γνώρισε παρά συκοφαντίες καί κάθε λογῆς θλίψεις καί παρά τίς προσπάθειές του οἱ διαιρέσεις ἐπέμεναν σέ τέτοιο βαθμό, πού κάθε ἄλλος στή θέση του θά εἶχε ἀπελπιστεῖ, ὅτι δέν θά ἑδραιωνόταν ἡ εἰρήνη. Καί ὅμως εἶχε ἀμετάθετη τήν ἐλπίδα του στό Θεό. Καί δέν διαψεύστηκε. Τό τέλος του σηματοδότησε τό θρίαμβο τῆς εἰρήνης. Ἦλθε ἡ Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος καί ἐκπλήρωσε τίς προσδοκίες του. Καί τώρα, σύμφωνα μέ τό ὄνομα πού ἔφερε, κατέχει βασιλική θέση στήν χορεία τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Νά διδαχθοῦμε ἀπό τή βεβαία ἐλπίδα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί νά μήν παρασυρόμαστε στήν ἀπόγνωση καί νά μήν ἀποκάμνουμε στήν ἀπογοήτευση. Ὅταν διαβαίνει ὁ χρόνος ἰχνηλατοῦμε τήν πορεία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Κι ἀκόμη, νά τολμοῦμε, ὅλοι μας καί ὁ καθένας ξεχωριστά, κατά τό μέτρο τῶν δυνάμεών μας, νά κτίζουμε τήν «πολιτεία τοῦ ἐλέους καί τῆς ἀλληλεγγύης», πού ἐκεῖνος μᾶς ὑπέδειξε.

Ἐγκάρδιες πατρικές εὐχές πρός ὅλους. Χριστοφόρος, εἰρηνοφόρος καί ἐλπιδοφόρος ὁ νέος ἐνιαυτός τοῦ Κυρίου.

Ὁ Μητροπολίτης

+ Ο Πέτρας και Χερρονήσου Νεκτάριος