Ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πέτρας καί Χερρονήσου κ.κ. Νεκταρίου κατά τόν ἑορτασμό τῆς ἑβδομηκονταετηρῖδος ἀπό τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Τριάδος Ἁγίου Νικολάου

Λειτουργοῦμε σήμερα στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος τῆς πόλεως τοῦ Ἁγίου Νικολάου καὶ ἡ Σύναξή μας αὐτή, πέραν ἀπὸ τὴν καθιερωμένη, κατὰ Κυριακήν, ἀναστάσιμη Μυσταγωγία, στὴν ὁποία καλούμαστε νὰ συμμετέχουμε πάντοτε, ἔχει σκοπὸ νὰ τιμήσει ἐκείνους ποὺ ὑπούργησαν στὴν ἀνέγερση, στὴν εὐπρέπεια, στὰ ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ καὶ ποὺ διακόνησαν 70 συναπτὰ ἔτη στὴν λειτουργία του.
    Συνήθως, ἐπ’ Ἐκκλησίαις, ἑορτάζουμε ἰωβηλαῖα, τὴν συμπλήρωση δηλαδὴ πενήντα, ἑκατό καὶ περισσότερων ἐτῶν ἢ καὶ ἀμφιετηρίδες γεγονότων, εἶναι ὅμως καλὸ νὰ ἑορτάζεται καὶ κάθε ἄλλο ἐπετειακὸ γεγονὸς ἀνακαινίσεως ἢ ἐγκαινίων Ἱεροῦ Ναοῦ, πρὸς ὠφέλεια τῶν πιστῶν, κυρίως ὅμως πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ πρὸς ἐπισήμανση ἱστορικῶν, πολιτιστικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν πράξεων καὶ σημείων.
    Ἀγαπητοί μου,
    Ὅταν ὁ Χριστὸς συνομιλοῦσε μὲ τὴ Σαμαρείτιδα στὴν ἀπορία της: «Κύριε βλέπω ὅτι εἶσαι προφήτης. Οἱ πατέρες μας σ’ αὐτὸ ἐδῶ τὸ βουνὸ λάτρευαν τὸ Θεό. Σεῖς ὅμως λέτε ὅτι στὰ Ἱεροσόλυμα εἶναι ὁ τόπος, ὅπου πρέπει νὰ λατρεύουμε τὸ Θεό». Αὐτὸς τότε τῆς ἀπάντησε: «Γυναίκα πίστεψε με ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα ποὺ οὔτε στὸ βουνὸ αὐτὸ Γαριζίν, οὔτε στὰ Ἱεροσόλυμα θὰ λατρεύετε τὸ Θεό. Οἱ ἀληθινοὶ προσκυνητὲς θὰ λατρεύουν τὸ Θεὸ πνευματικὰ ἀφοῦ εἶναι πνεῦμα ὁ Θεὸς καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθεία δεῖ προσκυνεῖν».
    Σὲ αὐτὴν τὴν ἀπάντηση ὁ Χριστὸς ἐκφράζεται γιὰ τὸν ἑαυτό του, ὡς ἱερὸ τόπο, ποὺ εἶναι πανταχοῦ παρὸν καὶ ποὺ ἀναιρεῖ τὴν ἀποκλειστικότητα κάθε ἐμπειρικοῦ τόπου.
    Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ κάθε ἐπίσκεψη σ’ ἕνα Ναὸ εἶναι μία προσκύνηση σὲ ἱερὸ τόπο. Αὐτὸ ἐξηγεῖ τὴν πολλότητα τῶν ἱερῶν τόπων, τῶν Ναῶν, ποὺ καθένας τους ἔχει τὴν ἔννοια τοῦ Ἱεροῦ Κέντρου, ποὺ ἁγιάζει τὸν τετραπέρατο κόσμο καὶ συνδέει κάθε σημεῖο του μὲ τὸ ἐπέκεινα.
    Οἱ Ἱεροὶ Ναοὶ εἶναι συντεταγμένοι ἱεροὶ τόποι στοὺς ὁποίους διασταυρώνονται κυριολεκτικὰ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, οὐρανὸς τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια. Καὶ ὅπως ὁ ἱερὸς χρόνος ἀνταποκρίνεται στὴ βαθειὰ νοσταλγία τῆς αἰωνιότητος, ἔτσι καὶ ὁ ἱερὸς τόπος καὶ χῶρος ὑπενθυμίζει καὶ μᾶς προσανατολίζει πρὸς τὴν ποθεινὴ πατρίδα.
    Θέλω λοιπὸν σήμερα, στὰ λίγα λεπτὰ τοῦ λειτουργικοῦ κηρύγματος, νὰ σᾶς ξεναγήσω στὸν ἱερὸ αὐτὸ χῶρο.
    Σεῖς μπορεῖτε καλὰ νὰ ἐκτιμήσετε τὴν ἀρχιτεκτονική του καὶ νὰ βιώσετε τὴν αἰσθητικὴ ἔκφρασή του. Μὰ δὲν εἶναι μόνο αὐτὸ ὁ Ναός.
    Πρέπει νὰ συλλάβουμε τὸ μεγαλειῶδες σύνολο τῆς ἰδέας, τῆς ἔμπνευσης, τῆς λειτουργίας αὐτοῦ τοῦ Ναοῦ, τὸ ἀπόθετο κάλλος τους. Ἐκεῖνο ἀκόμη ποὺ τὸ ξεχωρίζει ἀπὸ κάθε κτίσμα, ἀπὸ τὸ περιβάλλον.
    Ἡ τελετὴ τῶν ἐγκαινίων τοῦ Ναοῦ ἀποκαλύπτει τὸ Μυστήριο καὶ τὴν ὀργάνωση τοῦ ἱεροῦ χώρου τοῦ Ναοῦ. Μὲ τὸν Ἱερὸ Ναὸ πού τέμνεται μία ἐπιφάνεια τοῦ κόσμου, ξεχωρίζει ἀπὸ τὸ βέβηλο διάστημα καὶ μεταμορφώνεται σὲ χῶρο θεοφανείας.
    Ὅταν τὸ ἔτος 1938 ὁ Ἐπίσκοπος Διονύσιος τελώντας τὰ ἐγκαίνια αὐτοῦ τοῦ Ναοῦ ἔκανε μετὰ τοῦ λαοῦ τὴν τριπλῆ λιτάνευση τῶν Ἁγίων Λειψάνων, χάρασε τὰ σύμβολα τῆς αἰωνιότητας σὲ αὐτόν. Καὶ ὅταν μπροστὰ στὴν κλειστὴ κεντρικὴ πύλη ἀναφωνοῦσε τὸ «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης, ὁ Χριστός».
    Στὴν ἀπάντηση τοῦ ἄρχοντος τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου «Τὶς ἐστὶν οὗτος ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης;», ὁ Ἐπίσκοπος Διονύσιος, χαράσσοντας στὴν πύλη μὲ τὰ Ἅγια Λείψανα τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ἀπαντοῦσε μὲ τὴν ἀπάντηση τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων «Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατός, Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμῳ, Κύριος τῶν Δυνάμεων, Αὐτὸς ἐστὶν ὁ Βασιλεὺς τῆς δόξης».
    Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ καὶ μέχρι σήμερα καὶ εἰς αἰώνας αἰώνων, αὐτὸς ὁ τόπος θὰ εἶναι ἱερὸς καὶ ἡ Λειτουργία ποὺ θὰ τελεῖται Θεία καὶ ὅλος ὁ χῶρος θὰ ἐξεικονίζει τὸν οὐρανὸ πάνω στὴ γῆ σὲ μία θαυμαστὴ ἀλληλοπεριχώρηση.
    Ὁ Ναὸς αὐτὸς εἶναι καὶ θὰ εἶναι πεπληρωμένος φωτὸς ἀϊδίου, κεκοσμημένος μὲ τὰ θεία καὶ ὑπερκόσμια χαρίσματα. Εἶναι λιμένας χειμαζομένων, ἰατρεῖο παθῶν, καταφυγὴ ἀσθενῶν, δαιμόνων φυγαδευτήριον.
    Σὲ αὐτὸν εἶναι καὶ θὰ εἶναι εἰς αἰώνας αἰώνων οἱ ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἀνεωγμένοι ἡμέρας καὶ νυκτὸς καὶ τὰ ὦτα, τὰ αὐτιὰ Κυρίου θὰ προσέχουν τὶς προσευχὲς ὅλων ἐκείνων ποὺ ἐπικαλοῦνται μὲ φόβο Θεοῦ καὶ εὐλάβεια τὸ πάντιμο καὶ προσκυνητὸ ὄνομά του Κυρίου.
    Καὶ ὅλα ὅσα ἀναπέμπονται ἐδῶ καὶ σὲ κάθε Ναό, ὅσα ἂν αἰτήσωνταί Σοι, Σὺ Κύριε τὰ ἀκούεις καὶ χαρίζεις τὸ ἔλεός Σου καὶ τὴν ἀνεξιχνίαστη φιλανθρωπία Σου.
    Νὰ γιατί ὅταν χειροτονούμαστε οἱ Κληρικοὶ γονατίζουμε μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα καὶ στηρίζουμε τὸ μέτωπό μας σὲ αὐτὴν, γιὰ νὰ γίνουμε ἀγωγοί της Θείας Χάριτος, ποὺ καταρδεύει τὸ θυσιαστήριο τῆς Ἁγίας Τραπέζης καὶ ποὺ αὐτὴ ἡ κίνησή μας φανερώνει πὼς ἐφεξῆς θὰ ὑπάρχουμε καὶ θὰ ζοῦμε ὡς ἀναπεσόντες καὶ σὲ ἀδιάρρηκτη σχέση καὶ λειτουργία μὲ τὴν Ἁγία Τράπεζα, μὲ τὸ Ἱερὸ Βῆμα, μὲ τὸ Ναὸ φερόμενοι ἐπὶ τὴν τελειότητα.
    Κάθε Ναὸς κοιτάζει πρὸς ἀνατολάς, κατὰ προσέγγιση πάντοτε, ἀφοῦ ὁ Θεὸς ἐφύτευσε παράδεισον κατ’ Ἀνατολάς καὶ… πρὸς τὴν ποθεινὴν πατρίδα. Ἀλλὰ καὶ γιατί προσευχόμενοι τῷ Θεῷ τῷ ἐπιβεβηκότι ἐπὶ τὸν οὐρανὸν τοῦ οὐρανοῦ κατὰ ἀνατολάς καὶ ἀκόμη ἡ ἀνατολὴ ἔχει σχέση μὲ τὴν προσδοκία καὶ τὴν ἐπιφάνεια τῆς δόξης τοῦ Μεγάλου Θεοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
    Αὐτὸ σημαίνει ὅτι κάθε προσευχή μας, γιὰ νὰ εἰσακούεται, πρέπει νὰ εἶναι ὀρθὰ προσανατολισμένη, νὰ εἶναι ἀναμονή, προσμονὴ καὶ στὴν ἔσχατη πρόθεσή της, νὰ εἶναι ἐσχατολογική.
    Ἡ ὑπέρτατη τάξη τοῦ Ἱεροῦ αὐτοῦ Τόπου δὲν ἐπιτρέπει νὰ εἰσερχόμαστε σὲ αὐτὸν ἀνευλαβῶς, εἰσάγοντας σὲ αὐτὸν τὸ βέβηλο στοιχεῖο. «Λύσον τὸ ὑπόδημα τῶν ποδῶν σου», παραγγέλει ὁ ἐξαστράπτων Ἄγγελος, «ὁ τόπος ὅπου ἔστηκες γῆ ἁγία ἐστί». Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ὑμνωδὸς παραγγέλει «πᾶσαν νῦν βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν».
    Ἡ εἴσοδός μας στὸν Ναὸ μὲ ὁδηγὸ τὴν τοπογραφικὴ καὶ λειτουργικὴ του διάταξη εἶναι μία προσκύνηση. Γι’ αὐτὸ λέμε «εἰσελεύσομαι εἰς τὸν οἶκον Σου, προσκυνήσω πρὸς Ναὸν τὸν ἅγιόν Σου» καὶ «ἐξελεξάμην παραρριπτεῖσθαι ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον ἤ οἰκεῖν με ἐν σκηνώμασι ἁμαρτωλῶν».
    Ἀγαπητοί μου,
    Ἐδῶ στὸν Ἱερὸ Ναὸ βρίσκουμε τὰ σύμβολα τῆς αἰωνιότητος, τὰ σημεῖα τῆς ὁροθεσίας τῆς χώρας τοῦ ἀχωρήτου. Ἐδῶ βιώνουμε ὅ,τι ἀπ’ ἀρχῆς, ἐδῶ ἀναζωγραφεῖται ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, ἐδῶ βλέπουμε τὸ πρωτόκτιστο κάλλος μας.
    Ἐδῶ ἀποκαλύπτονται τὰ ἔσχατα. Ἐδῶ τελεσιουργοῦνται τὰ Μυστήρια τῶν Μυστηρίων. Ἐδῶ «μία ποίμνη γέγονεν ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων καὶ μία Ἐκκλησία». Ἐδῶ βιώνουμε, ἐν κοινωνίᾳ ἀγάπης, τὴν ἑνότητα νεκρῶν καὶ ζώντων καὶ προσευχόμαστε ὑπὲρ ἀφέσεως καὶ συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν.
    Ἐδῶ γινόμαστε Ἐκκλησία, Σύναξη, …, «Σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους». Ἐδῶ ἐνοριοποιεῖται ὁ κόσμος. Ἀπὸ ἐδῶ ἐξακτινώνεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ στὴν Ἐνορία. Ἐδῶ ἐκκλησιάζεται ἡ ζωή μας καὶ τὰ προβλήματά μας. Ἐδῶ ἔρχεται ἡ θεοκοινωνία στὴν θεοεγκατάλειψή μας. Ἐδῶ γευόμαστε ξενίας δεσποτικῆς καὶ ἀθανάτου τραπέζης ἐν ὑπερώῳ τόπῳ. Ἐδῶ, στὸν συντεταγμένο αὐτὸ λειτουργικὸ χῶρο, πᾶσα πνοὴ αἰνεῖ τὴν Παναγία Τριάδα. Ἐδῶ φέρουμε τάς ὑψώσεις τοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ ὁ Σταυρὸς στεφανώνει τὸν τροῦλο γιὰ νὰ αἰσθανόμαστε προστατευμένοι ἀπὸ τὴν ἀγωνία τοῦ ἀπείρου.
    Ἐδῶ ἡ σταυροειδὴς φορά τοῦ Ναοῦ προεκτείνεται καὶ σμίγει ὅλους τούς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς κάνει Ἐκκλησία καὶ ὅλους τούς χωράει, ὅλους τοὺς ἀγκαλιάζει ὁ Ναὸς μὲ τοὺς βραχίονές του, ποὺ ἐκτείνονται ὅπως τὰ ἄκρα τοῦ Σταυροῦ, στὸ ἄπειρο.
    Ἐδῶ τὸ φῶς τῶν κανδηλίων φωτίζει τοὺς θόλους ποὺ ἀντιτυποῦν τὸν οὐρανό. Ἐδῶ μᾶς ἀποκαλύπτεται ἡ ἀντίπερα ὄχθη τῆς αἰωνιότητας καί μᾶς διαπορθμεύει σ’ αὐτήν. Ἐδῶ γίνεται ἱλαρὸ τὸ βλέμμα τοῦ Παντοκράτορα, ποὺ στὸ παντοδύναμο χέρι Του κρατεῖ τὴν μοίρα ὅλων καὶ τοῦ κάθενός μας.
    Ὅλες οἱ εἰκόνες ποὺ βλέπουμε γύρωθεν δείχνουν τὴν πρὸς τὰ κρείττονα φορά καὶ μᾶς παρακινοῦν νὰ ἀγωνιζόμαστε, νὰ φθάσουμε στὴν ὑπὲρ φύσιν ζωὴ τῆς χάριτος, ὑπερβαίνοντας ἀκόμη καὶ τὴν κατὰ φύσιν ζωήν.
    Ἐδῶ ὅ,τι εἶναι ἀτομικὸ, γίνεται προσωπικό, ὅ,τι κοινωνικό, ἐκκλησιαστικὸ καὶ καθολικό.
    Αὐτὴ τὴν ὑπερούσια χαρὰ καὶ μέθεξη βιώνουμε ἐδῶ καὶ σὲ κάθε Ναὸ, ποὺ ἀποκαλύπτει τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ τὴν ἤδη ἐγκαινισμένη παρουσία τοῦ Θεοῦ.
    Εὐχαριστοῦμε τὸ Θεὸ γιὰ τὴν ἄπειρη αὐτὴ εὐεργεσία Του σέ μᾶς τοὺς Κληρικοὺς, νὰ αἴρουμε τὰ σκεύη Κυρίου, κατὰ τὸν προφήτη, στὸν Ἱερὸ αὐτὸ Τόπο.
    Μνημονεύουμε ὡς ἱερομνήμονες τοὺς ἱδρυτές, κτίτορες, τοὺς εὐεργέτες, τοὺς ἀφιερωτές. Μνημονεύουμε τὸν Ἐπίσκοπο Διονύσιο, ποὺ ἐθεμελίωσε καὶ ἐγκαινίασε τὸν Ἱερὸ Ναό. Μνημονεύουμε τὸν Μητροπολίτη Δημήτριο, ποὺ ἀμέτρητες φορὲς ἱερούργησε σὲ αὐτόν. Καὶ οἱ δυὸ προκάτοχοί μας ἐλάμπρυναν μὲ τὴν ἱεροπρεπῆ ἀρχιερατικὴ παρουσία τους καὶ τὴν σεμνότητά τους τὸ σύνθρονο καὶ τὸ θυσιαστήριο αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας.
    Μνημονεύουμε τοὺς Ἱερεῖς, τοὺς Διακόνους, τοὺς Ἐπιτρόπους, τοὺς Ἱεροψάλτες, τοὺς Νεωκόρους, ὅλους τοὺς συνεργάτες τοῦ Ναοῦ καὶ ἀναφωνοῦμε ὑπὲρ ὅλων αὐτῶν τὸ αἰωνία ἡ μνήμη.
    Ἐκφράζουμε τὴν εὐαρέσκεια τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς προσφιλεῖς Ἐφημερίους, τὸ Ἐκκλησιαστικὸ Συμβούλιο, τοὺς Ἱεροψάλτες, ποὺ διακονοῦν σήμερα στὸ Ναό. Πρέπει ὅλοι τους νὰ εἶναι εὐγνώμονες στὸ Θεὸ, γιὰ τὴν πλούσια δωρεά Του, νὰ ἀποτελοῦν τὰ ὄργανα τῆς Θείας Βουλῆς Του, γιὰ τὴν λειτουργία τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας τοῦ λαοῦ, ποὺ ἀνήκει σὲ αὐτὴν τὴν Ἐνορία.
    Τελειώνοντας ἀπευθύνομαι σὲ Ἐσᾶς ἀδελφοί μου, τοὺς ἐνορίτες τῆς Ἁγίας Τριάδος.
    Καθένας Σας ξεχωριστὰ καὶ οἱ οἰκογένειές Σας, ὅλοι εἶστε συνδεδεμένοι μὲ αὐτὸν τὸν Ναό. Πολλοὶ ἀπό Σᾶς ἐδῶ βαπτισθήκατε, ἐδῶ στεφανωθήκατε, ἐδῶ ἐκκλησιάζεσθε μία ὁλόκληρη ζωή, ἐδῶ ἑορτάζετε τὶς ἑορτὲς τῆς πίστεώς μας, ἐδῶ ἁγιάζεσθε, ἐδῶ στὶς χαρὲς καὶ στὶς λύπες, ἀπὸ ἐδῶ προπέμφθηκαν στὴν αἰωνιότητα ἀγαπημένα Σας πρόσωπα, ἐδῶ τελοῦνται, ὅπως σήμερα, τὰ μνημόσυνά τους.
    Ὅ,τι πιὸ ἱερό, ἅγιο, ἀνώτερο στὴν ὕπαρξή μας, στὴν κοινωνία μας, συνδέεται μὲ τὸν Ἱερὸ αὐτὸ Ναό. Ἐδῶ καθημερινὰ κτυπᾶ ἡ καμπάνα, ποὺ σκορπίζει δέσμες ἐλπίδων γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σὲ Σᾶς, στὰ παιδιά Σας, στὸν τόπο μας. Ἐπιτρέψτε μου ὅμως νὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ τοῦτο.
    Ἡ Μητρόπολή μας δὲν καυχᾶται μόνο γιὰ τοὺς καλοὺς Ἱερεῖς Σας, γιὰ τὸ πολύπλευρο ἔργο, ποὺ συντελεῖται στὴν Ἐνορία Σας καὶ εὐρύτερα, ἀλλὰ καυχᾶται κυρίως γιὰ Σᾶς, γιατί ἔχετε ἔντονα τὰ ζώπυρα τῆς εὐσέβειας καὶ μᾶς στηρίζετε ποικιλότροπα μὲ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν προσευχή Σας. Ὅ,τι εἶναι ἡ Ἐνορία τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶσθε ἐσεῖς.
    Θέλω νὰ γνωρίζετε ὅτι σήμερα, ἀγαπητοί μου, τὸ ἔργο μας εἶναι δύσκολο. Ἐδῶ ἡ κοινωνία μας εἶναι πλέον πολυφυλετικὴ καὶ πολυπολιτισμική. Ἐδῶ ἔχουμε φθάσει ἤδη οἱ ἐκκλησιαζόμενοι ὀρθόδοξοι νὰ εἴμαστε μειοψηφία στήν πλασματικὴ πλειονοψηφία τῶν ἀδιάφορων χριστιανῶν.
    Ἀπαιτεῖται ἀπὸ ἐμᾶς αὐξημένη ποιμαντικὴ ἐγρήγορση, καθημερινὸς μόχθος. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἐπιβεβλημένη ἡ ἀνύστακτη καὶ συνεχὴς παρουσία τοῦ Ἐπισκόπου. Ἡ ἀνεπίσκοπη Ἐνορία ἀποτελεῖ ἐκκλησιολογικὴ ἐκτροπή.
    Θέλω δὲ νὰ τονίσω καὶ τοῦτο ὅτι ἀπὸ ἐδῶ, τὴν Ἐνορία τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐξεκλάσθησαν, ὡς ἀπὸ καλλιελαίου, οἱ ἄλλες Ἐνορίες τῆς πόλεως καὶ πρέπει νὰ χαίρεται ἡ Μητέρα Ἐνορία ποὺ βλέπει τὰ ἔκγονά της νὰ αὐξάνουν στὸ στερέωμα τῆς εἰς Χριστόν πίστεως. Ἀλλὰ πρέπει νὰ καυχῶνται καὶ οἱ ἄλλες Ἐνορίες ποὺ εἶναι κλήματα τῆς εὐκληματούσης ἀμπέλου αὐτῆς. Ἡ ἀγάπη τῆς μάνας ὅσο μοιράζεται στὰ παιδιά της, τόσο μεγαλώνει καὶ αὐξάνει. Αὐτὴ τὴν ἀγάπη θέλω νὰ βλέπω ὡς Ἐπίσκοπος καὶ αὐτὴ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
    Αὐτὴ ἡ Ἐνορία, ὅπως καὶ ὅλες τῆς πόλεώς μας, καθιστοῦν ἰσχυρὸ τὸν κοινωνικὸ ἱστὸ καὶ εὐεργετοῦν τὸν κόσμο, κάτι ποὺ τὸ ἔχουμε ἀνάγκη.
    Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,
    Χαρεῖτε ἐν Κυρίῳ τὴν ἑορτὴ αὐτή. Συγχαρεῖτε μὲ τοὺς ἐφημερίους Σας, μὲ ὅλους τούς συνεργάτες τῆς Ἐνορίας τὴν ἐπέτειο τῶν ἐγκαινίων. Εὔχομαι νὰ ἀξιωθεῖτε οἱ νέοι νὰ ἑορτάσετε τὸ χρυσοῦν ἰωβηλαῖο τοῦ Ναοῦ.
    Ἁγία Τριὰς, ὁ Θεὸς ἡμῶν, διαφύλαξε τὸν οἶκον τοῦτον ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος ἀσάλευτον καὶ δεδοξασμένον ἐν Σοί. Τοὺς θεμέλιους αὐτοῦ ἀρραγεῖς διαφύλαξον ἵνα ἐν αὐτῷ μεγαλύνωμεν διά παντὸς τὴν Σὴν εὐσπλαχνίαν, εὐλογοῦντες τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομά Σου, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Ἀμὴν.